บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 400

จูนจิ่วผลักใบหน้าของโม่อู๋เยว่ออก มองชิงหยู่อย่างจริงจังและพูดว่า “เป็นลูกศิษย์กับอาจารย์ในนาม ”

“ลูกศิษย์กับอาจารย์ในนาม ก็สามารถจูบได้หรือ”ชิงหยู่ยังคงใจสลายและตกใจอยู่ เขาว่าแล้วทำไมโม่อู๋เยว่จึงได้ดีกับจูนจิ่วนัก ดีจนเกินความสัมพันธ์ระหว่างศิษย์กับอาจารย์ แต่ว่าศิษย์น้องบอกว่าเป็นอาจารย์ เขาก็เลยไม่คิดมาก

แต่ปรากฏว่า ข้าคิดว่าเจ้าเป็นอาจารย์ของศิษย์น้อง เจ้ากลับอยากนอนกับศิษย์น้องข้า มันชักจะเกินไปแล้ว

ชิงหยู่จ้องโม่อู๋เยว่เขม็ง “เจ้าทำอย่างนี้จะทำศิษย์น้องเสื่อมเสียชื่อเสียงได้ ศิษย์น้องยังเด็กเกินไป ไม่รู้เรื่องความรัก นี่ท่านกำลังหลอกล่อนาง”

“ฟู่”จูนจิ่วสำลักหัวเราะออกมา

โม่อู๋เยว่มองจูนจิ่วด้วยความเอ็นดู ตามใจเป็นอย่างยิ่ง แล้วมองไปทางชิงหยู่ สีหน้าราวกับไม่ได้เอาคำพูดของชิงหยู่มาใส่ใจเลยสักนิดเดียว เห็นดังนี้ชิงหยู่ก็ยิ่งมึนงง

เขาอ้าปาก มองจูนจิ่วอย่างไม่เข้าใจ “ศิษย์น้องเจ้ายังจะหัวเราะอีก เจ้ารู้หรือไม่หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป หรือว่าถูกคนอื่นเห็นเข้า จะเป็นอุปสรรคในการแต่งงานของเจ้านะ”

“แต่งไม่ออกข้าก็เป็นฝ่ายไปขอแทน ไม่เป็นไร ”จูนจิ่วขยิบตาให้กับชิงหยู่อย่างหยอกล้อ

“สู่ขอ”

จูนจิ่วพยักหน้า “ใช่ ท่านดูอู๋เยว่เป็นอย่างไรบ้าง ข้าสู่ขออู๋เยว่กลับบ้านดีหรือไม่ ”เห็นศิษย์พี่ของตนเองถูกนางแกล้งจนสีหน้าไม่ดีแล้ว จูนจิ่วก็หัวเราะไม่หยุด หัวเราะอยู่ในอกของโม่อู๋เยว่จนจับเสื้อเขาไว้แน่นพยายามจะให้ตัวเองสงบลง ศิษย์พี่ที่จริงจังเคร่งขรึมช่างน่าแกล้งเหลือเกิน

หัวเราะพอแล้ว มองชิงหยู่ที่ยังคงมีสีหน้าราวกับตั้งคำถามกับตัวเองว่าเขาเป็นใครอยู่ที่ไหนกันแน่ จูนจิ่วก็ไอแห้งๆ “อะแฮ่ม ศิษย์พี่ท่านอย่าห่วงเลย อู่เยว่อยากจะแต่งกับข้า ข้าก็คงไม่สู่ขอ ศิษย์พี่พูดถูก ข้ายังเด็กยังเล่นสนุกได้อีกหลายปี ”

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ”โม่อู๋เยว่แววตาขรึมลง

เขานวดฝ่ามือของจูนจิ่วอย่างไม่ค่อยพอใจ นี่ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาหรืออย่างไร ยังอยากเล่นสนุกอีกหลายปี ขอแค่เล่นกับเขาเขาจะไม่ว่าเลย แต่ถ้าไปเล่นกับคนอื่น แววตาของโม่อู๋เยว่ก็มีแววอำมหิตแล่นผ่าน เขาจะทำให้ผู้ชายพวกนั้นเสียใจภายหลัง ที่เกิดมาเป็นคน

ชิงหยู่ ……

เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรแล้ว กลับมีความรู้สึกประหลาดเกิดขึ้นกะทันหัน โม่อู๋เยว่เป็นสะใภ้ที่ดี แต่กลับถูกศิษย์น้องของเขาหยอกไปมา แล้วยังไม่รับผิดชอบ สวรรค์ ทัศนคติที่เขามีแทบจะแตกสลายไปหมดแล้ว

หยอกโม่อู๋เยว่ ศิษย์น้องร้ายกาจขนาดนั้นเชียว

ลูบหน้าเบาๆ ชิงหยู่เตือนตัวเองในใจว่าวันนี้เขาไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ไม่เช่นนั้น

ศิษย์น้องดูแล้วช่างเหมือนผู้มากประสบการณ์ ส่วนมือใหม่หน้าหยกอย่างเขาที่ไหนสบายใจก็ไปที่นั่น เพราะเกรงว่าจะพังไม่เป็นท่า

สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ชิงหยู่สงบจิตสงบใจ ยิ้มมองไปทางจูนจิ่ว “เช่นนั้นศิษย์น้องตอนนี้พวกเราจะทำอะไร มู่จิ่งหยวนพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ยังไม่สามารถขยับตัวเขาได้ ”

“อืม ”จูนจิ่วพยักหน้า “ใช้ยาที่ดีที่สุด บวกกับข้าทำให้ลมปราณของเขาเดินได้สะดวกขึ้น หลังจากนี้สามวันจึงเคลื่อนย้ายได้ แต่หากจะรอให้ตื่นคงต้องใช้เวลามากกว่านี้ ”

ชิงหยู่ “แล้วพวกเรา”

โม่อู๋เยว่นวดที่ฝ่ามือของจูนจิ่วอีกครั้ง ก้มหน้ากระซิบที่ข้างหูนางว่าเสี่ยวหยิ่งกลับมาแล้ว กิริยาของคู่รัก เป็นการตอบโต้กันที่ดูแล้วอาจทำให้ตาบอดได้ ชิงหยู่สูดลมหายใจลึกๆอีกครั้งเลื่อนสายตาไปที่อื่น เขามองไม่เห็น

จูนจิ่วเหลือบมองกิริยาแปลกๆของชิงหยู่ นางพูดว่า “รอเสี่ยวหยิ่งส่งข่าวกลับมาก่อนค่อยว่ากัน ”

เสียงพูดเพิ่งจบลง เสี่ยวหยิ่งก็พุ่งเข้ามาจากนอกถ้ำ เขาสะบัดตัวเอาใบหญ้าออกจากตัว ตอนที่เงยหน้ามองโม่อู๋เยว่ยังชะงักไปชั่วครู่ ถอยหลังไปสองก้าว เสี่ยวหยิ่งค่อยเอ่ยขึ้นว่า “จูนจิ่ว เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”

“เกิดเรื่องอีกแล้วหรือ”ชิงหยู่ได้ยินก็รีบถามกลับทันที

เปิดปากพูดว่า “ป่านี้ถูกปิดล้อม พวกเราต้องไปจากที่นี่กันก่อน แต่หลังจากนั้นเล่า มู่จิ่งหยวนไม่ตื่น พวกเราก็ไม่มีทางอธิบายให้เจ้าสำนักศึกษาไทชูเข้าใจได้ ”ไม่มีมู่จิ่งหยวน เจ้าสำนักศึกษาไท่ชูที่แม้จะเคยชื่นชมพวกเขา แต่ก็คงไม่เชื่อคำพูดของพวกเขาแน่

เพราะคนที่ปล่อยข่าวคือเจ้าสำนักศึกษาไท่ชู ว่าพวกเขาฆ่าผู้อาวูโสใหญ่และลูกศิษย์ของสำนักศึกษาไท่ชู ใกล้ชิดหลานแท้ๆ ว่าที่เจ้าสำนักคนต่อไปของสำนักศึกษาไท่ชูมู่จิ่งหยวน ศัตรูเช่นนี้ แก้ไขยาก

ทันใดนั้นจูนจิ่วก็เอ่ยปากถามเสี่ยวหยิ่ง“ในข่าว ไม่มีบอกว่าพวกเราฆ่าหยุนหนีหรือ”

เสี่ยวหยิ่งส่ายหน้า ไมใช่เขาหลงลืมไป แต่เขาไม่ได้ยินเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหยุนหนี จุดนี้เสี่ยวหยิ่งก็สงสัย หรือว่าเจ้าสำนักศึกษาไท่ชูจะโยนความผิดเรื่องการตายของหยุนหนีไปให้ลูกศิษย์ของสำนักศึกษาไท่ชู

ในใจมีคำถามเกิดขึ้น จูนจิ่วเอ่ยขึ้นว่า “รออีกสามวัน รอให้สามารถเคลื่อนตัวมู่จิ่งหยวนได้ พาเขาไปที่สำนักศึกษาไท่ชู ข้าจะไปพบเจ้าสำนักศึกษาไท่ชูเป็นการส่วนตัว ขอเพียงเขาเจอมู่จิ่งหยวน ทุกสิ่งก็สามารถคลี่คลายได้ ”

ชิงหยู่ขมวดคิ้ว “มู่จิ่งหยวนไม่ตื่นจะไหวหรือ”

“เขาต้องฟื้นแน่”

“แต่ว่าพวกเราจะเจอเจ้าสำนักศึกษาไท่ชูได้อย่างไร ศิษย์น้อง พวกเราตอนนี้เกรงว่าแม้แต่จะเข้าสำนักศึกษาไท่ชูก็ยังทำไม่ได้”

จูนจิ่วยิ้ม ส่ายหน้า นางเงยหน้าขึ้นมองชิงหยู่ รอยยิ้มกำเริบเสิบสาน “เจ้าเมืองไท่ชูจูเก๋อหุนเป็นคนของข้า เขาจะเปิดทางให้เรา และจะส่งข่าวให้กับเจ้าสำนักศึกษาไท่ชู ”

อะไรนะ

ชิงหยู่ตะลึง เจ้าเมืองไท่ชูจูเก๋อหุนเป็นคนของจูนจิ่ว เป็นเรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมเขาไม่รู้เลยสักนิด อีกอย่างจูเก๋อหุนคิดจะฆ่าพวกเขาตั้งหลายครั้ง

“ถึงตอนนั้นแล้ว ศิษย์พี่ก็จะรู้เอง ”จูนจิ่วยิ้มอย่างลึกลับมีเสศนัย