บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 347

บทที่ 347 ได้รับความรักเอ็นดูเพียงคนเดียวพวกเขาไม่ยอม

ตั้งแต่การทะลุเวลาจนถึงตอนนี้ จูนจิ่วยังไม่เคยใช้พลังจิตทั้งหมดที่มีมาก่อน ร่างนี้เหมาะสมกับวิญญาณของนางที่สุด แต่ไม่สามารถรองรับพลังจิตของนางได้ฉะนั้นจึงได้เก็บไว้ตลอดมา ภายใต้ขอบเขตที่สามารถทนรับได้ จูนจิ่วค่อยๆเพิ่มพลังจิตทีละนิด

พลังจิตแผ่กระจายไปทั่วทั้งชั้นสามของห้องสมุด ครั้งนี้จูนจิ่วไม่เห็นโม่อู๋เยว่ ในใจอดไม่ได้ที่จะมีความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายยาก แต่เพียงพริบตาก็ถูกทิ้งไว้ด้านหลังแล้ว จูนจิ่วหลับตาลงตั้งใจใช้พลังจิตเข้าสู่ชั้นที่สี่ของห้องสมุด

ชั้นที่สี่ของห้องสมุดไม่มีคนอยู่ จูนจิ่วเริ่มจากจุดที่ใกล้ที่สุด ค่อยๆค้นหาครั้งละยี่สิบเล่ม

หนังสือข้างบนนี้ แม้ว่าจะไม่มีวิชาฝึกตนชั้นที่สี่ แต่ก็เป็นหนังสือล้ำค่าไม่ธรรมดา อย่างน้อยดูแล้วก็ไม่เสียเปล่า

ตอนที่จูนจิ่วกำลังอ่านหนังสือได้ครึ่งหนึ่งของชั้นสี่อย่างราบรื่นนั้น จู่ๆก็มีคนเดินลงมาจากชั้นห้ามายังชั้นสี่ จูนจิ่วหัวใจกระตุก รีบเก็บพลังจิตกลับมาทันที ทันใดนั้นนางก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าคนหนึ่งทำเสียงประหลาดใจ มองไปยังทิศทางที่พลังจิตของนางถอยกลับออกไป

ซวยแล้ว เหมือนจะถูกจับได้แล้ว

จูนจิ่วลืมตาขึ้น สีหน้าเปลี่ยนแปลงกะทันหันนางรีบลุกขึ้นเดินไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งเดินไปหาชิงหยู่ ชิงหยู่ยังอยู่ในสีหน้าไม่รู้เรื่อง จูนจิ่วเอ่ยขึ้นว่า “ศิษย์พี่ ท่านดูกระบวนท่านี้เป็นอย่างไร พวกเราฝึกดีหรือไม่”

หา ชิงหยู่ยิ่งมึนงงไปใหญ่ มองจูนจิ่วแล้วมองไปยังหนังสือที่อยู่บนมือจูนจิ่ว ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมาก เขาตั้งสติไม่ทัน

ตอนนี้เองมีเสียงใจดีของผู้เฒ่าดังขึ้นมาว่า “นี่คือท่าเท้าลมย้อนแฉลบหลิว เหมาะกับสตรี ศิษย์พี่เจ้าฝึกท่านี้ไม่ค่อยเหมาะสักเท่าไหร่ แต่เจ้าสามารถลองดูได้”

ปิดหนังสือลง สีหน้าไร้ความตะลึงมึนงงใดๆโดยสิ้นเชิง นางหันไปมอง เกร็งร่างมองไปยังผู้เฒ่าที่เข้ามาใหม่ “ท่านเป็นใคร”

“！”ชิงหยู่นับว่าได้สติคืนมาแล้ว เขาก้าวใหญ่ๆไปบังหน้าจูนจิ่วไว้ จ้องผู้เฒ่าอย่างวิเคราะห์ “เจ้าเป็นใคร ทำไมต้องแอบฟังข้ากับศิษย์น้องคุยกันด้วย”

แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ปฏิกิริยาเมื่อครู่ของศิษย์น้องนั้นต้องมีความหมายแอบแฝงแน่ ต้องให้ความร่วมมือศิษย์น้องก่อน กลับไปค่อยถาม แล้วก็จ้องมองผู้เฒ่าเขม็ง ชิงหยู่รู้สึกตื่นตัวระมัดระวัง เขาไม่รู้เลยว่าผู้เฒ่าคนนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่

แต่สามารถบอกชัดได้เรื่องเดียว การฝึกบำเพ็ญของเขาสูงมาก ไกลเกินกว่านักจิตชั้นแปดอย่างเขามาก

ชิงหยู่ต้องป้อมขึ้นมา บังจูนจิ่วจนมิดไม่ให้ผู้เฒ่ามองเห็น เห็นดังนี้ ผู้เฒ่าก็คือเจ้าสำนักศึกษาไท่ชูเลิกคิ้วมองชิงหยู่ เขาจับที่เคราแล้วยิ้ม “ไม่ต้องตื่นเต้น ข้าเพียงแค่เดินผ่านมาแล้วได้ยินพวกเจ้าคุยกัน ก็เลยพูดเตือนเท่านั้น”

“ออ พวกข้าไม่ต้องการท่านมาเตือน”ชิงหยู่ปฏิเสธเสียงเย็น

เห็นการตอบสนองของชิงหยู่ แววตาของเจ้าสำนักไทชูก็มีรอยยิ้มผุดขึ้น เขาคิดอยากจะเหลือบมองเจ้าจิ้งจอกน้อยที่แสนเจ้าเล่ห์ที่อยู่หลังชิงหยู่ แต่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ถูกชิงหยู่บดบังไว้หมด

เจ้าสำนักไท่ชูรู้สึกขำ ในใจยังมีความประหลาดใจในตัวจูนจิ่ว เขาเพิ่งจะรับรู้ถึงพลังจิตที่แทรกเข้าไปยังห้องสมุดชั้นที่สี่ พอตามมาก็เห็นจูนจิ่วกับชิงหยู่คุยกัน สายตาของเจ้าสำนักคมปลาบ แวบเดียวก็มองออกแล้วว่าพลังจิตเมื่อครู่นี้เป็นของจูนจิ่วแน่ๆ

หมอเทวดาจูนจิ่ว ได้ยินครั้งแรกก็รู้แล้วว่านางไม่ธรรมดา แม้แต่มู่จิ่งหยวนยังชื่นชม เจ้าสำนักไท่ชูจะไม่ใส่ใจได้อย่างไร

เขาพูดยิ้มๆ “ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าคือใคร ”

“ศิษย์พี่”จูนจิ่วเรียกชิงหยู่ เขาเดินออกมาจากด้านหลังชิงหยู่เงยหน้าขึ้นมองเจ้าสำนักไท่ชู จูนจิ่วยกมือขึ้นคำนับ “จูนจิ่วคำนับท่านเจ้าสำนักไท่ชู”