บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 365

บทที่ 365 หงยิงเจ้ายังมียางอายหรือไม่

เมื่อเห็นแผ่นหินบนพื้นยิ่งอยู่ก็ยิ่งตกหล่นลงไปมากขึ้น มีรูสีดำเต็มไปหมด มีลูกศิษย์เกิดหวาดกลัวขึ้น เริ่มมีคนกระโดดออกจากทางเข้า ตามด้วยคนที่สอง ที่เหลือกำลังลังเล

เพราะความเร็วที่แผ่นหินร่วงหล่นยิ่งอยู่ก็ยิ่งเร็วขึ้น หากพวกเขายังลังเลก็จะหนีไม่ได้แล้ว แต่หากพวกเขาเลือกจะหนีไป ก็กลับเข้ามาไม่ได้อีกแล้ว นี่เท่ากับว่าต้องทิ้งมรดกของอ๋องเซ่หยิ่งไป มีคนไม่น้อยกำลังลังเลคิดไม่ตก ไม่ยินดี

ชิงหยู่ไม่คิดจะไปไหน เขายังคงยืนปกป้องจูนจิ่วอยู่ข้างๆอย่างมั่นคง คอยระวังหงยิงหรือคนอื่นๆที่จะลอบทำร้าย

เวลาทุกวินาทียิ่งทวีความตึงเครียดและเร่งรีบ ไม่ช้าแผ่นหินบนพื้นก็ร่วงหล่นจนทุกคนมีพื้นที่ขยับตัวน้อยลง คิดจะหนีก็หนีไม่ได้แล้ว ทำได้เพียงเบียดเสียดกันถอยหลังไป ด้านหลังติดกำแพงหรือไม่ก็ร่างของคนอื่น เพราะกลัวจะหล่นลงไป

ปัง ปัง ปัง

แผ่นหินข้างล่างเท้าหล่นลงไปกะทันหัน ลูกศิษย์ “อ๊า”เสียงร้องอนาถร่วงลงไป เห็นอย่างนี้ทุกคนต่างก็ตกใจจนเหงื่อเย็นไหลท่วมตัว

หยุนหนีใจเต้นระส่ำมองไปยังจูนจิ่วและตะโกนขึ้น “ศิษย์น้องจูนเจ้าเร็วหน่อย”

จูนจิ่นเหมือนไม่ได้ยิน ตั้งใจในการประกอบภาพเพื่อเปิดประตูกล นางได้ประกอบภาพสองภาพด้านบนของประตูได้แล้ว นั้นคือภาพสลักของสัตว์ทิพย์บนแผ่นหิน ทุกวินาทีทำอย่างมีเหตุผลและเป็นระเบียบ จากนั้นจูนจิ่วก็ประกอบแผ่นหินที่สามสำเร็จ

บนประตูหินแบ่งเป็นสี่ส่วน ตอนนี้เหลือเพียงส่วนสุดท้าย

ตอนนี้เอง ความเร็วของแผ่นหินบนพื้นที่ร่วงหล่น ทำให้เหล่าลูกศิษย์ตีกันเอง พอแผ่นหินใต้เท้าของตัวเองหล่นลง ก็รีบกระโดดไปแย่งพื้นที่อีกแห่งที่คนอื่นยืนอยู่ แผ่นหินหนึ่งแผ่นเพียงพอต่อคนแค่คนเดียว การเข่นฆ่าในนัดแรกเกิดขึ้นที่นี่เอง

มู่จิ่งหยวนขมวดคิ้วมอง ไม่ได้เปิดปากพูดอะไร ก่อนความเป็นความตาย ใครจะฟังเจ้า

ฝู้หลินซวง “ระวัง”

มู่จิ่งหยวนหันไปมอง เห็นแผ่นหินใต้เท้าของฝู้หลินจ้านร่วงหล่นลงไป แต่เขาตอบสนองเร็วมาก และพอดีกับที่ฝู้หลินซวงรีบดึงเขาเอาไว้ กระโดดไปอยู่ข้างฝู้หลินซวง ถูกบีบให้ไปเบียดกันอยู่ที่ช่องว่างของกำแพงประตูหินที่แสนจะแคบ ฝู้หลินจ้านใบหน้าแดงก่ำ แต่ก็ไม่กล้าจะเร่งจูนจิ่ว ได้แต่เพียงส่งสายตา ถ้ายังเปิดประตูไม่ได้พวกเขาต้องจบเห่กันแล้ว

ตอนนี้ความหวังทั้งหมดฝากไว้ที่จูนจิ่วหมดแล้ว

โครมๆๆ

พื้นที่ที่จะใช้ยิ่งน้อยลงขึ้นไปทุกที แผ่นหินร่วงจนถึงหน้าจูนจิ่วแล้ว ชิงหยู่สูดลมหายใจเข้า “เสี่ยวอู่มาข้าอุ้มเจ้าเอง”

เสี่ยวอู่กระโดดไปที่บ่าของชิงหยู่ สายตาแมวของมันมองไปที่หลุมสีดำที่ไร้ที่สิ้นสุดเป็นวงกว้าง ข้างล่างไม่รู้ว่าลึกแค่ไหน ตกลงไปคงไม่มีชีวิตรอด

เร็วเข้า ต้องเร็วขึ้น เร็วขึ้นอีก แต่ก็ไม่มีใครกล้าไปเร่งจูนจิ่ว

ใจของทุกคนเกือบจะเต้นออกมานอกตัวแล้ว ตาเบิกกว้างเพราะเกรงว่าแผ่นหินที่จะร่วงหล่นแผ่นต่อไปจะเป็นแผ่นหินที่อยู่ใต้เท้าของตัวเอง กลั้นลมหายใจไว้ ด้านหลังติดกำแพงอย่างแนบชิดตอนนี้อยากจะกลืนเป็นผืนเดียวกับกำแพงให้รู้แล้วรู้รอด ร่างกายแข็งทื่อ เหงื่อเย็นไหลท่วมตัวท่วมหัวเปียกไปหมดเหมือนหยาดฝน

ขณะที่จูนจิ่วตื่นเต้นจนเกือบจะหายใจไม่ทัน ก็มีเสียงครืดดังขึ้น มีเสียงโครมครามดังขึ้นที่ประตูหิน การร่วงของแผ่นหินหยุดลงแล้ว

“เปิดแล้ว”หลี่อี้หมิงตะโกนขึ้นอย่างดีใจ เขาตกใจจนหน้าซีดขาอ่อนไปนานแล้ว ล้วนพึ่งมืออีกข้างของฝู้หลินซวงหิ้วเขาเอาไว้ มองเห็นประตูหินเปิดออกจากตรงกลางไปด้านข้าง แผ่นหินบนพื้นก็ไม่หล่นแล้ว ฝู้หลินซวงก็ปล่อยมือ หลี่อี้หมิงก็นั่งลงกับพื้นไปหอบหายใจ

ให้ตายเถอะ ตกใจเกือบตาย

หลังจากนั้น ทุกคนต่างก็หอบหายใจ ท่ามกลางเสียงหายใจ มีเสียง“ตึง ”ดังขึ้น เสียงกรอบผิดปกติทำให้ทุกคนต่างสังเกต