บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 346

บทที่ 346 วิปริต

“เหมียว”ได้ยินคำพูดแล้ว เสี่ยวอู่ที่เกาะอยู่ที่ไหล่ของจูนจิ่วก็หันไปแยกเขี้ยวใส่ชิงหยู่

ถ้าอย่างนั้นเจ้าไม่มีความอิจฉาหรืออย่างไร

แวบเดียวก็ดูสีหน้าของเสี่ยวอู่ออก ชิงหยู่ชินกับการที่เสี่ยวอู่มีการตอบสนองและรับรู้ภาษาคนได้นานแล้ว เขากอดอก ยิ้มอย่างสบายใจ “ศิษย์น้องข้าร้ายกาจ ข้าดีใจสิไม่ว่าจะอิจฉาทำไม”

“เหมียวเหมียว”เสี่ยวอู่หูตั้งพยักหน้าหงึกๆ ราวกับเห็นด้วยกับชิงหยู่ เหมือนพวกเขามีความคิดเดียวกัน เห็นหนึ่งคนหนึ่งแมวกำลังสื่อสารกัน จูนจิ่วก็ยิ้มอ่อนๆ

หมุนตัวเข้าไปยังห้องสมุดชั้นใน ประตูใหญ่ปิดลงก็ตัดสายตาจากภายนอกได้ทั้งหมด

ตอนที่พวกเขาเข้ามาในห้องสมุด ผู้เฒ่าที่ดูแลภายนอกได้เตือนเอาไว้ว่า “พวกเจ้าสามารถอ่านหนังสือที่อยู่ในชั้นหนึ่งถึงชั้นที่สามเท่านั้น ตั้งแต่ชั้นสามขึ้นไปได้ถูกปิดเอาไว้ห้ามเข้าไปเด็ดขาด ผู้ที่ฝ่าฝืนจะถูกไล่ออกจากสำนักศึกษาไท่ชู”ทุกที่ต่างก็มีกฎเช่นนี้ หนังสือที่ล้ำค่าทั้งหลายจะถูกเก็บไว้ชั้นบนสุด ไม่ให้ผู้คนทั่วไปพบเห็น

ชิงหยู่มองเห็นชั้นวางหนังสือเป็นเรียงเป็นแถวบนชั้นวางมีหนังสือนับหมื่นเล่ม เริ่มปวดหัวขึ้นมาทันที เขาพูดว่า

“หนังสือเยอะขนาดนี้ พวกเราจะเริ่มจากตรงไหนดี”

“ไล่ดูจากทางซ้ายไปขวาตามลำดับ ”จูนจิ่วกำลังก้าวเดินจากทางซ้ายหนึ่งก้าว ทันใดนั้นนางก็หันมามองชิงหยู่อยู่ชั่วครู่ ขมวดคิ้วเล็กน้อย จูนจิ่วครุ่นคิดแล้วถามขึ้นว่า “ศิษย์พี่ท่านอ่านไหวหรือไม่ ”

ชิงหยู่ยิ้มกว้าง “ศิษย์น้องคิดว่าข้าเป็นพวกที่ชอบอ่านหนังสืออย่างนั้นหรือ”

จูนจิ่ว ……

ไม่ต้องพูดแล้ว ชิงหยู่ก็เป็นพวกที่ไม่ชอบเรียนรู้เป็นคุณชายทำตัวเสเพล ให้เขาดูหนังสือมันจะเป็นการทำให้เขาอึดอัดใจเปล่าๆ มองดูชิงหยู่ที่หยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาแล้วก็ขมวดคิ้วท่าทีปวดหัวซะเต็มประดา จูนจิ่วกะพริบตา

จูนจิ่วคิดออกแล้ว ไม่สู้เอาอย่างนี้ดีกว่า

นางมองไปยังชิงหยู่แล้วพูดว่า“ศิษย์พี่ค่อยๆดูไปก็ได้ แต่ข้าต้องการให้ศิษย์พี่ช่วยปกป้องข้าอย่าให้ใครเข้ามารบกวนข้า”

“ก็ได้ ว่าแต่ศิษย์น้องเจ้าจะทำอะไร ”

“อ่านหนังสือ ”จูนจิ่วตอบ ไม่ทันไรชิงหยู่ก็ได้เห็นภาพที่เขาจะลืมไม่ลงเลยในชีวิตนี้ คงจะฝังอยู่ในใจลึกๆ เขาเห็นศิษย์น้องนั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะกลม หลับตาแล้วโบกมือชั้นวางข้างหน้าสี่ชั้นมีหนังสือสี่สิบเล่มทั้งหมดลอยลงมาเรียงกันเป็นแถวเรียงหนึ่ง

นี่ทำอะไรกัน

จากนั้น ชิงหยู่ก็เห็นหนังสือเคลื่อนไหวโดยไร้ลม เปิดออกทีละหน้าทีละหน้า มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว ชิงหยู่เบิกตาอ้าปากกว้าง หรือว่านี่จะเป็นการอ่านหนังสือที่ศิษย์น้องว่าไว้

ขณะที่กำลังอึ้งตะลึง ชิงหยู่ก็มองเห็นเสี่ยวอู่ทำท่าผายอกเชิดหัวขึ้น หางของมันโบกไปมา ตาวิบวับคู่หนึ่งจ้องมองเขา ราวกับกำลังพูดว่าเห็นหรือยัง เจ้านายของข้าสุดยอดหรือไม่ ร้ายกาจมาใช่หรือไม่

ชิงหยู่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ดูหนังสือสี่สิบเล่มในครั้งเดียวคงไม่ใช่แค่สุดยอดแล้ว แต่เก่งระเบิดไปเลยต่างหาก แต่ว่าเขายังรู้สึกสงสัย อ่านที่ละสี่สิบเล่มจูนจิ่วจะจำได้หรือ ศิษย์น้องตอนนี้เป็นนักจิตชั้นสี่เท่านั้น สติจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็คงยังไม่ร้ายกาจถึงขั้นนั้น

ฉะนั้นระหว่างที่พักจากการอ่านหนังสือสี่สิบเล่มจบแล้ว ชิงหยู่รีบพูดขึ้นทันทีว่า “ศิษย์น้องข้าทดสอบเจ้าหน่อย”

“ได้”จูนจิ่วลืมตาขึ้น ยิ้มให้กับชิงหยู่