บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 42

บทที่ 42 เป็นเพราะเจ้า

จูนไห่เทียนเอาหูแนบประตูแอบฟังอยู่ตลอด รอให้ข้างนอกไม่มีเสียงอะไรแล้ว ขาทั้งสองข้างของเขาจึงค่อยอ่อนลง ล้มลงกับพื้น

จูนไห่เทียนกุมมือที่ถูกจูนจิ่วเหยียบกระดูกหัก เหงื่อที่หน้าผากไหลออกมาไม่หยุด เจ็บปวด เจ็บจนปวดหัวแทบระเบิด ปวดจนเขาอยากลงไปนอนดิ้นกับพื้น เวลานี้เขาได้ยินเสียงครางลอยมาจากในห้อง จูนไห่เทียนตัวแข็งทื่อ

ขณะที่ตัวแข็ง ในดวงตาของเขาเกิดเป็นความเกลียดแค้นขึ้นมา จูนไห่เทียนปืนลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องด้วยสีหน้ามืดมน

“ หื่อ หื่อ ” จูนเชียนเชียนนอนเป็นอัมพาตอยู่บนเตียง

เพราะนางได้แต่นอนอยู่บนเตียง ข้างนอกเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้ แค่รู้สึกว่าข้างนอกเงียบมาก แม้แต่บ่าวรับใช้นางก็ไม่เห็น พี่สาว ท่านพ่อต่างก็ไม่มาหานาง

ในใจจูนเชียนเชียนเกลียดเป็นอย่างมาก ขี้ข้าสารเลว ไม่มารับใช้นางดีๆ นางจะถลกหนังลอกเอ็นมัน

และเกลียดจูนหวั่นเอ๋อร์ ที่มีใบหน้างามมาแต่เกิด แย่งรัศมีของนางไปจนหมด ทั้งยังเกลียดจูนไห่เทียน บอกว่าจะหาหมอมารักษาตัวเอง ทำไมถึงยังไม่มีหมออีก

ตอนนี้เมื่อเห็นจูนไห่เทียนเดินเข้ามา จูนเชียนเชียนตาโตขึ้น ร้องครางหื่อๆ รีบมองจูนไห่เทียนอย่างใจจดใจจ่อ

ดวงตาของนางเหมือนกำลังถามจูนไห่เทียน ฆ่าจูนจิ่วหรือยัง หาหมอมารักษานางได้หรือยัง

จูนไห่เทียนจ้องมองนางโดยไม่พูดอะไร

“ หื้อ หื้อ ” จูนเชียนเชียนไม่เข้าใจ ท่านพ่อเป็นอะไร

เห็นสีหน้าของจูนไห่เทียนหม่นหมอง ผิดเพี้ยนลงเรื่อยๆ กระทั่งจ้องมองตัวเองด้วยความเกลียดแค้น จูนเชียนชียนกลัวจนพยายามขยับเข้าไปด้านในด้วยความยากลำบาก เวลาต่อมา มือข้างหนึ่งของจูนไห่เทียนก็พุ่งเข้ามาบีบคอจูนเชียนเชียนไว้

“ เพราะเจ้า เพราะเจ้าจูนเชียนเชียนไม่ได้เรื่อง เพราะตอนนั้นเจ้าฆ่าจูนจิ่วไม่ตาย ถึงได้ทำให้จวนจูนบ้านแตกสาแหรกขาด ถูกจูนจิ่วล้างแค้น นองเลือด ”

“ แม่เจ้าถูกฆ่า จวนจูนทุกคนถูกฆ่าตายหมดแล้ว พี่สาวเจ้าก็ทิ้งพวกเราหนีไปแล้ว เพราะเจ้า ถ้าเจ้าฆ่าจูนจิ่วให้ตาย ถ้าเจ้าไม่ไปหาเรื่องนาง ถ้าเจ้า.....” จูนไห่เทียนตะโกนโวยวาย