บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 336

บทที่ 336 ถูกบังคับให้กอดซ้ายกอดขวา

เมืองไท่ชูมีห้องกลั่นยาใหญ่เพียงแห่งเดียว มีชื่อว่าห้องกลั่นยาซานเซิ่ง ที่คือห้องกลั่นยาที่ดำเนินงานโดยสำนักศึกสามทั้งสาม ไม่ต้องพูดถึงว่าทั้งตัวสมุนไพรและสรรพคุณนั้นยอดเยี่ยมขนาดไหน แต่ราคาก็สูงตามไปด้วยเช่นกัน

จูนจิ่วกับโม่อู๋เยว่เดินเข้าไปในห้องกลั่นยาซานเซิ่ง หน้าตาที่โดดเด่นของนางดึงดูดสายตาของผู้คนไม่น้อย แต่เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาของโม่อู๋เยว่แล้ว ก็ไม่มีใครกล้าหันมามองซ้ำ ทุกคนจำได้เพียงแค่ว่าเป็นคนสวยที่ดูน่าทึ่งคนหนึ่ง ในอ้อมกอดอุ้มแมวสีขาวที่สวยงามเอาไว้

เมื่อได้เห็นจูนจิ่วพวกเขาก็เดินเข้ามาใกล้ จากนั้นจึงมีเด็กเด็กรับใช้ก้าวขึ้นมาต้อนรับ ด้วยรอยยิ้มที่สดใสร่าเริง “ไม่ทราบว่านายท่านทั้งสองต้องการจะซื้ออะไร ?”

“เจ้าลองแนะนำห้องกลั่นยาซานเซิ่งของเจ้าดูก่อนสิ “ จูนจิ่วยกมือขึ้นแล้วโยนหินทิพย์ชั้นที่หนึ่งให้แก่เด็กรับใช้หนึ่งก้อน เด็กรับใช้คว้าพินทิพย์เอาไว้แล้วยิ้มออกมาอย่างดีใจ ลืมความสงสัยว่าทำไมจูนจิ่วจึงไม่รู้จักห้องกลั่นยาซานเซิ่งไปโดยสิ้นเชิง แล้วค่อยๆ พูดอธิบายให้ฟังอย่างละเอียด

เด็กรับใช้แนะนำว่า : “ห้องกลั่นยาซานเซิ่งของเราแบ่งออกเป็นสามชั้น ชั้นที่หนึ่งคือที่ที่พวกท่านยืนอยู่ตอนนี้ ที่นี่มีสมุนไพรที่ได้รับความนิยมมากที่สุด สินค้าทุกชนิดล้วนแล้วแต่มีคุณภาพสูง ! ชั้นที่สองคือสมุนไพรหายาก คุณภาพดี ราคาก็ยุติธรรม ส่วนชั้นที่สามคือยาที่นักกลั่นยากลั่นออกมาด้วยตัวเอง ไม่ทราบว่าท่านทั้งสองอยากจะดูที่ไหนก่อน ?”

อย่าคิดว่าห้องกลั่นยาซานเซิ่งมีเพียงแค่สามชั้น เพราะแต่ละชั้นกว้างใหญ่ไพศาลเป็นอย่างมาก จูนจิ่วเงยหน้าขึ้นก็ไม่สามารถมองเห็นจุดสิ้นสุดของห้องกลั่นยาได้

จูนจิ่วไม่อยากเสียเวลากับชั้นที่หนึ่ง นางใช้นิ้วคีบจดหมายฉบับหนึ่งขึ้นมาแล้วยื่นให้เด็กรับใช้ “สมุนไพรที่เขียนอยู่ในนี้ จงไปจัดมาให้ข้าสามห่อ”

“ได้ ! ท่านทั้งสองโปรดรอสักครู่” เด็กรับใช้รีบนำใบสั่งยาไปมอบให้คนอื่น จากนั้นเขาก็เห็นจูนจิ่วเดินขึ้นไปชั้นสองจึงได้รีบตามขึ้นไปทันที

เขาไม่พูดอะไรมาก แต่เมื่อจูนจิ่งต้องการก็ไม่จำเป็นต้องเอ่ยปาก ทำเพียงแค่หันไปมองเขาก็จะเอ่ยปากแนะนำโดยทันที เช่นนี้ถือว่าช่วยจูนจิ่วได้มาก

ที่ชั้นสอง จูนจิ่วเดินอย่างอดทน ถ้ามีสิ่งที่ต้องการ นางก็จะบอกให้เด็กรับใช้นำไปจัดห่อให้ ถ้าไม่มีก็เดินต่อไปเพื่อหาของที่ต้องการ

เด็กรับใช้เดินตามข้างๆ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ชั้นที่หนึ่งไม่พูดอะไร แต่เมื่อถึงชั้นสองกลับเลือกซื้อสมุนไพรโดยไม่กระพริบตา หยิบโดยไม่เอ่ยปากถามราคา นี่ถือเป็นลูกค้ารายใหญ่จริงๆ ! วันนี้ขายดีจริงๆ !

ขณะที่กำลังเดินอยู่ จู่ๆ ด็ได้ยินเสียงดังเอะอะมาจากชั้นล่าง นางเดินไปดูที่หน้าต่าง ก็เห็นมีคนคนหนึ่งเดินออกมาจากฝูงชนที่คับคั่ง แล้วเข้ามาในห้องกลั่นยาซานเซิ่ง เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว จูนจิ่วหันกลับไปมองที่บันได มีคนขึ้นมาแล้ว

เขาเป็นผู้ชายที่มีใบหน้าที่งดวามเหมือนผู้หญิง มีดวงตาที่เหมือนกับงูพิษ ในมือถือพัดกวัดแกว่งไปมา แล้วเดินย่างกรายขึ้นมาบนชั้นสองอย่างงดงาม จากนั้นจึงเดินต่อขึ้นไปยังชั้นสามโดยไม่แม้แต่จะหันมามอง

เหมือนจะสังเกตเห็นสายตาของจูนจิ่ว ชายผู้งดงามคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามอง แววตาเย็นชาและดุร้าย เพียงแค่แวบเดียวก็ผละสายตาแล้วเดินต่อขึ้นไปชั้นบน จูนจิ่วผละสายตากลับมา แล้วเอ่ยปากถามเด็กรับใช้ว่า : “เขาเป็นใคร ?”

“นักกลั่นยาพิษ นามว่าเฟยชิง คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ นักกลั่นยาพิษจะมาที่เมืองไท่ชู !” คนที่ตอบกลับไม่ใช่เด็กรับใช้ แต่เป็นคนที่ขึ้นมาซื้อยาที่ยืนอยู่ข้างๆ

จูนจิ่วเลิกคิ้ว นักกลั่นยาพิษ เฟยชิง ?

ชื่อของนักกลั่นยาพิษ นางได้ยินมานานแล้ว ยาพิษที่จูนหยูนเสวี่ยเคยนำออกมาใช้ ก็เป็นยาพิษที่นักกลั่นยาพิษผลิตขึ้นเอง ที่สองสำนักสิบแคว้น ยาพิษของนักกลั่นยาพิษมีชื่อเสียงดังกระฉ่อน เป็นที่น่าทึ่ง คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะมีโอกาสได้พบกันที่นี่

จุนจิ่วได้ยินคนที่ยืนข้างๆ พูดอีกว่า : “ดูเหมือนว่าที่นักกลั่นยาพิษมาครั้งนี้ ก็มาเพื่อผู้อาวุโสใหญ่แห่งสำนักไท่ชู”

“ผู้อาวุโสใหญ่ ?”

“ใช่แล้ว ! ผู้อาวุโสใหญ่เชิญให้นักกลั่นยาพิษมาปรุงยาทิพย์ใหญ่ เจ้าจำหลานสาวของผู้อาวุโสใหญ่ได้หรือไม่ เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในสำนักไท่ชูของเรา น่าจะเป็นคุณหนูหยุนหนีสินะ ? ยาทิพย์ใหญ่นี้จะต้องปรุงขึ้นเพื่อคุณหนูหยุนหนีอย่างแน่นอน !”