บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 432

ฝู้หลินจ้านหันไปจ้องจูนจิ่วอย่างกะทันหัน เอ่ยขึ้นว่า “จูนจิ่ว ทำไมเจ้าถึงถามเรื่องนี้ หรือว่ามีใครมาชอบเจ้า แต่ข้างกายเจ้าไม่มีคนหน้าตางดงามดุจเทพนี่นา”ฝู้หลินจ้านพูดเสียงแผ่วดุจพึมพำ ใครจะงามไปกว่าจูนจิ่ว

จูนจิ่วเหลือบมองฝู้หลินจ้าน แววตาเย็นชา นางพูดว่า “ข้าก็ถามไปอย่างนั้นเอง”

ถามไปอย่างนั้นเอง ฝู้หลินจ้านไม่เชื่อหรอก เขารีบถามจูนจิ่วกลับทันที “เช่นนั้นจูนจิ่วเจ้าชอบผู้ชายแบบไหนกัน ”

“อืม”จูนจิ่วนิ่งคิด นางยังไม่ทันได้ตอบ เสี่ยวอู่ก็สะกิดใต้คางนางและร้องเหมียวๆว่า “เจ้านายชื่นชอบความสวยงาม ยิ่งงามก็ยิ่งชอบ มองดูแล้วก็สบายตาสบายใจ ”

จูนจิ่วตบไปที่หัวของเสี่ยวอู่เบาๆ มุมปากกระตุก นางดูเป็นคนที่ดูแต่หน้าหรืออย่างไร

เสี่ยวอู่ ใช่

จูนจิ่วไม่ได้ตอบฝู้หลินจ้าน เพราะนางตอบไม่ได้ ความคิดแรกในสมองก็คือโม่อู๋เยว่ แต่จูนจิ่วรู้สึกว่า นี่แค่ความชื่นชอบ ห่างไกลจากคำว่ารักอยู่มาก

นางมองไปทางฝู้หลินจ้าน ยิ้มอ่อนๆ “ข้าขอกลับก่อน ถ้าเจ้าจับกุ้งอวี่หลินพอแล้ว ค่อยมาเรียกข้า ”

“ได้”

ฝู้หลินจ้านใช้สายตาส่งจูนจิ่วกับเสี่ยวอู่จากไป พอเขาหันกลับอีกทีก็พบว่ามีคนคนหนึ่งโผล่ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พอมองดูดีๆ ฝู้หลินจ้านก็ต้องสูดลมหายใจ ดวงตาเบิกกว้าง งดงามยิ่งนัก

งดงามดุจปีศาจ ทำเอาสิ่งรอบตัวดูหมองไปเลย เสียดายว่าเป็นบุรุษคนหนึ่ง ฝู้หลินจ้านรู้สึกเสียดายขึ้นมาทันที

เพราะถ้าหากเป็นสาวงาม ท่าทีของฝู้หลินจ้านคงประหลาดใจมากกว่านี้ อีกทั้งที่นี่คือลานใจกลางทะเลสาบของสำนักศึกษาเทียนซู คนอื่นจะเข้ามาง่ายๆไม่ได้ ฝู้หลินจ้านจึงคิดว่าเขาเป็นแค่ลูกศิษย์ของสำนักศึกษาเทียนซูคนหนึ่ง

แต่ว่า

ฝูหลินจ้านถาม “เจ้าเป็นใคร ลูกศิษย์สำนักศึกษาเทียนซูหรือ ทำไมข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน ”อาศัยใบหน้าของชายคนนี้ ต้องมีชื่อเสียงไม่ธรรมดาแน่ แต่ทำไมเขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าสำนักศึกษาเทียนซูก็มีคนเช่นนี้อยู่ด้วย ระหว่างครุ่นคิด ฝู้หลินจ้านก็คนชายคนนั้นยกมือขึ้น ปลายนิ้วมีแสงโปร่งใสสีทองสว่างขึ้นนิดหน่อย

ไม่ได้รู้สึกว่าอันตราย ฝู้หลินจ้านประหลาดใจ “นี่คืออะไร”

“เมื่อครู่เจ้าพูดได้ดีมาก นี่คือรางวัลของเจ้า”โม่อู๋เยว่ชี้นิ้งออกไป แสงกลมสีทองหายวับเข้าไปบริเวณกลางคิ้วของฝู้หลินจ้าน เร็วจนเขาไม่ทันได้ตั้งตัว จากนั้นก็รู้สึกราวกับว่าในสมองเหมือนมีประตูหน้าต่างเปิดขึ้นอีกหลายบาน ความคิดในจิตใจที่เหมือนจะตันไปหมดก็ถูกกำจัดไป คอขวดทั้งหลายที่เป็นอุปสรรคก่อนหน้านี้ต่างก็ถูกปลดออกจนหมด

ฝู้หลินจ้านทั้งตะลึงทั้งดีใจ รีบนั่งขัดสมาธิลง ไม่สนใจจะจับกุ้งอวี่หลินหรือถามว่าชายคนนั้นคือใครแล้ว

โม่อู๋เยว่เหลือบมองฝู้หลินจ้านด้วยสายตาเรียบเฉย เขาก้าวเท้าไปยังทิศทางที่จูนจิ่วจากไป

ตอนที่ฝู้หลินจ้านลืมตาขึ้น ความดีใจที่ปรากฏบนใบหน้ายากจะปิดบังไว้ ข้างหูได้ยินเสียงของฝู้หลินซวงส่งมา “ยินดีด้วยเจ้าบรรลุแล้ว”

“หลินซวงข้าบรรลุนักจิตใหญ่ชั้นสามแล้ว ”ดีใจสุดจะบรรยาย ฝู้หลินจ้านไม่ได้ตกใจที่ทำไมฝู้หลินซวงถึงหาเขาจนพบ พวกเขาเป็นฝาแฝดกัน มีจิตใจรับรู้ถึงกัน ตอนนี้ฝู้หลินจ้านกำลังตกใจ อึดอัดใจมากอยากจะรู้ว่าชายคนเมื่อครู่คือใคร

ฝู้หลินจ้านรู้ดีแก่ใจ ลำพังตัวเขาเอง เพราะยังบรรลุนักจิตใหญ่ชั้นสองไม่ถึงสองปี และไร้การพัฒนาขึ้น

ตอนนี้บรรลุนักจิตใหญ่ชั้นสาม เป็นเพราะความช่วยเหลือจากแสงกลมสีทองจากปลายนิ้วของชายคนนั้น แต่ทำไมเขาต้องช่วย เดี๋ยวก่อน เขาบอกว่าคำพูดของข้าพูดได้ดี นี่คือรางวัลที่มอบให้ข้า ฝู้หลินจ้านเหมือนจะคิดออกอย่างกะทันหัน เบิกตากว้างนิ่งอึ้งไป

ฝู้หลินซวงขมวดคิ้ว “เจ้าเป็นอะไรไป ”

ที่จริงการบรรลุเป็นเรื่องที่ดี แต่สีหน้าของฝู้หลินจ้านราวกับถูกสายฟ้าฟาด หรือว่าเขาเพิ่งจะค้นพบว่าตนเองมาจับกุ้งอวี่หลินจนเกิดบรรลุได้ รู้สึกรับไม่ได้ขึ้นมา ฝู้หลินซวงคิดอย่างเป็นกังวล