บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 401

หงยิงฟื้นแล้ว วิชาลับหนีตาย นางเหลือแค่ลมหายใจเฮือกเดียว เจ้าสำนักศึกษาเทียนซูใช้ยาที่ดีที่สุดไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ จึงเกี่ยวชีวิตของหงยิงเอาไว้ได้

คนที่รู้วิชาลับนี้มีน้อยมาก ล้วนแล้วเป็นคนสำคัญของสำนักศึกษาเทียนซู และเทียงฉิว ร้อยกว่าปีมานี้ หงยิงถือเป็นคนแรกที่ใช้วิชาลับในการหนีเอาตัวรอด

ฉะนั้นเจ้าสำนักศึกษาเทียนซูจึงอยากจะรู้ว่า ใครกันที่ทำร้ายหงยิงอย่างสาหัสเช่นนี้

ฝู้หลินจ้าน ฝู้หลินซวงหรือมู่จิ่งหยวน หรือว่าพวกเขาจะร่วมมือกัน ล้วนเป็นได้ได้ทั้งสิ้น แต่เจ้าสำนักศึกษาเทียนซูกลับคิดไม่ถึง มองหงยิงด้วยความตกใจ “เจ้าว่าอะไรนะ จูนจิ่ว แค่จูนจิ่วคนเดียวเกือบฆ่าเจ้าได้แล้ว จะเป็นไปได้อย่างไร ”

“อาจารย์ นี่เป็นเรื่องจริง อาจารย์ ข้าสงสัยว่าจูนจิ่วจะใช้ของล้ำค่าจึงได้กลายเป็นคนร้ายกาจในชั่วพริบตา เพราะก่อนหน้านี้ ข้าเห็นกับตาว่านางเพิ่งจะบรรลุนักจิตชั้นห้า แต่ตอนที่นางสู้กับข้า น่ากลัวมาก ”หงยิงกุมที่หน้าอกลึกขึ้นนั่ง มองเจ้าสำนักศึกษาเทียนซูอย่างจริงจัง

เจ้าสำนักศึกษาเทียนซูขมวดคิ้วพูดว่า “จูนจิ่วไม่มีทางใช้ของล้ำค่า ของล้ำค่าชั้นนั้น มีเพียงนักจิตใหญ่ที่จะใช้ได้ นางยังไม่มีสิทธิ์ใช้”

“แล้วทำไมนางจึง ”หงยิงมึนงงไม่เข้าใจ

นางยังเห็นภาพที่ผ่านมาอย่างชัดเจน ว่าตอนนั้นจูนจิ่วน่ากลัวแค่ไหน ร้ายกาจเท่าใด มือเท้าที่ถูกโยวยิ่งบาดจนเป็นแผลยังมีความรู้สึกเจ็บอยู่เนืองๆ หงยิงใจลอยรู้สึกว่าเลือดของตัวเองยังคงไหลออกจากร่างกาย รู้สึกหนาวเย็น ทำให้นางควบคุมตนเองไม่ได้ยกเขาขึ้นมากอดเอาไว้ จูนจิ่วน่ากลัวเหลือเกิน

นางอายุเท่าไหร่ มากสุดก็แค่สิบห้าปี แต่กลับน่ากลัวได้เพียงนี้ หงยิงยืนยันได้ พวกฝู้หลินจ้าก็ไม่สามารถเทียบกับนางได้ บางทีคงต้องรอศิษย์พี่กลับมาแล้วเท่านั้น จึงจะสามารถต่อกรกับจูนจิ่วได้

เงยหน้าขึ้น สายตาของหงยิงเต็มไปด้วยความแค้นชิงชังมองไปทางเจ้าสำนักศึกษาเทียนซูและพูดว่า “อาจารย์ ต้องฆ่าจูนจิ่วเท่านั้น หากให้นางเติบโตขึ้น ต้องเป็นศัตรูใหญ่ของเทียงฉิวแน่ ”

“ข้ารู้ วางใจได้ ตอนนี้จูนจิ่วเหมือนหนูสกปรกไปไหนก็มีแต่คนไล่ล่า นางคงหนีไม่ไม่นาน ขอแค่นางโผล่ออกมา ข้าจะฆ่านางด้วยมือข้าเอง ยังมีศิษย์พี่ของเขาชิงหยู่อีกคน แล้วก็สำนักเทียนอู่จงด้วย ถอนรากถอนโคน ไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว ”

น้ำเสียงที่ชั่วร้ายอำมหิตของเจ้าสำนักศึกษาเทียนซู นางโกรธที่ตัวเองบาดเจ็บสาหัสมาก ไม่เช่นนั้นนางจะฆ่าจูนจิ่วด้วยตัวเอง แต่ไม่ว่าอย่างไรนางก็สามารถเสนอความคิดเห็นกับอาจารย์ได้ การทรมานเป็นร้อยเป็นพันวิธีหากใช้กับจูนจิ่วคงสะใจน่าดู

หงยิงกำลังยิ้มอย่างชั่วร้าย คิดถึงความคิดชั่วร้ายของตัวเองในใจ ทันใดนั้นก็ได้ยินเจ้าสำนักศึกษาเทียนซูพูดว่า “หงยิง ศิษย์พี่เจ้ากลับมาแล้ว ตอนนี้เขากำลังเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของสำนักศึกษาไท่ชู ”

“ศิษย์พี่กลับมาแล้ว ”หงยิงดีใจมาก “มีศิษย์พี่อยู่ จูนจิ่วแม้จะมีปีกก็หนีไม่พ้นมือเราแน่ อาจารย์ท่านวางใจได้ ศิษย์พี่ต้องจับตัวจูนจิ่วกลับมาได้แน่ ”

“อืม ข้าจะตั้งตารอ ”เจ้าสำนักศึกษาเทียนซูยิ้มอย่างชั่วร้าย

……

นอกเมืองไท่ชูห่างออกไปยี่สิบลี้ในป่าลึก

ชิงหยู่ไม่เห็นด้วยแต่ก็จนใจ เขามองจูนจิ่วแล้วพูดว่า “ศิษย์น้อง ข้าห้ามเจ้าไม่ได้ แต่เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี อย่าใจร้อนเด็ดขาด มีเรื่องอะไรก่อนจะตอบตกลงให้กลับมาปรึกษากันก่อน ”

มีโม่อู๋เยว่อยู่ พวกเขาก็ออกจากป่าไป หน่วยกล้าตายของเทียงฉิวเหมือนคนตาบอดมองไม่เห็นพวกเขา ยังคงปิดล้อมป่าเอาไว้ แต่กลับไม่รู้ว่าพวกเขาออกจากป่าไปนานแล้ว อีกทั้งยังกลับไปถึงสถานที่ที่ใกล้กับเมืองไท่ชู ตอนนี้จูนจิ่วต้องอาศัยเจ้าเมืองไท่ชูเพื่อเข้าเมือง เพื่อพบกับเจ้าสำนักศึกษาไท่ชู

คิดถึงตรงนี้ ชิงหยู่อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นอีก “ศิษย์น้อง เจ้าเมืองไท่ชูแม้จะกินยาหุ่นเชิดไป แต่จะพึ่งได้อย่างปลอดภัยจริงหรือ”