บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 403

เพิ่งก้าวออกจากลานบ้านไปไม่ทันไร น้ำเสียงเย็นพิฆาตของโม่อู๋เยว่ก็ส่งผ่านมา “ฆ่าเขาเลยเป็นอย่างไร ข้าว่าก็ไม่เลวนะ”

“ไม่ต้อง”จูนจิ่วส่ายหน้า มุมปากยิ้มเย็นมีเลศนัย “คนแบบนี้ ตบหน้าเข้าด้วยการพ่ายแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่า สำหรับเขาจึงจะเป็นการลงทัณฑ์ที่โหดเหี้ยม ยังไม่ต้องฆ่าเขา ข้าก็อยากจะดูเหมือนกันว่าเขาจะจับข้าอย่างไร ”

หนึ่งชั่วยาม ช่างหยิ่งยโสได้ใจจริงๆ ทั้งวิปริตแล้วยังหลงตัวเองอีก ทำให้จูนจิ่วคันมือยิบๆ อยากจะตบหน้าเขาให้บวมไปเลย

จูนจิ่วเดินไม่เร็วและก็ไม่ช้ามาก ราวกับไม่มีคนข้างหลังกำลังไล่ติดตามอยู่ นางเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง หลังจากเข้าห้องไปแล้วก็บอกกับเถ้าแก่ว่าไม่ให้ใครมารบกวน

โม่อู๋เยว่อุ้มเสี่ยวอู่เดินออกมาจากที่มืด เขานั่งลงบนเก้าอี้อย่างเกียจคร้านแล้วก็หรี่ตาลง มองจูนจิ่วที่เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ออกมาจากฉากกั้น กระโปรงสีชมพู ยิ่งเพิ่มความน่ารักขึ้นหลายส่วน จากนั้นจูนจิ่วก็ปล่อยผม หวีให้เป็นผมเปียหลวมปล่อยยาวไว้กลางหลัง อีกทั้งยังแต่งผมด้วยกลีบดอกท้อ ใช้สีสันแต่งแต้มใบหน้า ด้วยเวลาสั้นๆเพียงหนึ่งก้านธูป จูนจิ่วก็หันไปทางโม่อู๋เยว่แล้วหมุนตัวครึ่งรอบ “เป็นอย่างไรบ้าง”

“โอ้”โม่อู๋เยว่ขรึมลงทันที แววตาสั่นระริกมองไปทางจูนจิ่ว

เวลาเพียงหนึ่งก้านธูป จากหญิงงามเลอโฉมเปลี่ยนเป็นสาวน้อยอ้อนแอ้นแสนน่ารัก ดูฉลาดและเชื่อฟัง ทำให้คนที่พบเจอรู้สึกคันมืออยากจะลูบหัว

ในความเป็นจริง โม่อู๋เยว่ก็ทำเช่นนี้

ยิ้ม น้ำเสียงตามใจ “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์น่ารักมาก สวยมาก ”

“แน่นอน ข้าไม่ชอบให้ตัวเองแต่งเป็นคนอัปลักษณ์ ตอนที่อยู่เทียนอู่จงครั้งนั้นเพราะข้าไม่ได้เตรียมการไว้ ขาดทั้งเสื้อผ้าเครื่องประดับ”ที่จริงนางไม่ได้ขาด เพียงแต่ในช่องว่างของกำไลข้อมือมีแต่ชุดเสื้อผ้าของฮัวเซี่ยนับร้อยชุด จะสวมใส่ที่นี่คงไม่เหมาะ

จูนจิ่วหมุนตัวหันไปมองที่กระจกอีกครั้ง ยื่นนิ้วมือเรียวออกไป หยิบเอาชาดทาปากขึ้นมา สีปากของนางสดเกินไป ไม่เหมาะกับรูปลักษณ์ที่น่ารักของนาง เพิ่งจะเผยอปากขึ้น โม่อู๋เยว่ก็ยื่นมือมาคว้าไป

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์นั่งลง ข้าจะทำให้เอง ”

“เอ๋”สายตามีแววประหลาดใจ นิ้วมือของโม่อู๋เยว่ได้แตะลงที่ชาดทาปาก บรรจงทาที่ริมฝีปากนางเบาๆ ท่าทีอ่อนโยน แววตาที่ลึกล้ำของเขามองแต่ริมฝีปากของนาง นิ้วมือแตะลงไปก็ย้อมไปทั้งริมฝีปาก

สีปากดูอ่อนลง จากดอกกุหลาบที่สีสันสดใสกลายเป็นริมฝีปากสีดอกท้อที่ดึงดูดคน

ยิ้มมุมปาก สายตาของโม่อู๋เยว่มีแววพึงพอใจ “เสร็จแล้ว”

“ไหนข้าดูซิ”จูนจิ่วหมุนตัวเอากระจกขึ้นมา ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นไม่มีข้อบกพร่อง สำเร็จโดยง่าย

จูนจิ่วสามารถแน่ใจได้ว่า แม้จะต้องเผชิญหน้ากับซิงโล่เฉินอีกครั้ง เขาก็คงจำนางไม่ได้ อย่าว่าแต่ซิงโล่เฉิงเลย เปลี่ยนเป็นชิงหยู่ก็จำนางไม่ได้เช่นกัน แต่ยังเหลืออีกหนึ่งสิ่ง จูนจิ่วหยิบเอายาออกมาหนึ่งเม็ดแล้วบีบจนแหลกทาไปที่คอเสื้อ นางมองไปทางโม่อู๋เยว่แล้วอธิบายว่า “ซิงโล่เฉินคิดว่าข้าคงไม่รู้ แต่ข้าเป็นถึงหมอเทวดาจูนจิ่ว ซ่อนกลิ่น ซ่อนไม่พ้นจมูกข้าหรอก”

ที่แท้ตอนที่ซิงโล่เฉินทำทีเป็นอยากจะจับผมนาง ที่จริงคือได้โรยผงซ่อนกลิ่นที่ทำขึ้นเป็นพิเศษไว้บนตัวนาง เครื่องหอมประเภทนี้ดูก็รู้ว่าใช้ในการสะกดรอยตาม ไร้สีไร้กลิ่น อาศัยแค่จมูกดมนั้นไม่ได้กลิ่นแน่นอน

แต่ในนี้ไม่รวมหมอเทวดาจูนจิ่ว ยาปกปิดกลิ่นหนึ่งเม็ด สามารถปกปิดซ่อนกลิ่นได้อย่างง่ายดาย

จูนจิ่ว “ตอนนี้ใบหน้าข้าก็เปลี่ยนไปมากแล้ว ซ่อนกลิ่นก็ถูกปกปิดแล้ว รอเพียงซิงโล่เฉินคนนั้นมาหาข้า”

จูนจิ่วยิ้มอย่างอวดดีมีเลศนัย เห็นจูนจิ่วเปลี่ยนโฉมตัวเองด้วยใบหน้านี้แล้ว ใบหน้าที่น่ารักเกินทน โม่อู๋เยว่ขยับนิ้ว โดยที่เขาเองยังไม่ทันสังเกตตัวเอง ว่ารอยยิ้มของเขาตอนนี้หลงและเอ็นดูขนาดไหน ในสายตาเต็มไปด้วยจูนจิ่ว