บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 76

บทที่76ดึงจนตับไตและใบหน้าเจ็บปวด

เมื่อมองเห็นอาจารย์ของตัวเองเขาคลานไปหาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำมูกและน้ำตา“อาจารย์ช่วยข้าด้วย”

“เจ้าเจ้าหลัวฉีแขนของเจ้า”สีหน้าของเหอจงเหมือนกับเห็นผี

คนที่อยู่ที่นั่นก็มีสีหน้าเช่นเดียวกันยากที่จะเชื่อได้สายตามองไปที่แขนข้างขวาของหลัวฉีที่เมื่อครู่ถูกบีดจนเป็นเกรียวแน่นอนว่าต้องหักแล้วตอนนี้หลัวฉีนำเรื่องมาฟ้องร้องเหอจงไปด้วยและเอามือชี้ไปที่แขนของจูนจิ่วด้วยก็แค่แขนข้างขวา?

หลัวฉีตัวเขาเองก็ประหลาดใจเหมือนกันเขาปวดไปทั้งตัวปวดจนชนิดที่แค่พูดเลือดก็ออกจากปากแล้วแต่ทว่าตอนนี้หลัวฉีก็ถูกมือข้างขวาทำให้ตกตะลึงเช่นกันยื่นแขนตัวเองออกไปลูบๆคลำๆอย่างงงๆ

แขนหายแล้ว

เกิดอะไรขึ้น?เมื่อกี้ถูกจูนจิ่วนังเศษสวะนั่นหักแขนไม่ใช่หรือ?ทำไมหายดีแล้ว

หลัวฉีลองขยับแขนไปมานอกจากปวดแล้วก็ปกติดีเหมือนเดิมหลัวฉีงงงวย“แขนข้าหายแล้ว?”

เสียงปรบมือแปะๆๆ

หยูนเฉียวนำทีมปรบมือ“การรักษาของแม่นางจูนเยี่ยมมากเลยเก่งสุดๆ”

“เหมียวๆ”เสี่ยวอู่พยักหน้านั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว

ทุกคนปรบมือชื่นชมตามๆกันใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึงและชมชอบมีก็แต่เหอจงที่ทำหน้ามุ่ยเสียงปรบมือของทุกคนที่ดังไปถึงเขามันคือเสียงตบหน้าดีๆนี่เองตบจนเขาปวดหน้าปวดใจปวดตับ

จูนจิ่วทำได้อย่างไร?

เห็นแค่จับแล้วบิดๆแขนของหลัวฉีก็หายแล้ว?เขามีชีวิตจนถึงปานนี้ยังไม่เคยพานพบนักกลั่นยาท่านไหนมีความสามารถถึงเพียงนี้นังสารเลวนี่คือใครกันแน่?

ถึงตอนนี้เพิ่งจะนึกถามได้ว่า“เจ้าเป็นใคร?”

“จูนจิ่ว”กระตุกยิ้มที่มุมปากยิ้มอย่างยโสเหิมเกริมดวงตาทั้งคู่มองสบกับเหอจงส่งกระแสสายตาถึงกันไม่มีท่าทีจะยอมกันกลับทำให้หัวใจสั่นสะท้านแผ่นหลังเย็นๆอย่างโกรธแค้น

จูนจิ่ว

นางนี่เองเป็นคนเดียวกับที่จูนหยูนเสวี่ยเคยพูดให้ฟังในใจของเหอจงกลับเกิดกระแสอาฆาตเข้มข้นขึ้นมาอีกระลอกเริ่มด้วยการรังแกจูนหยูนเสวี่ยที่เขาดูแลกำกับอยู่ต่อด้วยทำร้ายลูกศิษย์ของเขาจูนจิ่วผู้นี้เก็บไว้ไม่ได้เด็ดขาด

ให้นางเข้ามาที่ลานเทียนโจ้งไม่ได้ต้องไล่นางออกไปหลังจากนั้นค่อยฆ่านางทิ้งเพื่อล้างแค้น

สายตาที่ใจดำโหดเหี้ยมอำมหิตยิ่งอยู่เข้มยิ่งเข้มข้นเหอจงกำลังจะเปิดปากพูดเสียงหัวเราะที่คุ้นหูดังลอยมาแต่ไกล“ฮ่าๆๆๆดีข้ากำลังจะพูดกับไท่ซ่างฮ่องพอดีเมื่อไหร่จะได้พบกับหมอเทวดาจูนจิ่วคิดไม่ถึงว่ามาถึงที่นี่แล้ว”

“อ้าวผู้อำนวยการ”หันหลังกลับไปดูสูดหายใจเข้าลึกๆสีหน้าดูไม่ดีเลย

แล้วมองไปที่ด้านข้างผู้อำนวยการโล่ชิวเห้อสายที่ที่ดุดันของเฟิ่งเซียวจ้องมาที่เขาความรู้สึกเย็นวูบค่อยๆคืบคลานเข้ามายังแผ่นหลังทีละชั้นๆเหอจงกำหมัดแน่นรอบนี้ไม่ใช่เพราะความโกรธแต่เป็นเพราะหวาดกลัว

พวกเขาเป็นคนรุ่นเดียวกันยิ่งเข้าใจดีถึงชื่อเสียงความดุร้ายของไท่ซ่างฮ่องมากกว่ารุ่นเด็กหนุ่มสาวพวกนี้ดี

หันหัวมองไปทางจูนจิ่วยิ้มเบิกบานทันที“ชิวเห้อคนนี้เด็กน้อยบ้านข้าเองเป็นไงไม่เลวใช่ไหมล่ะ?”

“ใช้ได้ใช้ได้ดีมาก”ชื่นชมจูนจิ่วอย่างไม่เก็บซ่อนความรู้สึกเขาจับที่หนวดเคราขาวยิ้มอย่างมีโอ่อ่ามีเมตตาจิตสายตามองพิจารณาที่จูนจิ่วพอใจจริงๆ

แค่ได้ยินชื่อเสียงหมอเทวดาไยจะเทียบได้กับการเห็นด้วยตาเปล่า

หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นต่อให้รักษาจากนักกลั่นยาที่ดีแค่ไหนหลังจากที่เชื่อมกระดูกแล้วก็ต้องพักฟื้นตัวหลายวันถึงจะสามารถขยับตัวได้แต่จูนจิ่วแค่ขยับสองทีทำให้หลัวฉีฟื้นตัวปกติเหมือนแต่ก่อนการรักษานี้จะไม่ทำให้คนตกตะลึงได้อย่างไร

“ผู้อำนวยการ”เหอจงกัดฟันพูดและจ้องไปที่จูนจิ่ว“นังสารเลว……จูนจิ่วทำร้ายศิษย์ลานเทียนโจ้งอย่างเปิดเผยจะให้นางเข้าเรียนที่ลานเทียนโจ้งไม่ได้เด็ดขาดลานเทียนโจ้งของเราจะไม่รับตัวกาลกิณีที่ใจดำอำมหิตแบบนี้เข้ามาเรียนอย่างแน่นอน”