บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 338

บทที่ 338 เจ้าต้องรับนางเป็นลูกศิษย์

ภาพที่เห็นนั้นช่างทำร้ายจิตใจของทุกคนจริงๆ ! สาวงามที่สุดของสำนักไท่ชูของพวกเขา นางในฝันที่อยู่ในใจของผู้ชายนับไม่ถ้วน กลับสวมกระโปรงหนังสัตว์ วิ่งเข้ามาโดยเผยให้เห็นทั้งแขนและขา ทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง หยุนหนีผ่านอะไรมากันแน่ ?

หากเป็นเมื่อก่อนทุกคนยังพอใจเย็นอยู่ได้ แต่ใครใช้ให้หลานจูเพิ่งจะโอ้อวดความงดงามของหยุนหนีกัน จงใจหาเรื่องเยาะเย้ยจุนจิ่ว ตอนนี้ทุกคนต่างรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าไปฉาดใหญ่ หน้าชาจริงๆ !

ทุกคนต่างหันไปมองหลานจูด้วยความไม่พอใจทันที เจ้าบอกมาสิว่าเจ้าทำอะไรไม่ดี จำเพาะจะต้องเอาหยุนหนีมาเปรียบเทียบ จนตอนนี้จะต้องอับอายขายหน้าจนแทบจะต้องแทรกแผ่นดินหนีแล้ว !

นี่เป็นการข่มขู่จุนจิ่วแบบไหนกัน เห็นชัดๆ ว่าเป็นการเอาหน้าของพวกเขาส่งไปให้จุนจิ่วตบเอง ทั้งโกรธทั้งแค้น ซ้ำยังขายหน้าอีก หลายคนทนดูต่อไปไม่ได้อีกจึงค่อยๆ เบือนหน้าเดินหนีไป ไม่ช้าที่ตรงนั้นก็เหลือเพียงแค่หลานจูกับพี่น้องของนางที่ยืนผงะอยู่ที่เดิม

จุนจิ่วไม่หันไปมองหลานจูเลยสักนิด นางหันไปมองมู่จิ่งหยวนแล้วพูดว่า : “ศิษย์พี่มู่ พวกเราไปกันต่อเถอะ ?”

“ดี” มู่จิ่งหยวนเองก็รู้สึกตกตะลึงกับถาพที่เขาได้เห็นเมื่อครู่ แต่ก็สงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว มู่จิ่งหยวนหันไปยิ้มให้กับจุนจิ้วและชิงหยู่โดยไม่หันไปมองหลานจูเช่นกัน “ไปทางนี้กันเถอะ ข้าจะพาพวกเจ้าเดินดูรอบๆ สำนักไท่ชูก่อน แล้วค่อยพาพวกเจ้าไปยังที่พัก”

หลานจูรวบรวมสติกลับมาได้ ยังคิดที่จะเข้าไปขวางจุนจิ่วเอาไว้ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็สบตาเข้าสายตาที่เย็นชาของจุนจิ่ว หลานจูก็ยืนตัวแข็งทื่อ เป็นสายตาที่น่ากลัวและเย็นชามากจริงๆ !

“หลานจู !” เมื่อได้ยินว่ามีคนตะโกนเรียกตนเอง หลานจูก็ตัวสั่น สักพักก็มีเหงื่อเปียกชุ่มไปทั่วแผ่นหลัง

สำหรับการที่ตนเองตกใจกลัวจนเหงื่อแตกเพียงเพราะถูกจุนจิ่วจ้องมองนั้น ทำให้หลานจูไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ยิ่งได้ยินสิ่งที่บรรดาพี่น้องของนางพูดว่า : เมื่อครู่คือศิษย์พี่หยุนหนีจริงๆหรือ ? ทำไมศิษย์พี่หยุนหนีถึงได้แต่งตัวเช่นนั้น !”

พูดง่ายๆ ว่า ดูไม่ได้เลยจริงๆ

“เป็นไปไม่ได้ ! นั่นไม่มีทางใช่ศิษย์พี่หยุนหนีแน่นอน ข้าจะไปหาศิษย์พี่หยุนหนีเพื่อมายืนยันเดี๋ยวนี้” หลานจูไม่ยอมเชื่อง่ายๆ นางพูดจบก็เดินไป รีบไปหาหยุนหนีเพื่อยืนยันว่าคนที่พวกเขาเห็นเมื่อครู่คือคนอื่น

ผู้หญิงที่งดงามชวนให้หลงใหลอย่างศิษย์พี่หยุนหนีจะไปใส่กระโปรงหนังสัตว์ได้อย่างไร ? อีกทั้งยังสกปรกเหมือนกับขอทานอีกด้วย ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน !

ปัง !

เมื่อหยุนหนีกลับเข้าไปถึงในห้อง ก็ยกมือขึ้นทุบโต๊ะไม้จื่อจินหนานที่มีราคาแพงจนแตกเป็นเสี่ยง นางเรียกสาวใช้ให้เข้ามาเตรียมน้ำสำหรับให้นางอาบด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง เมื่อคิดถึงภาพเมื่อครู่ที่ถูกพวกลูกศิษย์เห็นเข้า หยุนหนีก็หน้าบูดเบี้ยว “บ้าจริง !”

นางถูกขังอยู่ในภูเขาหนานโดยไร้เสื้อผ้า ต่อสู้ดินรนมาทั้งวันมิหน้ำซ้ำยังยอมละทิ้งความอายเพื่อออกไปล่าสัตว์ทิพย์ หยุนหนีถือว่าโชคดีอย่างมากที่ในตอนนั้นภูเขาหนานไม่มีคน ไม่เช่นนั้นนางคงจะถูกมองจนทะลุปรุโปร่งไปแล้ว จากนั้นต้องทนฝืนกับกลิ่นเหม็นเพื่อลอกเอาหนังสัตว์มาห่อหุ้มร่างกาย หยุนจิ่นทนฝืนกับความรู้สึกคลื่นไส้มาตลอดทาง ตอนกลางวันไม่กล้าออกมา จะแอบออกมาอย่างเร่งรีบในตอนกลางคืน

เมื่อเห็นสำนักไท่ชูที่ตั้งอยู่ที่ตีนเขาตรงหน้า หยุนหนีก็อดไม่ได้ที่จะรีบมุ่งตรงกลับมาโดยเร็ว แต่นางคิดไม่ถึงเลยว่า หน้าเขาที่ปกติแล้วไม่ค่อยมีคน วันนี้กลับมีคนมารวมตัวกันมากมาย มิหนำซ้ำนางยังถูกเห็นเข้าอีกด้วย !

หยุนจิ่นตัดสินใจว่า ยังไงเสียนางก็ไม่มีทางยอมรับว่าเป็นนางได้ ! ไม่มีทาง !

เมื่อลงไปแช่ตัวในอ่าง นางก็ถูตัวอย่างรุนแรงถึงเจ็ดครั้ง อาบจนผหนังแทบจะถลอกออกมาหยุนหนีจึงยอมหยุด เมื่อได้ยินว่าหลานจูขอเข้าพบ หยุนหนีก็รีบปฏิเสธทันทีแล้วบอกว่าตนเองกำลังเก็บตัวอยู่ ไม่มีเวลารับแขก ต้องการอาศัยให้หลานจูเป็นผู้ไปปล่อยข่าว เพื่อเป็นการปฏิเสธว่าขอทานที่สวมกระโปรงหนังสัตว์คนนั้นไม่ใช่นาง แต่ตอนเกิดเรื่องมีคนมากมายขนาดนั้น ใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อเรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่หยุนหนีสามารถควบคุมได้