บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 77

บทที่77จูนหยูนเสวี่ยคือเป็ดป่า

ภายในลานเทียนโจ้ง

รองผู้อำนวยการเหอจงใบหน้าทมึนตึงสายตามองตรงไปที่หลัวฉีที่นอนร้องเจ็บปวดอยู่บนเตียง“รองผู้อำนวยการลูกศิษย์ท่านเส้นเอนแขนถูกทำลายกระดูกก็เชื่อมไม่ได้แล้วข้าเสียใจด้วย”

“เสียใจด้วยบ้าบออะไรจูนจิ่วนั้นทำแปปเดียวก็เชื่อมเสร็จแล้วเจ้ายังกล้าพูดว่าศิษย์ข้าช่วยไม่ได้แล้ว”เหอจงหันหน้าจ้องไปทางนักกลั่นยา

นักกลั่นยาไม่กลัวเขาลูบที่หนวดเคราพูดว่า“นั่นน่ะหมอเทวดาจูนจิ่วได้รับการยกย่องจากผู้อาวุโสของสำนักตันเก๋อว่าเป็นผู้มีพรสวรรค์ข้าน้อยยังด้อยนักเทียบนางไม่ได้

“เจ้า”

คนอื่นเขาแก่อายุป่านนี้แล้วยังพูดตรงๆว่าเทียบจูนจิ่วไม่ได้แล้วเขาจะพูดอะไรได้?

เหอจงโกรธจนจะอยากกระอากเลือด“รักษาไม่ได้ก็ไสหัวไปซะหมอเถื่อน”

นักกลั่นยาอยากจะโกรธแต่สายตากวาดมองไปที่หลัวฉีได้แต่รำพึงเสียงฮึ้มแล้วจากไปมองเห็นรองผู้อำนวยการที่ลูกศิษย์เป็นคนไร้ประโยชน์ไปละเขาไม่อยากหาเรื่องให้มากความนักกลั่นยารู้สึกแปลกใจซุบซิบกับตนเองหมอเทวดาจูนจิ่วรักษาแปปเดียวก็รักษาหายเลยหรือ?เห็นทีต้องหาเวลาไปขอชี้แนะหน่อยแล้วล่ะ

เหอจงเป็นนักจิตชั้นหกในหูได้ยินนักกลั่นยาซุบซิบสายตามืดครึ้มในหัวมีเสียงดังเหมือนจะระเบิดให้ได้“จูนจิ่ว”

เพรียง

พลังอัดแน่นทำให้โต๊ะและเก้าอี้ในห้องถูกแรงระเบิดแตกกระจาย

จูนหยูนเสวี่ยเดินเข้ามาเห็นภาพเหตุการณ์นั้นกระตุกยิ้มที่มุมปากเงยหัวเปิดปากพูดใบหน้านางยังคงแสดงท่าทีที่งดงามสง่าสวมใส่ชุดขาวบริสุทธิ์อ้อนช้อยงดงามจูนหยูนเสวี่ยพูดขึ้น“รองผู้อำนวยการเกิดเรื่องอะไรขึ้น”

นางแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร

เหอจงหันกลับไปหูที่ได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดของหลัวฉี“อาจารย์ช่วยข้าด้วยข้าไม่อยากเป็นคนไร้ค่าอาจารย์ต้องช่วยข้านะ”

เหอจงปวดหัวเป็นระลอกๆเขาถอนหายใจหนักหน่วงมองไปที่หยูนจูนเสวี่ยพูดว่า“หยูนเสวี่ยเจ้าพูดไว้ไม่มีผิดจูนจิ่วนังสารเลวนั้นมันเป็นตัวกาลกิณีศิษย์น้องของเจ้าถูกมันเล่นงานตอนนี้ต้องกลายเป็นคนไร้ค่าโอ๊ยข้าอยากจะฆ่านางให้ตายซะเดี๋ยวนี้เลย”

“จูนจิ่วสมควรตายรองผู้อำนวยการท่านกำลังรออะไรอยู่?”

“ไท่ซ่างฮ่องปกป้องนางอยู่ข้าจะลงมือยังไง?”เหอจงแค่นึกถึงจูนจิ่วก็ขบฟันแน่น

จูนหยูนเสวี่ยได้ยินดังนั้นก้มหัวหน่อยๆนัยน์ตาตาแอบซ่อนสายตาที่อาฆาตเคียดแค้นไว้นางก็เห็นไท่ซ่างฮ่องเฟิ่งเซียวแล้วเช่นกันหากนับจากวันนี้ไท่ซ่างฮ่องเดินเข้าออกลานเทียนโจ้งจริงๆนางจะลงมือกับจูนจิ่วได้อย่างไร?

ดังนั้นก่อนที่จูนจิ่วจะเข้าลานเทียนโจ้งจะต้องตายสถานเดียว

จูนหยูนเสวี่ยพูดว่า“หยูนเสวี่ยยินดีที่จะแบ่งเบาความลำบากของรองผู้อำนวยการเพื่อบรรเทาความโกรธในใจ”

“อ้อ?หยูนเสวี่ยเจ้ามีแผนอะไรไหม”เหอจงรีบมองไปทางจูนหยูนเสวี่ยทันทีนัยน์ตาเปล่งประกายรอคอยคำตอบ

“การคัดเลือกนักเรียนใหม่ที่เขาเป่ยโจ้ง”

จูนหยูนเสวี่ยที่น้ำเสียงเย็นเยือกเย่อหยิ่งดั่งหินหยกคำพูดแต่ละคำที่ออกมาแฝงไปด้วยอาฆาตทำให้คนรู้สึกขนลุกซู่

เริ่มแรกเหอจงก็อึ้งๆไปแต่ทว่าก็รีบดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็วใบหน้าเผยรอยยิ้มหยัน“ข้าเข้าใจแล้วยังไงก็ต้องพึ่งหยูนเสวี่ยเจ้าแล้วล่ะเจ้าฉลาดดั่งหิมะอุบายเยอะดีวางใจได้เรื่องนี้สำเร็จข้าจะตบรางวัลอย่างงาม”

“ช่วยรองผู้อำนวยการแก้ไขปัญหาและแก้แคนให้กับศิษย์น้องหลัวฉีนับเป็นภาระหน้าที่ที่หยูนเสวี่ยไม่อาจปฏิเสธได้”จูนหยูนเสวี่ยยิ้มกว้างดั่งบัวขาว

นางไม่ได้บอกเหอจงว่านางเป็นคนสั่งให้หลัวฉีไปหาเรื่องจูนจิ่วเองหลัวฉีนั้นมีใจรักนางแน่นอนว่าก็เชื่อฟังนางมากเช่นกันแต่ใครจะไปคิดว่าเรื่องยังไม่ทันได้หากลับทำให้ให้ตัวเองโดนหาเรื่องซะเองในใจจูนหยูนเสวี่ยเย้ยหยันหลัวฉีไร้ประโยชน์จริงๆ