บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 362

บทที่ 362 เจ้าอ้วนเจ้าจะตีใคร

พวกของจูนจิ่ววิ่งไล่ตามที่มาของแท่นแสง ใช้ความเร็วดุจแสงทั้งวันทั้งคืนไม่หยุด จึงใช้เวลาแค่หนึ่งวันก็มาถึงด้านล่างของแท่นแสง ตอนนี้แท่นแสงได้หายไปนานแล้ว

“เฮือก ที่นี่เองหรือ”ชิงหยู่หายใจแรง สองมือเท้าเอวมองค่ายกลที่มีตัวอักษรยันต์บนกำแพงภูเขา ค่ายกลอักษรยันต์สร้างเป็นรูปร่างประตู แค่มองก็รู้ว่านี่คือทางเข้า แต่จะเข้าไปอย่างไรนั้นก็ไม่รู้แล้ว

จูนจิ่วมองไปรอบๆทั้งสี่ทิศอย่างระแวดระวัง ที่นี่นอกจากพวกเขาแล้วก็ไม่มีใคร

เดี๋ยวก่อน มีคน

ฟู่

มีเสียงดังเกิดขึ้นกลางอากาศ จูนจิ่วกับชิงหยู่ต่างก็ถอยหลังเพื่อตั้งรับด้วยปฏิกิริยาที่รวดเร็วมาก เงยหน้าขึ้น ก็เห็นมู่จิ่งหยวนยื่นมือออกไปหนีบมีดบินเล่มหนึ่งเอาไว้ มู่จิ่งหยวนไม่โกรธไม่ตื่นเต้นเลยสักนิด เขาโบกมือไปทางจูนจิ่วกับชิงหยู่ราวกับจะบอกว่าไม่เป็นไร ทำตัวตามสบาย

จากนั้นก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่มีดบินพุ่งมา เลิกคิ้วเอ่ยขึ้นว่า “ข้าว่านะหลี่อี้หมิง เจ้าจะหยุดได้หรือยัง”

“ไม่”น้ำเสียงดุดัน หนักแน่นแต่ก็พูดอย่างสง่าผ่าเผย

ได้ยินที่มาของเสียง ก็เห็นกลุ่มคนออกมาจากพุ่มไม้ คนที่เป็นหัวหน้าตัวอ้วนนั้นสูงแค่เมตรหกเท่านั้น ดูแล้วอายุก็ไม่น่าจะเกินสิบเจ็ดสิบแปด แม้ว่าจะเป็นเจ้าอ้วน แต่องคาพยพบนหน้ากลับดูดีทำให้คนที่พบเห็นรู้สึกน่ารักอยู่บ้าง

ตอนนี้เจ้าอ้วน หรือก็คือหลี่อี้หมิงก็เดินเบียดออกมาจากกลุ่มคน เขายืนอยู่ตรงหน้าของมู่จิ่งหยวน มือเท้าเอวเงยหน้าขึ้น ก็รู้ว่าส่วนสูงตัวเองยังไม่พอ ก็พยายามเขย่งเท้าเชิดอกขึ้น

หลี่อี้หมิงฮึหนึ่งเสียง “นายน้อยข้าเห็นท่านก็ไม่สบายตา ประตูนี้ข้าพบก่อน มู่จิ่งหยวนเจ้าถอยไปเลย”

“ข้าว่านะหลี่อี้หมิงเจ้าน่ะมันอ้วนก็จริง แต่กระเพาะเจ้าคงเล็กไปกินไม่ไหว หากข้าถอยให้เจ้า แล้วเพื่อนร่วมกลุ่มของข้าเล่า เจ้าต้องถามพวกเขาดู”น้ำเสียงอของมู่จิ่งหยวนที่มีต่อเจ้าอ้วนที่แอบโจมตีเขา มีแววเป็นมิตรแฝงความขบขันอย่างช่วยไม่ได้อยู่บ้างเล็กน้อย แม้ว่าภายนอกจะดูเหมือนตึงเครียด แต่ก็พอจะดูออกว่าความสัมพันธ์ไม่เลวนัก

หลังจากที่หลี่อี้หมิงได้ยินคำพูดของมู่จิ่งหยวน ก็เอียงหน้ามองข้ามมู่จิ่งหยวนไปยังจูนจิ่วกับชิงหยู่ แวบเดียว หลี่อี้หมิงก็จ้องเขม็งตรงไป

เขารีบทิ้งมู่จิ่งหยวนที่เป็นศัตรูเก่าเอาไว้ ขาอวบอ้วนของเขาวิ่งไปตรงหน้าจูนจิ่ว สองมือกุมที่หน้าอกยิ้มตาหยี “โอ้โห พี่สาวท่านช่างงามเสียจริง ท่านเป็นกลุ่มเดียวกับเจ้ามู่จิ่งหยวนคนนั้นหรือ เอาอย่างนี้อย่าไปกับเขาเลย มากับข้าเถอะ ข้าจะปกป้องท่านเอง” หลี่อี้หมิงตบที่หน้าอกของตัวเอง แล้วก็ยื่นมือออกมาเช็ดน้ำลาย ชิงหยู่เห็นแล้วก็เดินออกมาด้วยสีหน้าดำคร่ำเคร่ง “เจ้าอ้วนไสหัวไป”

“เจ้าเป็นใคร กล้าเรียกข้าว่าเจ้าอ้วนเจ้าอยากตายหรืออย่างไร เด็กๆสั่งสอนมันให้ข้า ข้าเกลียดคนที่เรียกข้าว่าเจ้าอ้วนที่สุด ”หลี่อี้หมิงกวักมือ คนที่อยู่ข้างหลังรีบกระจายตัวล้อมชิงหยู่เอาไว้ เห็นดังนี้มู่จิ่งหยวนก็จะยังยั้งห้ามไว้

แต่ได้ยินเสียงเย็นรื่นหูดังขึ้นเสียก่อน “เจ้าอ้วน”

“ให้ตาย ใครยังกล้าเรียกข้า โอ๊ย”หลี่อี้หมิงหันหน้ายื่นมือไป ยังไม่ทันพูดจบมือก็ถูกจับและบิด ร้องขึ้นอย่างเจ็บปวด หลี่อี้หมิงเจ็บจนน้ำตาเกือบจะไหลออกมาอยู่รอมร่อ

เขาเพิ่งจะเห็นว่าคนที่เรียกเขาก็คือจูนจิ่ว ท่าทีที่มีต่อสาวงาม หลี่อี้หมิงเปลี่ยนเป็นคนละคน

เขาร้องขึ้นอย่างน่าสงสาร “พี่สาวแสนสวยรีบปล่อยข้าก่อน ข้าเจ็บมือมาก”

จูนจิ่วเลิกคิ้ว มือที่คว้าข้อมือของหลี่อี้หมิงเอาไว้ไม่เพียงจะไม่ปล่อย กลับบีบแรงขึ้น เห็นคนที่รุมล้อมเข้ามา จูนจิ่วออกแรงอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด นางยิ้มเย็น สายตาที่มองหลี่อี้หมิงนั้นมีแววอันตราย

นางเอ่ยเสียงเย็น “เจ้าอ้วนเจ้าจะตีใคร”

“โอ๊ยเจ็บ ฮือ”