บ่วงแค้นแสนรัก บทที่161 ตระกูลลู่รู้แล้วเหรอ

ทั้งสองคนรออยู่ข้างนอกเป็นเวลานานมาก จนกระทั่งภายในทุกอย่างจบลง

"เธอรออยู่ที่ข้างนอก"ลู่จิ้นยวนส่งสัญญาณไม่ให้เวินหนิงอย่าเข้าไปข้างใน ยวี๋เฟยหมิงต้องอารมณ์ร้อนแน่ๆ ถ้าพูดคำหยาบคายกับเธอ มันจะส่งผลต่ออารมณ์ของเธออย่างแน่นอน

"ไม่ค่ะ ฉันไม่เป็นไร ฉันอยากเห็นผลกรรมที่เขาได้รับ" เวินหนิงไม่ได้ท้อถอยแม้แต่น้อย เธอออกจะดีใจด้วยซ้ำที่ได้เห็นความอนาถของยวี๋เฟยหมิง

เพราะเธอนั้นไม่ได้เป็นพระแม่ใจบุญอยู่แล้ว ที่โดนเขาทำให้ต้องอับอายครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงได้ไม่มีความแค้นใดๆ

“ งั้นก็ได้ ถ้าเธอรู้สึกไม่โอเค ก็รีบออกมานะครับ”

ลู่จิ้นยวนรู้สึกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆตรงหน้าของเขาแข็งแกร่งกว่าที่เขาคิดมาก คงเป็นเพราะเธอได้เห็นความเลวร้ายของคนเรามากจนเกินไป ถึงได้ไม่รู้สึกอ่อนไหวกับมันอีกต่อไป

เมื่อนึกถึงสิ่งเหล่านี้ ชายหนุ่มก็รู้สึกเจ็บป่วยใจเล็กน้อย เขากอดไหล่ของเวินหนิงไว้แล้วเดินเข้าไปพร้อมกับเธอ

ข้าวของภายในห้องได้ถูกจัดวางเข้าที่เดิมจนเรียบร้อย ทำให้มองไม่ค่อยออกกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้แทบจะไม่มีร่องรอยใดๆ ยวี๋เฟยหมิงนอนหายใจหอบอยู่บนพื้น อย่างกับสุนัขหมดฤทธิ์หมดสภาพ ฤทธิ์ของยาได้ผ่านไปแล้ว ตอนนี้เขารู้สึกเจ็บปวดไปหมดทั้งร่างกาย

และสิ่งที่ทำให้เขาโกรธมากที่สุดก็คือ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ได้มีกล้องวิดีโอถ่ายบันทึกเก็บไว้ทั้งหมด

สิ่งเหล่านี้ไม่อาจให้มันแพร่กระจายออกไปได้ มิฉะนั้น ทั้งชีวิตนี้ของเขาก็จะต้องจบสิ้นเป็นแน่

"เวินหนิง ... แกมันผู้หญิงที่ชั่วร้ายที่สุด"

จู่ๆเวินหนิงก็รู้สึกสะใจมาก เมื่อได้ยินคำด่าที่อ่อนแรงของยวี๋เฟยหมิง

แต่เขารู้สึกได้ว่าเรื่องนี้นี้อาจมีความเกี่ยวข้องกับเวินหนิงอย่างแน่นอน ดังนั้น หลังจากเปิดประตูรถ

เวินหนิงงงงวย แต่เธอก็นั่งเข้าไปอย่างเชื่อฟัง เมื่อกี้ในเสียงโทรศัพย์นนั้นเธอแค่ฟังก็รู้ว่าเป็นใคร คือนายท่านลู่

แต่ว่า เวินหนิงไม่เคยได้ยินน้ำเสียงที่โกรธเกรี้ยวขนาดนี้ของนายท่านมาก่อน

หรือว่า มันจะเกี่ยวข้องกับเธอ

เวินหนิงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่เธอทำได้แค่มองลู่จิ้นยวนพูดอะไรก็ไม่รู้

เรื่องนี้แกต้องจัดการให้เรียบร้อย คืนนี้กลับมา

คำอธิบายของลู่จิ้นยวนไม่ได้เข้าหูของนายท่านเลยแม้แต่นิด เมื่อคิดถึงว่าหลานชายที่หนักแน่นมาโดยตลอดของท่านไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้หญิงแบบนั้น ในใจของท่านก็รู้สึกเหมือนมีอะไรอุดตันอยู่

เขาไม่ควรเชื่อเรื่องโชคลางอะไรนั้นตั้งแต่แรก แล้วพาเธอกลับมา

ลู่จิ้นยวนได้ยินความเจ็บปวดของท่านแล้วรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย จึงรีบปลอบใจท่าน “ ท่านปู่ครับเรื่องนี้ไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่ท่านคิดครับ

"แกควรหาคำอธิบายที่สมเหตุสมผลที่สุดให้กับฉัน ถ้าไม่เช่นนั้น ฉันเกรงว่าฉันจะตายเพราะเครียดเรื่องแก"

เมื่อวางโทรศัพท์ลงลู่จิ้นยวนก็ขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะนวดตรงกลางคิ้วที่ปวดของเขา