บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 33

บทที่33แม่นางผู้นี้เป็นคนสติวิปลาสใช่หรือไม่？

“หรือแท้จริงแล้วแม่นางผู้นี้จะมีอะไรที่พิเศษโดดเด่นถ้าไม่เช่นนั้นแล้วเพราะอะไรนายท่านถึงให้ข้ามาเพื่อปกป้องนาง”ชายหนุ่มนั่งย่อตัวซ่อนอยู่บนหลังคาลูบคางไปมา

ทันใดนั้นสีหน้าของชายหนุ่มก็แปรเปลี่ยนสะบัดตัวพร้อมกับวิ่งหนีไป

ไม่วิ่งไม่ได้เพราะว่าในเวลาถัดมาก่อนที่เขาจะออกตัววิ่งนั้นจูนจิ่วม้วนตัวกระโดดขึ้นมาบนที่หลังคา

คิ้วเรียวค่อยๆยกตัวขึ้นจูนจิ่วลูบเบาๆที่คางอย่างเต็มไปด้วยความสงสัย“ไม่มีใครหรือว่าข้าจะตาฝาดไปเองอย่างนั้นหรือ”

“เมี้ยว？เสี่ยวอู่ตามจูนจิ่วกระโดดตัวขึ้นไปบนหลังคา”เอียงคอมองจูนจิ่วอย่างสงสัยใคร่รู้เจ้านายท่านเห็นอะไรเข้าอย่างนั้นหรือ？กวาดตามองซ้ายขวาก็ไม่พบอะไรทั้งนั้น

จูนจิ่วยักไหล่ขึ้น“คงจะเป็นข้าเองที่ตาฝาดไปเถอะพวกเรากลับกัน”

“เมี้ยวววว”

“เอาเถอะไม่ต้องอ้อนแล้ว”จูนจิ่วยิ้มขึ้นพร้อมกับอุ้มเสี่ยวอู่กระโดดทิ้งตัวลงจากบนหลังคา

จากบนหลังคามาแล้วบุรุษผู้หนึ่งก็แนบตัวสนิทกับกำแพงไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวกระดุกกระดิก

ความรู้สึกแบบนี้มันช่างเขย่าให้อกสั่นขวัญแขวนเกินไปแล้ว！

แม่นางผู้นี้เป็นคนเสียสติใช่ไหม？ในตอนที่ตกใจในเวลาเดียวกันนั้นเองชายหนุ่มจำเป็นต้องซ่อนตัวให้เงียบเชียบไม่กระโตกกระตาก

ในวันนั้นช่วงเวลาบ่ายจูนจิ่วก็ได้รับคำเชื้อเชิญของจูนไห่เทียนที่แทบจะอดใจรอเอาไว้ไม่ไหวไม่เพียงแต่นำเสื้อผ้าและเครื่องประดับมาให้มิหนำซ้ำยังส่งนางรับใช้มาด้วยถึงสามคนน้ำเสียงวาจาอ่อนหวานเอาแต่สอบถามว่านางว่าสวมใส่เสร็จหรือยังแท้จริงแล้วก็แค่กลัวว่านางจะหนีไป

ประตูถูกเปิดออกลงตรงหน้านางรับใช้ทั้งสามด้วยบรรยากาศเย็นยะเยือกจูนจิ่วแสยะยิ้ม“ขี้ขลาดเสียขนาดนี้？จูนไห่เทียนเป็นถึงนายใหญ่แห่งตระกูรองได้อย่างไรกัน”

ขี้ขลาดแบบนี้ยังจะอยากลงมือสังหารนางอย่างนั้นหรือ？ปล่อยให้จูนไห่เทียนฝันกลางวันลมๆแล้งๆไปเสียเถอะ

ไม่ได้แตะต้องสิ่งของที่จูนไห่เทียนส่งมอบมาให้จูนจิ่วสวมชุดสีแดงเพลิงสดประกายระยิบระยับผมยาวถูกปล่อยทิ้งตัวลงระไปจนถึงกลางแผ่นหลังนางเตรียมตัวเสร็จผ้าม่านด้านหลังเป็นรอยแยกออกแมวสีขาวท่าทีปราดเปรียวกระโดดเข้ามาสะบัดตัวแป้งสีชมพูผลัดหน้าก็ปลิวร่วงหล่นลง

“ใกล้？หึ”

“ใต้เท้าอย่าเพิ่งรีบร้อนวันนี้ต่อให้จูนจิ่วนางมีปีกก็ไม่สามารถหลบหลีกบินหนีหายไปได้หวั่นเอ๋อร์เมื่อตอนที่ส่งใต้เท้ากลับไปจะต้องควักเอาสมองของจูนจิ่วกลับไปชุบชีวิต”จูนหวั่นเอ๋อร์พูดโน้นน้าวได้ดีกว่าจูนไห่เทียนหลายสิบขุม

จูนเหลยพยักหน้าอย่างพึงพอใจ“คุณหนูหวั่นผู้นี้ช่างรู้ความยิ่งสมแล้วที่เป็นถึงคนสนิทชิดเชื้อของนายหญิงและคุณหนูใหญ่ทั้งสองท่าน”

ได้ยินคำพูดนั้นจูนไห่เทียนก็ยิ้มออกมาอย่างชื่นบาน

จูนหวั่นเอ่อร์แสร้งทำเป็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แต่ทว่าภายในใจกลับเต็มไปด้วยความริษยาชังชังคุณหนูใหญ่？นางเองก็เป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลรองแต่เพราะว่าบ้านใหญ่คนนั้นกลับทำให้นางถูกเรียกเป็นเพียงคุณหนูหวั่น

จูนหวั่นเอ๋อร์รู้สึกอิจฉาแต่ใครกันล่ะที่ทำให้มีการแบ่งเมียหลวงเมียน้อยและยิ่งเป็นบ้านรองอย่างพวกเขามันน่าน้อยใจยิ่งกว่าพวกลูกที่เกิดจากเมียน้อยอีก

นางกัดฟันแน่นและตัดสินใจหากแม้นวันนี้สังหารจูนจิ่วลงได้แลกกลับมาด้วยของล้ำค่าที่จะเอาไว้ใช้ในการฝึกหัดรอให้นางก้าวไปให้ถึงนักจิตชั้นสามได้เสียก่อนความน่าอัปยศอดสูที่ต้องตามประจบสอพลอแบบนี้ก็จะกลายเป็นเรื่องชั่วครู่ชั่วคราว

เมื่อคิดดังนั้นแล้วจูนหวั่นเอ๋อร์มองเห็นคนหนึ่งนัยน์ตาก็เปล่งประกายออกมา“จูนจิ่วมาถึงแล้ว”