บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 329

บทที่ 329 ศิษย์น้องช่างร้ายกาจ ทิ่มแทงใจ

มีข้าอยู่ซะอย่าง วางใจได้ จูนจิ่วเงยหน้าขึ้นอย่างจองหอง สีหน้าแววตาราวกับกำชัยชนะไว้ในมือ

หลังจากผงยาโรยออกไปไม่นาน หยุนหนีก็อ้างว่าตัวเองเหนื่อยจนเดินไม่ไหวแล้วอยากพักผ่อน เพิ่งจะหยุดพักผ่อน หยุนหนีก็พูดว่า “จูนจิ่วพวกเจ้ากระหายน้ำหรือไม่ ข้าจะไปหาน้ำ พวกเจ้ารอข้าอยู่ที่นี่อย่าไปไหนเด็ดขาด ภูเขาหนานมีสัตว์ทิพย์มากมาย หากพบเข้า คงไม่ได้จัดการง่ายๆเหมือนม้าลายเสือดาวสองตัวนั้นที่พวกเจ้าต่อกรด้วย”

นางแกล้งทำเสียงเตือนให้กลัว แล้วก็รับผิดชอบไปหาน้ำให้พวกเขาอย่างจริงจัง ดูแล้วก็เอาการเอางานไม่เบา หากเป็นคนอื่น บางทีอาจจะเชื่อฟังจนนั่งรอนางอยู่ที่นี่

แต่จูนจิ่ว “ช้าก่อน”

จูนจิ่วเดินไปทางหยุนหนี ประสานเข้ากับสายตาเย็นชาของจูนจิ่ว หยุนหนีมีความรู้สึกเหมือนกับว่าถูกมองจนทะลุปรุโปร่ง ปลายนิ้วนางเก็บแน่น เห็นจูนจิ่วยื่นมือเข้ามาแม้สีหน้าหยุนหนีจะปกติแต่ร่างกายกลับเกร็งขึ้นมา แต่ว่าท้ายที่สุดจูนจิ่วก็แค่หยิบเอาใบไม้ออกจากไหล่ของนางเท่านั้น ยิ้มอ่อนๆ “ศิษย์พี่หยุนหนีรีบไปรีบกลับเถอะ”

“ได้ได้”หยุนหนีพยักหน้ารับอย่างรีบร้อน หมุนตัวจากไปทันที

เห็นหยุนหนีจากไป ชิงหยู่ก็รีบเดินมาพูดขึ้นทันที “ศิษย์น้องทำไมจึงปล่อยนางไปเล่า ผงยาบนร่างนางโรยไว้รอบตัวพวกเรา ไม่รู้ว่ามันเป็นยาอะไรด้วย”

จูนจิ่วหันไปมองชิงหยู่ นางยื่นมือไปลูบใบไม้ที่มีผลสีขาวติดนิ้วกลับมา นิ้วมือขยี้ไปมา จูนจิ่ว “นี่เป็นผงยาล่อสัตว์ทิพย์”

“อะไรนะ”ชิงหยู่ขมวคิ้วสีหน้าดำคล้ำ

เขารู้ว่าหยุนหนีไม่ได้มีเจตนาที่ดี แม้ว่าจะไม่ได้รู้สึกถึงไอสังหารจากตัวนาง แต่ก็รู้สึกแปลกๆอยู่ดี ตอนนี้หยุนหนีวางยาแล้วก็หนีไป ชิงหยู่กำหมัดชกไปที่ต้นไปเสียงดังสนั่น เกือบจะทำให้ต้นไม้ที่มีลำต้นใหญ่เท่าเอวหักโค่นลงมา

ชิงหยู่อารมณ์คุกรุ่น “หยุนหนีคนนี้ต้องการอะไรกันแน่ ”

จูนจิ่ว “นางอยากจะขัดขวางไม่ให้เรากลับไป จุ๊ ศิษย์พี่เอายานี้โรยให้ทั่วตัว อีกเดี๋ยวจะมีละครดีๆให้ดูล่ะ”

ชิงหยู่ ？？

เขางงไม่หมดแล้ว ไม่รู้ว่าจูนจิ่วกำลังพูดอะไร ไม่ใช่พวกเขาหรอกหรือที่ต้องวิ่งหนีก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้พวกสัตว์ทิพย์มาห้อมล้อมพวกเขาเอาไว้ ที่นี่คือภูเขาหนาน ไม่ใช่สองสำนักสิบแคว้น สัตว์ทิพย์ที่นี่ขั้นต่ำก็คือสัตว์ทิพย์ชั้นสาม หากถูกล้อมไว้จริงคงไม่ใช่เรื่องสนุก

แต่เห็นท่าทีจูนจิ่วมั่นใจมาก ชิงหยู่ก็เชื่อนางอย่างสนิทใจ

พวกเขาเขย่งเข้ากระโดดขึ้นไปบนยอดไม้สูง ไม่นานก็ได้ยินเสียงเหล่าสัตว์ทิพย์ที่คำรามมาแต่ไกล เพียงชั่วพริบตา แผ่นดินสั่นสะเทือน สัตว์ทิพย์รวมตัวกันพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง มีงูพิษ เสือดาวพันลี้ เสือผาหินครามเป็นต้น มีทั้งระดับสามระดับสี่แม้กระทั่งสัตว์ทิพย์ระดับหกก็รวมอยู่ในกลุ่มนั้นกรูกันเข้ามา ชิงหยู่ใจเต้นจนจะกระเด็นออกมาแล้ว เขากำกิ่งไม้ข้างหน้าไว้แน่น “ศิษย์น้อง ยาของเจ้าใช้กับสัตว์ทิพย์ชั้นหกได้หรือไม่”

“อืม”จูนจิ่วพยักหน้า

ใต้ฝ่าเท้าของพวกเขา เหล่าสัตว์ทิพย์พุ่งกันเข้ามา สั่นสะเทือนจนต้นไม้โยกไปมาไม่หยุด เสี่ยวอู่กอดแขนของจูนจิ่วไว้แน่น ใช้สายตาแมวมองไปยังทิศทางที่เหล่าสัตว์ทิพย์พุ่งทะยานไป เหล่าสัตว์ทิพย์ไม่เห็นพวกเขาเลย ยังคงมุ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่ง

ชิงหยู่ผ่อนลมหายใจแล้วสงสัย “นี่มันเรื่องอะไรกัน”

“เหมียวๆๆ”เสี่ยวอู่เงยหน้าอย่างได้ใจ เมื่อครู่จูนจิ่วไม่ได้ช่วยหยุนหนีหยิบใบไม้ออกมาเฉยๆ เครื่องหอมดึงดูดสัตว์หยดหนึ่งได้หยุดลงบนไหล่ของหยุนหนี สำหรับเหล่าสัตว์ทิพย์แล้วนี่คือดวงไฟที่สว่างในยามค่ำคืน

ในที่สุด