บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 7

บทที่7จูนเชียนเชียนกลายเป็นคนใบ้

“บัดซบ”จูนเหลยเทียนฟาดโต๊ะอย่างสุดโกรธ“จูนจิ่วนั้นแอบปกปิดตัวเองเมื่อก่อนพวกเราโดนนางหลอกนางไม่ใช่คนขี้ขลาดตาขาว”

“นายท่านตอนนี้จะทำยังไงกันดี?”พ่อบ้านกระสับกระส่ายอยู่ด้านข้าง“คำสั่งของจู๋หมู่พวกเราจะไม่ทำตามไม่ได้หากบ้านหลักรู้เรื่องน่ากลัวว่าจะลงโทษพวกเรา”

“จะให้ทำยังไง?นักจิตชั้นหนึ่งสองคนล้วนโดนฆ่าตายแล้วหรือต้องให้ข้าเสี่ยงชีวิตไปจัดการด้วยตัวเองหรือ?”

“นายท่านใจเย็นๆพวกเรายังมีคุณหนูหวั่นไม่ใช่หรือ?คุณหนูหวั่นเป็นถึงนักจิตชั้นสองฆ่าจูนจิ่วนั้นง่ายเหมือนเด็ดผัดฆ่าปลาเท่านั้น”พ่อบ้านพูดขึ้น

เมื่อได้ฟังดังนั้นแววตาจูนเหลยเทียนเป็นประกาย“ดีรีบเขียนจดหมายให้นกพิราบส่งข่างไปให้หวั่นเอ๋อร์ให้นางรีบกลับมาไม่ต้องไปจุดธูปอะไรให้แม่ของนางแล้วฆ่าจูนจิ่วก่อน”

“รับทราบครับ”

เมื่อสั่งเสร็จจูนเหลยเทียนค่อยไปดูจูนเชียนเชียน

เขาหาหมอที่ดีที่สุดในเมืองเฟิงหลัวมาช่วยต่อคางให้จูนเชียนเชียนแววตาจูนเชียนเชียนเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและเจ็บปวดจ้องมองจูนเหลยเทียนอย่างทันที

“เชียนเชียนใจเย็นๆปากของเจ้าเพิ่งต่อเสร็จยังพูดไม่ได้รอผ่านไปหลายวันก็ดีขึ้นเจ้าวางใจเถอะพ่อจะฆ่าจูนจิ่วเพื่อแก้แค้นให้เจ้า”

ตอนนี้พวกเขายังไม่รู้ว่าต่อไปจูนเชียนเชียนจะไม่สามารถพูดได้อีกจูนเชียนเชียนจับชายเสื้อจูนเหลยเทียนไว้อย่างแน่นนางเจ็บเจ็บเหมือนตายทั้งเป็นเหมือนร่างกายโดนไฟแผดเผา

เห็นจูนเชียนเชียนเจ็บปวดขนาดนี้จูนเหลยเทียนพูดขึ้นว่า“หมอทำไหมลูกสาวข้าทรมานแบบนี้ยังมีตรงไหนที่เจ้ายังไม่ได้รักษาหรือเปล่า”

“เรียนนายท่านจูนระบบภายในคุณหนูรองได้รับบาดเจ็บข้าจะเขียนสูตรยาแก้ปวดให้พักผ่อนเดียวก็หาย”

ไม่ไม่ใช่อันนี้

แม้แต่หมอที่ดีที่สุดในเมืองเฟิงหลัวยังตรวจไปพบจูนเชียนเชียนจำต้องทนทุกข์เองคนเดียวไม่มีใครที่สามารถพูดได้

อนาคตของนางเต็มล้นไปด้วยความสิ้นหวัง

……..