บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 178 ต่อต้านให้เขาดู

เวินหนิงใช้สมองคิดอยู่นานมาก แต่คิดหาวิธีไม่ออก ผ่านไปสักพักหนึ่ง ก็มีคนมาเคาะประตู “คุณหนูเวิน ควรทานอาหารเย็นแล้ว”

เวินหนิงเห็นใครบางคนยืนอยู่ประตูทางเข้า ถืออาหารสองสามอย่าง “รู้แล้ว”

เปิดประตูรับของเข้ามา เวินหนิงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “ขอยืมโทรศัพท์ใช้หน่อยได้ไหม? ฉันอยากบอกคนที่บ้าน ไม่งั้นพวกเขาจะเป็นห่วง”

เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่คนในตระกูลเวินจะเป็นห่วง แต่ในใจเวินหนิงคิดว่าถ้าเหอจื่ออันรู้ว่าเธออยู่ที่นี่ บางทีอาจจะคิดหาทางได้

“ขอโทษครับ คุณลู่สั่งไว้ว่า ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเขา คุณไม่สามารถติดต่อกับคนนอกได้”

คนรับใช้ไม่หวั่นไหวเลย วางอาหารไว้ที่ประตูแล้วเดินออกไป

เวินหนิงเห็นเขาเด็ดเดี่ยวขนาดนั้น ในใจก็ท้อแท้ ตอนนี้เธอเหมือนกำลังติดคุกเลย นอกจากทานอาหารเพื่อรอความตาย ก็ไม่มีวิธีอื่น

หัวใจปั่นป่วน รวมถึงแผลก็บาดเจ็บ เวินหนิงทานอะไรไม่ได้เลย ขยับตะเกียบได้สองสามทีก็วางมันลงข้างๆ

ตอนคนรับใช้มาเก็บอาหารเห็นเธอกินไม่เท่าไร ในใจก็เกิดความกังวล

แต่อย่างไรแล้ว ลู่จิ้นยวนสั่งให้เขาจับตาดู แต่ไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยให้เธอหิวโหย ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา เขาไม่สามารถรับผิดชอบเรื่องนี้ได้

ดังนั้น คนรับใช้จึงวางอาหารลง แล้วโทรหาลู่จิ้นยวน “คุณลู่ คุณหนูเวินเธอ……เหมือนไม่ยอมกินอาหาร”

ลู่จิ้นยวนกำลังขับรถอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน ได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น? ”

เขาเห็นตนเป็นคนมีชีวิตและความคิด หรือเป็นสัตว์เลี้ยงที่ถูกขังไว้ในกรงและสามารถเล่นได้ตามใจชอบ?

“คือ กินไม่ลง เธอก็ต้องกิน ไม่อย่างนั้น……”

สายตาลู่จิ้นยวนมองไปที่บริเวณท้อง ที่นั่น คือลูกของเธอกับชายคนอื่น การจ้องมองของชายหนุ่มแหลมคมขึ้น ทำให้เวินหนิงผ่านพ้นไปไม่ได้

“ฉันว่าเธอรู้ร่างกายตัวเองดี เธอไม่กินข้าว เด็กคนนี้ก็จะแคระแกร็น ฉันจะเรียกให้คนมาทำการผ่าตัดเธอทันที”

เวินหนิงเบิกตากว้าง “คุณ……ทำไมคุณถึง……? ”

ที่แท้ ลู่จิ้นยวนก็คิดจะทำแท้งเธอตั้งแต่แรกเหรอ?

ทันใดนั้นเวินหนิงก็รู้สึกเสียวสันหลัง

ตอนแรก เพราะลู่จิ้นยวนไม่ได้บังคับให้เธอทำแท้งลูกในท้อง เวินหนิงก็เคยรู้สึกหวั่นไหวอยู่บ้าง บางทีผู้ชายคนนี้อาจจะห่วงใยเธออยู่บ้าง อย่างน้อยก็ไม่บังคับให้เธอทำแท้ง ทำร้ายร่างกายของเธอ

ตอนนี้ เวินหนิงแค่รู้สึกว่าตัวเองในตอนแรกน่าขำสิ้นดี เขาแค่อดทนปล่อยเธอชั่วคราวเท่านั้น เธอคิดอย่างโง่เขลาว่าลู่จิ้นยวนจริงๆ แล้วไม่ได้โหดเหี้ยมไร้ความปรานีแบบนั้น ถึงขนาด……บอกความจริงออกไป

“ได้ยินหรือเปล่า? ”

ลู่จิ้นยวนมองสีหน้าซีดเซียวของเวินหนิง ริมฝีปากสั่นเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตอบอะไร จึงเร่งเร้า