บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 394

“อายหรือ ฮ่าฮ่าฮ่า ”หยุนหนีปิดปากหัวเราะเสียงเย็น “ข้าต้องเสียแรงไปเท่าไหร่เพื่อเข้าใกล้จูนจิ่ว เพื่อให้นางเชื่อใจข้า ยอมรับข้า ใช้ทุกวิถีทาง ล้มเหลวไปตั้งกี่ครั้งยังถูกทำให้ขายหน้าอีก ตอนนี้ เป็นเวลาที่จูนจิ่ว จะต้องชดใช้ให้กับข้าบ้างแล้ว ”

หยุนหนีจ้องจูนจิ่วเขม็ง สายตามีแววโกรธแค้นและอิจฉา นางสร้างปัญหาให้กับจูนจิ่วนับครั้งไม่ถ้วน สุดท้ายก็ถูกจูนจิ่วเปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นดี นางไม่มีโอกาสที่จะได้ออกโรงเลยสักครั้ง

แต่กลับกันทุกครั้งที่จูนจิ่วโชคดี เป็นนางที่ต้องซวย ไม่เพียงแต่ทำให้ท่านปู่ผิดหวัง ยังเสี่ยงที่จะถูกพี่หงยิงลงโทษอีก หยุนหนีนึกถึงตรงนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะเกลียดจูนจิ่วจนอยากจะสับนางเป็นหมื่นๆชิ้นเพื่อระบาย

หยุนหนี “จูนจิ่ว เจ้าร้ายกาจมากมิใช่หรือ แม้แต่พี่หงยิงยังต้องเจ็บหนัก พี่หงยิงเป็นถึงนักจิตใหญ่ชั้นสอง กับข้ามี่เพิ่งจะบรรลุนักจิตใหญ่ชั้นที่หนึ่ง ตามหลักแล้วไม่ต้องให้ข้าอ่อนข้อให้เจ้าจึงจะถูก”

ยิ้มชั่วร้ายค่อยๆเดินเข้าไปใกล้จูนจิ่ว หยุนหนีพูดต่อไปว่า“ข้าจะทุ่มเทพลังทั้งหมด ให้เจ้าดูสิว่าพลังที่แท้จริงของนักจิตใหญ่เป็นอย่างไร”

จูนจิ่วมองหยุนหนีที่ใกล้เข้ามาอย่างเย็นชา นางเงยหน้ามองไปรอบๆ มู่จิ่งหยวนกับชิงหยู่ถูกผู้อาวุโสใหญ่จ้องอยู่ พลังของนักจิตใหญ่ชั้นห้ากดต่ำลงมา ทำให้มู่จิ่งหยวนกับชิงหยู่ขยับไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะช่วยจูนจิ่ว

นักจิตใหญ่ชั้นห้าปะทะนักจิตใหญ่ชั้นหนึ่ง

แววตาเยือกเย็นของจูนจิ่วขรึมลงหลายส่วน ไม่มีกลโกง นางแทบจะไม่มีทางเอาชนะได้ แต่ก็ดูเหมือนจะมีโอกาสรอดอยู่ริบหรี่ ก็ต้องดูว่านางจะสามารถคว้าโอกาสนั้นไว้ได้หรือไม่

เห็นใบหน้าที่สวยงามของจูนจิ่ว ยังคงสงบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเช่นเดิม หน้าตางดงามดุจภาพวาด ทุกลายเส้นบนภาพวาดนั้นล้วนงามกว่านางที่เป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของสำนักศึกษาไท่ชู หยุนหนียากจะปิดบังความริษยาและไม่พอใจไว้ได้ จนถึงตอนนี้ จูนจิ่วน่าจะต้องคุกเข่าร้องขอชีวิตแล้วมิใช่หรือ

เสแสร้ง นางต้องเสแสร้งแน่ๆ

หยุนหนีจิตใจไม่สงบ ยิ้มเย็นและเอ่ยขึ้น “จูนจิ่ว เจ้าหยิ่งยโสอวดดีมาตลอดมิใช่หรือ ทำไม่ตอนนี้ไม่พูดไม่จาเล่า”

“ฮึ”จูนจิ่วยิ้ม สายตาเย็นชาของนางประสานเข้ากับสายตาของหยุนหนี คนที่ถอยร่นคือหยุนหนี จูนจิ่วพูดว่า “หงยิงยังไม่ใช่คู่ปรับข้า เจ้า ทำไมข้อต้องเสียน้ำลายกับคนที่อ่อนแอกว่า ”

“เจ้า”หยุนหนีเบิกตาโต

นางทั้งโมโหทั้งรู้สึกอับอาย ยังผสมปนเปกับความกลัวอีกเล็กน้อย อารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงอย่างละเอียดอ่อนเช่นนี้ ล้วนถูกจูนจิ่วจับตามองอยู่

หยุนหนีเห็นกับตาว่าหงยิงถูกบูชาเลือด หงยิงสำหรับนางแล้วเป็นการมีอยู่ที่สูงส่งและน่ากลัวมาก แต่จูนจิ่วชนะหงยิงได้ แม้หยุนหนีจะนิ่งมากแค่ใน ในใจก็อดไม่ได้ที่จะมีความกลัวและหวาดผวาอยู่บ้าง จูนจิ่วยังสามารถใช้พลังมหาศาลได้เท่ากับตอนปะทะกับหงยิงหรือไม่

นางกลัวซะแล้ว เห็นท่าทีของหยุนหนี มุมปากของจูนจิ่วก็ฉีกขึ้นอย่างเย็นชา

ตอนนี้ถึงเวลาที่นางจะควบคุมสถานการณ์แล้ว เทียบความทรงพลัง นางไม่แพ้ใครแน่นอน

ชิงหยู่กับมู่จิ่งหยวนที่ถูกผู้อาวุโสใหญ่กดเอาไว้ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ต่างก็มองอย่างร้อนใจ จูนจิ่วก้าวเท้าออกไป นางเดินเข้าไปหาหยุนหนีเอง แต่หยุนหนีกลับตัวแข็งทื่อ เบิกตากว้างสีหน้ามีแววตื่นตระหนกวาบผ่าน

จูนจิ่วยิ้มเย็น ทุกก้าวยาวเสมอกัน แววตาเยือกเย็นมองจ้องอยู่ที่หยุนหนี เห็นหยุนหนีถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว จูนจิ่วหัวเราะเสียงเย็น “ทำไม นักจิตใหญ่กลัวหรือ ข้าก็แค่นักจิตชั้นห้า เจ้าจะกลัวอะไร ”

“จูนจิ่วเจ้าหยุดนะ ”หยุนหนีตื่นตกใจ

แน่นอนว่าจูนจิ่วไม่หยุด นางก้าวเข้าไปหนึ่งก้าว หยุนหนีก็ถอยหนึ่งก้าว ในใจนางมีความหวาดผวา ตอนนี้ถูกจูนจิ่วควบคุมสถานการณ์ได้สำเร็จแล้ว ประสานเข้ากับสายตาของจูนจิ่ว ทำให้หยุนหนีควบคุมความคิดของตัวเองไม่ได้ มีความรู้สึกเหมือนว่านางต้องแพ้แน่แล้ว นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจูนจิ่ว