บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 379

บทที่379 บูชายัญเลือดนาง

สีหน้าของหงยิงตอนนี้ ก็เหมือนเห็นผี

ชั่วขณะหนึ่งจูนจิ่วไม่ใช่นักจิตชั้นห้าคนนั้น แต่เป็นคนที่โหดร้ายน่ากลัวกว่านางที่เป็นนักจิตใหญ่ชั้นสอง หงยิงเห็นจูนจิ่วเดินเข้ามา ก็ถอยหลังไปครึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว พอได้สติ หงยิงก็เปลี่ยนจากอับอายเป็นความโกรธจนหน้าบิดเบี้ยว

จ้องไปยังจูนจิ่ว ใบหน้าสวยงามเหลือเพียงความบิดเบี้ยวแบะความโกรธแค้น “วิชามาร”

หงยิงชี้ไปที่จูนจิ่ว “นังคนชั้นต่ำนี่มันวิชามารอะไรกัน”

“เจ้าจะสนใจทำไม สามารถสั่งสอนเจ้าได้ก็พอ”เพิ่งจะพูดจบ จูนจิ่วก็เผยรอยยิ้มเย็นและโหดเหี้ยม ก้าวครั้งเดียวดึงดาบฟันลงไปยังหงยิง หงยิงเห็นดังนี้ ก็ดึงแส้ยาวขึ้นต้านรับอย่างไม่คิดอะไรอีก

สายตาเย็นชาอึมครึม มือของจูนจิ่วที่จับที่ด้ามของดาบป๋ายเย่ นางหมุนเวียนพลังทิพย์อย่างบ้าคลั่ง ด้วยกระแสดึงดูดพลังหินหยกทิพย์ในร่างของเสี่ยวอู่อย่างบ้าคลั่ง ด้วยพลังที่มากมายเหล่านี้ทำให้เส้นลมปราณเกิดอาการจุกจนขยายตัวใหญ่ขึ้น ความเจ็บส่งผ่านไปยังสมอง

แต่ความเจ็บนี้สำหรับจูนจิ่วแล้ว ก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น

นางสีหน้าเย็นชาโหดเหี้ยม ถ่ายเทพลังทั้งหมดเข้าสู่ป๋ายเย่ โถมตัวกระโดดขึ้นไป ดาบนี้ของจูนจิ่วยากจะต้านทานได้

ปัง

ป๋ายเย่กับเส้ยาวปะทะกันอีกครั้ง ม่านตาของหงยิ่งค่อยๆขยายใหญ่ขึ้น มองไปยังจุดที่แส้ยางพันป๋ายเย่เอาไว้อย่างไม่อยากเชื่อ เกิดเสียงดังขึ้นเบาๆ แค่ช่วงเวลาพริบตาเดียวเท่านั้น เสียงก็ดังมากขึ้น หงยิงสีหน้าขาวซีด

เส้ยาวของนาง ถูกป๋ายเย่ฟันขาดไปแล้ว

แส้ยาวถูกตัดขาดจนหล่นไปที่พื้นเป็นท่อนๆ เพียงพริบตาจูนจิ่วก็อยู่ตรงหน้านางแล้ว ปัง หนึ่งฝ่ามือประทับลงไปที่หน้าอกของหงยิง อ้าปากอาเจียนเลือดออกมา ก่อนหน้านี้หน้าอกเคยถูกเตะแล้ว ตอนนี้ยังถูกฝ่ามือซ้ำอีกทำให้กระดูกซี่โครงหักไปหลายซี่ หงยิงเจ็บจนลุกขึ้นไม่ได้

นิ้วมือสวยงามดุจหยกข้างหนึ่งยื่นมาคว้าคอเสื้อของหงยิงเอาไว้ ลากนางไปไว้ที่แท่นบูชา

หงยินเห็นดังนี้ก็ตกใจมาก “จูนจิ่วเจ้าจะทำอะไร”

“ก็เอาเลือดเจ้าบูชายัญเพื่อผ่านด่านน่ะสิ ”จูนจิ่วน้ำเสียงเย็นชาอำมหิต หงยินได้ยินก็เบิกตากว้าง บูชายัญเลือดนาง

เมื่อก่อนหงยิงอาจจะหัวเราะเยาะจูนจิ่วว่าแค่ฝันไป แต่ตอนนี้ ความจริงอยู่ตรงหน้า หงยิงทั้งแค้นทั้งตกใจ นางคำรามและดิ้นรน“เจ้ากล้าหรือ”

จึก

จูนจิ่วยกมือขึ้นอย่างสง่า ใช้ป๋ายเย่ปักลงไปที่หน้าอกของหงยิงเพื่อตรึงนางไว้กับแท่นบูชา มืออีกข้างก็ใช้โยวยิ่งฟันฉับลงไปตามแขนขาของหงยิง เลือดสดไหลออกมาซึมเข้าไปสู่แท่นบูชา จูนจิ่วยิ้มอย่างเยาะเย้ย “ข้าก็ทำไปแล้ว เจ้าว่าข้ากล้าหรือไม่เล่า”

“อ๊าๆๆๆ จูนจิ่วข้าจะฆ่าเจ้า ข้าจะฆ่าเจ้า”หงยิงโกรธจนร้องตะโกนเสียงดังลั่น

แต่ว่าจะดิ้นให้หลุดก็ยังทำไม่ได้ ทำได้เพียงล้มลงไปกับแท่นบูชามองเลือดสดๆที่ไหลออกมาจากร่างของตัวเองด้วยตาปริบๆ นางอยากจะยกหัวขึ้น แต่จูนจิ่วก็กดคอของนางเอาไว้ไม่ให้ขยับ แววตานางเย็นชาอำมหิตจนหงยิงรู้สึกใจสั่น

ฉากนี้ ทำเอาทุกคนต่างสูดลมหายใจ

ตาเกือบจะถลนออกจากเบ้าแล้ว แต่ก็เปลี่ยนแปลงความจริงนี้ไม่ได้ ไม่ใช่ว่านี่เป็นฝันบ้าบอคอแตกของพวกเขาหรอกนะ

นักจิตใหญ่ระดับสองคนหนึ่ง กลับถูกนักจิตระดับห้าสั่งสอนเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง ยังกดคอเอาไว้ที่แท่นบูชาเพื่อปล่อยให้เลือดไหล อย่าว่าแต่เห็นกับตาเลย พวกเขายังคงถามตัวเองในใจอย่างบ้าคลั่งว่า นี่มันเป็นไปได้อย่างไร

ฝู้หลินจ้าน “นี่มันเรื่องจริงหรือ”