บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 145 ไปหาคนอื่น

เวินหนิงลงมาจากอาคาร รีบเรียกรถมุ่งไปยังสถานที่ที่ทั้งสองคนนัดหมายเอาไว้ในทันที

ที่เธอไม่อาจทราบได้เลยก็คือ ตั้งแต่ที่เธอลงมาจากตัวอาคาร คนที่ลู่จิ้นยวนเตรียมเอาไว้ก็จับตาสังเกตดูการเคลื่นไหวของเธอแล้ว ขับรถไปพลางโทรศัพท์หาลู่จิ้นยวนไปพลาง รายงานเรื่องที่เวินหนิงออกไปข้างนอกอย่างเป็ระบบและละเอียดครบถ้วน

………

ตระกูลลู่

ลู่จิ้นยวนออกมาจากโรงพยาบาล แม้ว่าตัวเขาจะยืนหยัดมาโดยตลอดว่าไม่ต้องการที่จะทำอะไรที่มันมากเกินความจำเป็น แต่ตระกูลลู่นั้นไม่ต้องการให้ดูเหมือนเป็นการเมินเฉยแม้แต่เพียงนิดเดียว

เชิญญาติสนิทมิตรสหายมารวมตัวกันที่บ้าน ถึงขนาดที่ไปสักการะอันเชิญรูปปั้นเทพเจ้ามาด้วยถึงหนึ่งองค์

คนอื่นนั้นลู่จิ้นยวนยังรับมือได้สบาย แต่ที่ไม่คาดคิดเลยก็คือ.........มู่เยียนหรานเองก็มาด้วย

เพียงทว่า ทันทีที่คิดว่าตอนนี้เวินหนิงกำลังทำอะไรบางอย่างที่เขาไม่อาจรู้ได้อยู่ ลู่จิ้นยวนก็ค่อยๆ หมดแล้วซึ่งความอดทนที่จะเสแสร้งแสดงตามมรรยาท เดินไปหยุดอยู่ข้างหน้าเถ้าแก่ “ที่บริษัทยังมีเรื่องให้ต้องไปจัดการอยู่”

เถ้าแก่ไม่เหลือทางลงให้เลย เอานิ้วชี้ไปที่รูปปั้นเทพเจ้าองค์นั้น “แกห้ามไปที่ไหนทั้งนั้น เดี๋ยวไปสักการะให้เรียบร้อย แล้วก็อย่าไปเล่นพิเรนทร์อะไรอีก

ขณะที่ไม่รู้ว่าจะพูดโน้มน้าวเถ้าแก่อย่างไรนั้น มู่เยียนหรานที่ได้ยินดังว่าก็เดินขึ้นหน้ามา พูดอธิบายออกไปอย่างเข้าอกเข้าใจผู้อื่นว่า “ที่จิ้นยวนบอกว่ามีธุระ หนูขับรถไปส่งเขาได้ค่ะ

มู่เยียนหรานเข้าใจลักษณะนิสัยของลู่จิ้นยวน เขาเป็นคนบ้างานอย่างสมบูรณ์แบบ ถ้าหากไม่ให้เขาไปจัดการปัญหาของบริษัทล่ะก็ เกรงว่าตอนกลางคืนเขาก็จะแอบออกไปอยู่ดี

งั้นสู้เธอซื้อใจเขาเสียจะดีกว่า อีกทั้งที่นี่ก็มีสายตาจับจ้องวุ่นวายไปหมด ประจวบพอดีกับที่ออกไปข้างนอก ก็จะได้มีเวลาเป็นการส่วนตัวสองต่อสอง

เถ้าแก่มองมู่เยียนหรานที่เข้าใจรู้งานอย่างฉลาดหลักแหลม ตอนนี้เธอกลับเป็นตัวเลือกที่ดีที่จะมาเป็นหลานสะใภ้ ท่านจึงพยักหน้า “ก็ได้ งั้นเธอต้องดูแลเขาให้ดีๆ ด้วยล่ะ”