บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 404

จูนจิ่วสีหน้าไร้ความรู้สึก นางเพียงแต่พูดว่า “พวกเราพบหน้ากันครั้งแรก คือที่ตันจง เจ้ากับฝู้หลินซวงขอร้องข้าอย่าทำลายสำนักตันจง ยังต้องให้ข้าพูดละเอียดกว่านี้หรือไม่ ”

“เจ้าคือจูนจิ่วจริงๆด้วย ”ฝู้หลินจ้านทั้งตกตะลึง ทั้งไม่อาจจะไม่ควบคุมเสียงตัวเองให้เบาลงได้ เขามองจูนจิ่วแล้วหันไปมองฝู้หลินซวง

แววตาของฝู้หลินซวงก็มีแววประหลาดใจ แต่เขาก็พยักหน้า “เป็นจูนจิ่ว”

“แล้วทำไมเจ้า นี่คือการแปลงโฉม สวรรค์ เปลี่ยนเป็นคนละคนเลย ”ฝู้หลินจ้านตกตะลึงจนยากจะใช้คำพูดมาอธิบายได้

สาวงามที่หยิ่งยโสดูร้อนแรงดุจกุหลาบเพลิง กลายเป็นสาวน้อยที่แสนน่ารักสดใส ใครจะเชื่อว่าเป็นคนคนเดียวกัน ดวงตาของฝู้หลินจ้านเกือบจะถลนไปอยู่บนหน้าจูนจิ่วแล้ว ก็ยังหาร่องรอยที่ไม่ปกติบนใบหน้าไม่ได้เลยสักจุดเดียว

ฝู้หลินจ้านเบิกตากว้าง น้ำเสียงกดต่ำ “เจ้าทำได้อย่างไร อัศจรรย์มาก ”

“ไปจากเมืองไท่ชูก่อนค่อยว่ากัน ที่นี่ยังมีอีกคนคอยตามจับข้าอยู่ ”

“ใคร”ฝู้หลินซวงถาม

จูนจิ่วถือร่มเอาไว้ เดินอยู่ระหว่างฝู้หลินจ้านกับฝู้หลินซวง คนรอบข้างที่มองมา ยังนึกว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน จูนจิ่วเงยหน้าขึ้นมอง พูดว่า “ซิงโล่เฉิน”

ฝีเท้าหยุดลง ฝู้หลินจ้านกับฝู้หลินซวงมองจูนจิ่วพร้อมกัน จูนจิ่วเห็นสีหน้าของทั้งสองคน มีทั้งความตกตะลึง ทั้งประหลาดใจ ทั้งหวาดกลัวและมีความรังเกียจอีกหลายส่วน ในใจของจูนจิ่วที่มีต่อชื่อเสียงของซิงโล่เฉิน ก็เพิ่มนิยามขึ้นมาอีกหลายส่วนเช่นกัน

คิ้วขมวดแน่น ฝู้หลินจ้านพูดว่า “เจ้าแน่ใจนะว่าเป็นซิงโล่เฉิน เขาไปที่กุยซู สามปีกว่าแล้วยังไม่กลับเลย”

“เขาพูดเองกับปาก”จูนจิ่วเล่าความเป็นมาเป็นไปอย่างย่อให้ฝู้หลินจ้านฟัง ฝู้หลินจ้านกับฝู้หลินซวงเสี่ยงอันตรายมาตามหานางที่เมืองไท่ชู มิตรภาพนี้ สมควรที่จูนจิ่วจะเชื่อมั่นพวกเขาได้

เมื่อรู้ที่มาที่ไปแล้ว ฝู้หลินจ้านกับฝู้หลินซวงก็สบตากัน ต่างก็รู้สึกว่าเรื่องนี้จัดการได้ยากมาก ไม่คิดเลยว่าซิงโล่เฉินจะกลับมาแล้ว

ฝู้หลินจ้านบอกกับจูนจิ่วว่า ซิงโล่เฉินเป็นคนที่น่ากลัวยิ่งกว่าหงยิง มีชื่อเสียงตั้งแต่เล็ก พรสวรรค์ก็แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาหัวกะทิทั้งหลาย ระดับหกสีฟ้า สีค่อนไปทางม่วง อีกทั้งยังมีความเกี่ยวข้องกับตำหนักไท่หวงอยู่หลายส่วน ยากจะต่อกรที่สุด

อีกทั้งเขาทำงานโหดเหี้ยมเจ้าเล่ห์ ชอบล้อเล่นกับชีวิตคน วิธีการร้ายกาจกว่าหงยิงหลายเท่านัก ฉะนั้นจึงกลายเป็นบุคคลที่ลูกศิษย์ของทั้งสามสำนักศึกษาต่างก็อยากจะหลีกหนีให้ไกล

คิดไม่ถึงว่าซิงโล่เฉินจะกลับมาแล้ว ทั้งยังจ้องหาเรื่องจูนจิ่วด้วย

น้ำเสียงกดต่ำร้อนใจของฝู้หลินจ้าน “โชคดีที่เจ้าแปลงโฉมจนพวกข้าเองยังจำไม่ได้ รีบไปกันเถอะ ออกจากเมืองไท่ชูได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี ”

“หลินจ้าน จูนจิ่ว ”ทันใดนั้นฝู้หลินซวงก็ร้องเรียกพวกเขาขึ้นมาหนึ่งเสียง

ต่างก็เงยหน้าขึ้นมองฝู้หลินซวง เห็นฝู้หลินซวงขมวดคิ้วเยือกเย็นจ้องไปข้างหน้า พวกเขามองตามสายตานั้นไป พูดถึงโจโฉโจโฉก็มา คนที่ยืนอยู่กลางถนนนั้น ไม่ใช่ซิงโล่เฉินแล้วจะเป็นใคร

ซิงโล่เฉินเห็นพวกเขามาแต่ไกล ก้าวเท้าเดินเข้าไปหา

ซวยแล้ว

ฝู้หลินจ้านรีบส่งเสียงบอกพวกเขาสองคน “อย่างลงมือเด็ดขาด ซิงโล่เฉินเป็นนักจิตใหญ่ชั้นสาม พวกเราสู้ไม่ได้ อีกทั้งถ้าลงมือไป พวกหน่วยกล้าตายของเทียงฉิวล้อมเอาไว้ที่นี่พวกเราจะลำบาก”

จูนจิ่วได้ยินก็เลิกคิ้ว ฝู้หลินจ้านพูดด้วยถ้อยคำสละสลวย แต่แท้จริงคนที่ลำบากคือนางคนเดียว แต่ในเมื่อพวกเขายืนอยู่ข้างนาง ไม่หนีหายไปไหน จูนจิ่วก็ยิ้มมุมปาก นางเงยหน้าขึ้นเผยยิ้มอ่อนๆให้กับซิงโล่เฉิน ซิงโล่เฉินจะจำนางได้หรือไม่

“ฝู้หลินจ้าน ฝู้หลินซวงไม่เจอกันนาน ทำไมพวกเจ้าจึงมาอยู่ที่เมืองไท่ชู ”ซิงโล่เฉินเดินมา ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์มองมาที่พวกเขา