บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 387

บทที่ 387 ลงมือกับจูนจิ่ว

ป้ายหลิงซู น้ำพุหลิงซู

ถ้าไม่ใช่ผู้ที่มีฐานะสูงส่งในสามสำนักศึกษา จะไม่มีทางได้รับรู้ถึงข้อมูลวงในเช่นนี้ แต่ว่านักจิตทั้งหลายตั้งก็รู้จักถีหุก้วนติ่ง ตำนานกล่าวว่ามัน ฝึกฝนได้เข้มข้นกว่าการเข้าญาณทิพย์ คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะได้รับโอกาสในการถีหูก้วนติ่ง ลูกศิษย์ของสำนักศึกษาเทียนซูเหล่านั้นอดไม่ได้ที่จะดีใจเป็นอย่างมาก

เดิมทีจำนวนคนของสำนักศึกษาเทียนซู ได้ถูกหงยิงกับลูกศิษย์อีกจำนวนหนึ่งกำหนดไว้แล้ว แต่ใครก็คิดไม่ถึงว่า พอเข้าไปในวงกลมแห่งชัยชนะแล้วต้องตายในสุสานของอ๋องเซ่หยิ่ง แม้แต่หงยิงยังได้รับบาดเจ็บ ฉะนั้นสุดท้ายจึงเหลือมาถึงพวกเขา

แต่พอนึกถึงนิสัยของหงยิงแล้ว ชั่วขณะก็ไม่รู้ว่าลูกศิษย์เหล่านี้โชคดี หรือว่ากลับไปแล้วจะซวยหรือไม่

หลังจากที่ทุกคนได้รับป้ายหลิงซูแล้ว เจ้าสำนักศึกษาจื่อเซียวก็สะบัดแขนเสื้อ เอาเรือทิพย์ออกมา เรือทิพย์เป็นพาหนะที่ทั้งสามสำนักศึกษาใช้ในการเดินทางบ่อยที่สุด พอทุกคนขึ้นไปแล้วก็ออกเดินทางทันที จนพวกเขามาถึงน้ำพุหลิงซู และได้รับถีหูก้วนติ่งแล้วค่อยแยกย้ายกันกลับไปยังสำนักศึกษาของตัวเอง

มองพวกจูนจิ่วขึ้นเรือทิพย์ด้วยตาปริบๆ ออกไปพร้อมกับเจ้าสำนักศึกษาจื่อเซียว หยุนหนีอิจฉาจนต้องกำหมัดไว้แน่น แต่ใบหน้าไม่เผยความคิดชั่วร้ายออกมาเลยสักนิด ยังคงส่งยิ้มอวยพรให้กับพวกจูนจิ่วอย่างเต็มใบหน้า

รอให้กลับไปพร้อมกับผู้อาวุโสใหญ่ ในที่ที่ไม่มีผู้คน หยุนหนีก็เผยธาตุแท้ทันที นางพูดกับผู้อาวุโสใหญ่ด้วยตาแดงก่ำ “ท่านปู่ ข้าไม่ยอม”

“เล่าเรื่องที่พวกเจ้าเข้าไปในสุสานของอ๋องเซ่หยิ่งให้ข้าฟังอย่างละเอียดก่อน”ผู้อาวุโสใหญ่ยังคงสงบนิ่ง หรือบางทีเขาอาจจะผิดหวังกับหยุนหนีก็ว่าได้ ไม่คาดหวังอีกแล้วว่าหยุนหนีจะชิงวิชาจิตของวิชาฝึกตนมาจากจูนจิ่วได้อีกแล้ว เห็นที เขาคงต้องลงมือเองซะแล้ว

รอให้หยุนหนีเล่าเรื่องโดยใส่สีตีไข่ทั้งหมดจนจบแล้ว ผู้อาวุโสใหญ่ก็ขมวดคิ้วไม่เชื่อ “เจ้าบอกว่าจูนจิ่วคนเดียวก็สามารถย่อยพลังของหินหยกทิพย์ไปมากกว่าครึ่งเลยหรือ อีกอย่างนางเป็นคนทำให้หงยิงได้รับบาดเจ็บ ทำให้หงยิงต้องใช้วิชาลับหนีตาย”

“ถูกต้อง ท่านปู่นี่เป็นเรื่องจริงทั้งหมด ข้าไม่ได้หลอกท่านนะ”หยุนหนีรู้ว่ายากจะเชื่อได้

หากนางไม่เห็นเองกับตา นางเองก็คงไม่เชื่อ จูนจิ่วเป็นใคร แล้วหงยิงเป็นใคร คนอย่างจูนจิ่วน่ะหรือจะสามารถทำให้นักจิตใหญ่ชั้นสอง เพชฌฆาตหญิงแห่งเทียงฉิว ศิษย์รักของเจ้าสำนักศึกษาเทียนซูต้องใช้วิชาลับเพื่อหนีตาย

แต่นี่ล้วนเป็นเรื่องจริง

ผู้อาวุโสใหญ่รีบถามต่อทันที “ที่เจ้าเล่ามาทั้งหมดแน่ใจนะว่าไม่ได้เกิดขึ้นหลังจากที่จูนจิ่วได้รับมรดกของอ๋องเซ่หยิ่งแล้ว ”

“ไม่ใช่ ท่านปู่ เรื่องนี้เกิดขึ้นก่อน ตอนนั้นจูนจิ่วยังไม่ได้รับมรดกของอ๋องเซ่หยิ่ง ข้าสงสัยว่าจูนจิ่วจะมีของลับล้ำค่า จึงได้ร้ายกาจขึ้นอย่างกะทันหัน สามารถทำให้หงยิงพ่ายแพ้ได้ ยังมีอีกนะท่านปู่ ข้า สถานะของข้าถูกเปิดเผยต่อหน้าพวกศิษย์พี่มู่แล้ว”หยุนหนีเอ่ยเสียงเบา

ได้ยินแล้วผู้อาวุโสใหญ่ก็ขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้ตำหนิหยุนหนี เขาเอามือไขว้หลังไว้ คิ้วขมวดแน่น

หยุนหนีระวังเป็นอย่างยิ่ง เพราะเกรงว่าผู้อาวุโสใหญ่จะโกรธ นางพูดต่อไปว่า “ท่านปู่ ศิษย์พี่มู่กลับมาคงต้องบอกเรื่องนี้กับเจ้าสำนักแน่ เจ้าสำนักคงต้องตรวจสอบพวกเรา ครั้งนี้ข้ากลัวว่าจะถูกจับได้จริงๆ”

เพราะเรื่องของจูนจิ่วแท้ๆ ทำให้หงยิงต้องติดต่อกับพวกเขาบ่อยขึ้น นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในช่วงหลายปี ฉะนั้น หยุนหนีจึงกลัวว่าครั้งนี้จะถูกเปิดเผยตัวตนจริง เจ้าสำนักศึกษาไท่ชูเกลียดการแบ่งพรรคแบ่งพวกมากที่สุด ยิ่งไม่ชอบวิธีการของสำนักศึกษาเทียนซู หากรู้ว่าพวกเขาเป็นคนของเทียงฉิว เกรงว่าจะส่งผลต่อตำแหน่งของผู้อาวุโสใหญ่