บ่วงแค้นแสนรัก บทที่185 อยู่ที่นี่ได้ยังไง

ดังนั้น จึงทำได้เพียงติดต่อลู่จิ้นยวน

"ทำไมไม่รีบบอก?"

นวดขมับขมับเล็กน้อย ดวงตามีแววหงุดหงิด

เวินหนิงกำลังนอนอยู่บนเตียงพอดี คุณหนูที่ตอนแรกใบหน้าก็เล็กแค่ฝ่ามืออยู่แล้ว ช่วงนี้ยิ่งเปลี่ยนเป็นเล็กลงไปอีก พวกเนื้อที่เพิ่มขึ้นมาเพราะว่ากำลังท้องในตอนแรกก็หายไปแล้ว

ลู่จิ้นยวนมองดวงตาคู่นั้นที่ปิดอยู่ของหญิงสาว นี่เธอกำลังประท้วงเขาอยู่หรือเปล่านะ?

เพราะว่าเขาไม่อนุญาตให้เธอไปจากที่นี่ ก็เลยทำให้ตัวเองกลายเป็นแบบนี้แทน?

ลู่จิ้นยวนอารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างมาก "สั่งให้พวกแกดูแลเธอให้ดีๆ

ต่างไม่มีใครกล้าส่งเสียง มีเพียงแค่หญิงรับใช้ที่ดูแลเวินหนิงที่ใกล้ชิดที่สุดค่อยๆพูดขึ้นเบาๆ "คุณชาย เพียงแต่.......เป็นโรคหัวใจก็ต้องใช้ยารักษาโรคหัวใจ คุณหนูเวินหดหู่อยู่ตลอด พวกเราพูดด้วยตั้งหลายครั้ง ก็หมดหนทาง ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ

ก็หงุดหงิดมากยิ่งขึ้น "แล้วพวกแกคิดวิธีที่จะทำให้เธอมีความสุขขึ้นมาไม่ได้เลยหรือยังไง? ออกไป ต่อไปถ้ายังเกินเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก

ลู่จิ้นยวนพูดจบ ทุกๆคนก็รีบวิ่งออกไปราวกับได้รับการนิรโทษกรรม กลัวว่าถ้าเกิดเดินช้าอาจจะโดนลูกหลงได้

ลู่จิ้นยวนเองก็รู้ว่าเขากำลังโมโหแล้วพาล ทำไมเวินหนิงถึงมีความรู้สึกแย่ๆ ถึงขนาดที่ว่ามีผลกระทบต่อร่างกาย เหตุผลนั้นเขารู้แจ้งยิ่งกว่าใคร แต่ว่า เขาจำเป็นที่จะต้องปล่อยมืออย่างนั้นเหรอ?

มองใบหน้าเงียบสงบนั้นของเวินหนิง ชายหนุ่มก็กำหมัดแน่น "เวินหนิง คุณไม่อยากอยู่ข้างๆผมขนาดนี้เลยเหรอ?"

คิดก็ส่วนคิด ลู่จิ้นยวนกลับนั่งลงตรงบริเวณหัวเตียง ดูแลเวินหนิง ตอนนี้ คุณหมอไม่กล้าที่จะใช้ยามั่วๆ ดังนั้นก็เลยใช้แค่เพียงวิธีลดอุณหภูมิของร่างกายด้วยวิธีกายภาพเท่านั้น หวังว่าจะลดอุณหภูมิของเธอลงได้

ลู่จิ้นยวนนั่งอยู่ที่ตรงนั้น เอาผ้าที่ร้อนเพราะอุณหภูมิร่างกายของเวินหนิงมาซักด้วยน้ำเย็นเสร็จแล้วก็เอากลับไปวางที่หน้าผากด้วยตัวเอง

ในตอนที่เวินหนิงกำลังสะลึมสะลือ เธอรู้สึกว่ามีคนกำลังดูแลเธออยู่ การกระทำของคนนั้นไม่ค่อยชำนาญเท่าไหร่ แต่ว่า กลับอ่อนโยน เหมือนกับว่ากลัวจะรบกวนการนอนของเธออย่างนั้น

นี่ทำให้เวินหนิงนึกถึงในตอนที่แม่ยังอยู่กับตัวเอง ในตอนนั้น แม่ยังคงช่วยเวินฉีโม่สร้างเนื้อสร้างตัว สถานภาพทางครอบครัวแตกต่างกับในตอนหลังเยอะ และในตอนที่เธอไข้ขึ้น แม่มักจะใช้วิธีมากำจัดความทรมานของเธอ

"แม่......" เวินหนิงพูดออกมา ร้องเรียกออกมาเบาๆ เธอเองก็ไม่รู้ว่าคนที่ดูแลตัวเองอยู่เป็นใคร แต่ว่า ในตอนที่มนุษย์ไม่สบายมักจะอ่อนแอ จำเป็นที่จะต้องมีคนที่เชื่อใจได้คอยดูแล ดังนั้น เธอร้องเรียกออกมา

มือของลู่จิ้นยวนหยุดลง ได้ยินว่าน้ำเสียงของเวินหนิงนั้นโศรกเศร้าและโหยหา อยู่ๆหัวใจก็เจ็บปวดขึ้นมาอยู่ครูู่หนึ่ง ความคิดถึงของเวินหนิงที่มีต่อแม่ ทำไมเขาจะไม่รู้

ดังนั้น การกระทำของชายหนุ่มก็ยิ่งเบามือขึ้นอีก "อย่างนั้น ทำไมจะต้องจากไป? อยู่ข้างๆผม ผมจะช่วยหาแม่ของคุณให้เจอ จะไม่ให้คุณนั้นต้องกังวลหรือเกรงกลัว ทำไมคุณจะต้องเลือกผู้ชายคนนั้น?"

เวินหนิงยังอยู่ในอาการมึนงง ลู่จิ้นยวนเองก็ยากที่จะพูดความในใจของตัวเองออกมา ยังไงเสีย เธอไม่มีทางได้ยิน