บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 37

“จูนจิ่ว！”เสียงที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นหมายอยากจะสังหารแบบเดียวกันแหบพร่าราวกับถูกบีบเค้นให้ออกมาจากลำคอ

จูนจิ่วหันหน้ากลับไปยกคิ้วกระดกขึ้นหืม！จูนเหลยฟื้นคืนสติแล้วอย่างนั้นหรอ！

“เสี่ยวอู่”

“เมี้ยว！ส่งมาให้ข้า！”

เสี่ยวอู่พุ่งกระโจนตัวออกไปกรงเล็บแผ่หรากางออกข่วนเข้าที่ใบหน้าจูนเหลยอย่างสะเปะเสะปะจูนเหลยร้องโหยหวนด้วยความทรมานเขาอยากจะต่อสู้ขัดขืนแต่ทว่าร่างกายของเขากลับไร้เรี่ยวแรงทรุดตัวคุกเข่าอยู่กับพื้นอยากจะหยัดตัวลุกขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้นอกจากจะร่ำร้องปล่อยให้เสี่ยวอู่ข่วนตะปบอยู่แบบนั้น

แค่ไม่กี่พริบตาหลังจากนั้นจนเสี่ยวอู่รู้สึกพึงพอใจก็กระโดดตัวลงบนพื้นเหลือเพียงแต่จูนเหลยที่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลมีเลือดไหลซึมพร้อมกับส่งเสียงร่ำร้องออกมาอย่างต่อเนื่อง

จูนหวั่นเอ๋อร์“จูนจิ่วนี่เจ้าทำได้อย่างไรกัน！จูนเหลยเป็นถึงนักจิตชั้นสองเขาพ่ายแพ้ให้ต่อเจ้าได้อย่างไร”

เสียงที่ดังอยู่ก็เงียบหยุดลงสีหน้าของจูนหวั่นเอ๋อร์ก็เปลี่ยนไปในทันทีหวาดกลัวอกสั่นสะท้านขวัญแขวนสับสนอย่างไม่มีที่เปรียบได้มันเป็นไปได้อย่างไร！

สีหน้าท่าทีของจูนหวั่นเอ๋อร์อยู่ในสายตามาโดยตลอดริมฝีปากของจูนจิ่วค่อยๆฉีกยิ้มขึ้น“ทำไม？รู้สึกว่าร่างกายไร้เรี่ยวแรงใช่ไหมแม้แต่จะใช้พลังลมปราณก็จนปัญญา”

“เจ้า！นี่เจ้าทำได้อย่างไรกัน！”จูนหวั่นเอ๋อร๋รู้สึกตกใจ

จูนไห่เทียนเมื่อได้ยินเข้าใบหน้าก็ซีดเผือดราวกับกระดาษสีขาวโพลนขาของเขากำลังสั่นเทิ้มไม่มีอะไรจะน่าหวาดกลัวไปกว่านี้จูนจิ่ววางยาพวกเขาเข้าให้เสียแล้ว

“ไม่มีทางปี้หลั๋วจับตาเฝ้าดูเจ้ามาตลอดเจ้าวางยาพวกเราได้อย่างไรกัน”จูนหวั่นเอ๋อร์ตะโกนดังลั่น

จูนจิ่วมีโอกาสวางยาให้พวกเขาได้อย่างไรกัน

จูนหวั่นเอ๋อร์ไม่ยอมเชื่อ