บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 145

สรุปบท บทที่ 145 ไปหาคนอื่น: บ่วงแค้นแสนรัก

บทที่ 145 ไปหาคนอื่น – ตอนที่ต้องอ่านของ บ่วงแค้นแสนรัก

ตอนนี้ของ บ่วงแค้นแสนรัก โดย ชิวเซิง ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายInternetทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 145 ไปหาคนอื่น จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที

เวินหนิงลงมาจากอาคาร รีบเรียกรถมุ่งไปยังสถานที่ที่ทั้งสองคนนัดหมายเอาไว้ในทันที

ที่เธอไม่อาจทราบได้เลยก็คือ ตั้งแต่ที่เธอลงมาจากตัวอาคาร คนที่ลู่จิ้นยวนเตรียมเอาไว้ก็จับตาสังเกตดูการเคลื่นไหวของเธอแล้ว ขับรถไปพลางโทรศัพท์หาลู่จิ้นยวนไปพลาง รายงานเรื่องที่เวินหนิงออกไปข้างนอกอย่างเป็ระบบและละเอียดครบถ้วน

………

ตระกูลลู่

ลู่จิ้นยวนออกมาจากโรงพยาบาล แม้ว่าตัวเขาจะยืนหยัดมาโดยตลอดว่าไม่ต้องการที่จะทำอะไรที่มันมากเกินความจำเป็น แต่ตระกูลลู่นั้นไม่ต้องการให้ดูเหมือนเป็นการเมินเฉยแม้แต่เพียงนิดเดียว

เชิญญาติสนิทมิตรสหายมารวมตัวกันที่บ้าน ถึงขนาดที่ไปสักการะอันเชิญรูปปั้นเทพเจ้ามาด้วยถึงหนึ่งองค์

คนอื่นนั้นลู่จิ้นยวนยังรับมือได้สบาย แต่ที่ไม่คาดคิดเลยก็คือ.........มู่เยียนหรานเองก็มาด้วย

เพราะว่าถูกลู่จิ้นยวนปฏิเสธมาอย่างตรงๆ แบบนั้นแล้วถึงหนึ่งหน มู่เยียนหรานก็ราวกับว่าถูกโจมตีเข้าซึ่งหน้า จึงไม่ได้ออกมาเจอหน้านานมากแล้ว

ลู่จิ้นย่วนก็นึกว่าเธอจะเข้าใจไปแล้ว ยอมแพ้ไปแล้ว ไม่คิดเลยว่าเมื่อได้ย้อนดูเรื่องนี้ในวันนี้แล้ว มันจะไม่ได้ราบลื่นดังที่เขาคิดเอาไว้

“จิ้นยวน ยินดีด้วยนะคะที่คุณได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉันเลยมาเยี่ยมคุณสักหน่อยน่ะค่ะ”

ที่จริงแล้วมู่เยียนหรานก็รู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่เล็กน้อย เธอเองก็เป็นคนเย่อหยิ่งและทะเยอทะยาน หลังจากที่ถูกคนปฏิเสธอย่างนั้นไปแล้ว ก็ไม่รู้จะกอบกู้ศักดิ์ศรีคืนมาอย่างไร

แต่ทว่าสุดท้ายแล้วเธอก็มาที่นี่แล้ว ที่สำคัญคือเธอไม่อยากจะหยิบยื่นโอกาสให้คนอื่น โดยเฉพาะวันนี้เป็นวันที่ลู่จิ้นยวนจะออกจากโรงพยาบาล เธอคิดว่า เขาคงจะไม่รีบไล่เธอให้กลับไปได้

หลังจากที่มองไปรอบหนึ่ง ก็พบว่าเวินหนิงไม่ได้ปรากฏตัวอยู่ที่ตระกูลลู่แห่งนี้ สภาพจิตใจของมู่เยียนหรานก็ดีขึ้นมาเล็กน้อย

เธอไม่อาจที่จะได้รับการยอมรับจากตระกูลลู่ โอกาสที่จะเกิดสถานการณ์ที่เป็นอยู่เช่นนี้นั้นแทบจะไม่มีทางเป็นไปได้เลย

นี่ก็ทำให้จิตใจของมู่เยียนหรานรู้สึกสงบและวางใจได้เล็กน้อย

เถ้าแก่มองมู่เยียนหรานที่เข้าใจรู้งานอย่างฉลาดหลักแหลม ตอนนี้เธอกลับเป็นตัวเลือกที่ดีที่จะมาเป็นหลานสะใภ้ ท่านจึงพยักหน้า “ก็ได้ งั้นเธอต้องดูแลเขาให้ดีๆ ด้วยล่ะ”

คำพูดของเถ้าแก่นั้นมีความนัยที่สามารถตีความออกมาได้เป็นสองความหมาย ทำให้จิตใจของมู่เยียนหรานดีใจขึ้นไปมาก แก้มแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “งั้น ไปกันเถอะค่ะ”

ลู่จิ้นยวนก็ไม่ได้เข้าใจถึงความนัยของทั้งสองคนนั้น เพียงแต่นึกว่ามีเรื่องให้ต้องไปจัดการ จึงอดทนรับคำตามไป เดินตามมู่เยียนหรานออกไปด้วยกัน เขาถึงคลายเน็คไทด์ออก “เดี๋ยวฉันมีเรื่องอีกเรื่องให้ต้องไปจัดการด้วย เธอไปส่งฉันที่ทางออกก็พอแล้ว”

ดวงตาของมู่เยียนหรานมีประกายแห่งความสงสัยปรากฏขึ้น ดูใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของลู่จิ้นยวน ไม่ใช่ว่าเขาจะไปบริษัทอย่างนั้นหรอกเหรอ

“ฉันไปส่งคุณก็ได้ ฉันเองก็รับคำไหว้วานมาแล้ว ก็ต้องทำให้ดีที่สุดสิ ถ้าไม่อย่างนั้นแล้ว หรือว่าคุณจะไปเดตกับผู้หญิงอื่น แล้วไม่อยากให้ฉันเห็นใช่ไหมล่ะ”

ผู้พูดไม่ได้ใส่ใจแต่ผู้ฟังกลับเก็บมาคิด ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย มู่เยียนหรานดูท่าทีตอบกลับของเขาที่อยู่ในสายตา ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าเขาออกไปหาผู้หญิงอื่นจริงๆ

ใครกัน เวินหนิงเหรอ

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงแค้นแสนรัก