บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 185

เวินหนิงยังรออยู่ในวิลล่าอีกหลายวัน เพียงแต่ ยังไม่ได้รับข่าวคราว ถึงแม้ว่าเธอจะผ่านไปดู เงินพวกนั้นโดนคนเก็บไปแล้ว แต่ว่า กลับไม่มีใครมาตามหาร่องรอยของเธอ

บางที เธออาจจะหมดหนทางแล้วจริงๆ

สีหน้าของเวินหนิง ดูเศร้าโศรกขึ้นมา

......

อีกสองสามวันถัดมา บางทีอาจะเป็นเพราะอารมณ์ยังคงหดหู่ หรือบางทีอาจเพราะที่นี่นั้นเศร้าสร้อยเกินไป เวินหนิงเป็นไข้ขึ้นมา

เป็นหวัด บวกกับพอท้องก็ทานยาไม่ได้ ทำให้เธอนั้นล้มป่วยอย่างรวดเร็ว

ในตอนที่ลู่จิ้นยวนได้รับโทรศัพท์ น้ำเสียงของหญิงรับใช้สั่นเครือ "คุณชาย ตอนนี้คุณหนูเวินเป็นหวัดค่ะ ไข้ขึ้น"

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว น้ำเสียงข่มเหง "เรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่?"

เพราะว่าสองสามวันก่อนหน้าอารมณ์ไม่ดี เขาก็เลยทิ้งเวินหนิงไปสองสามวัน ถึงไม่ถึงว่าหญิงสาวกลับสร้างปัญหาขึ้นมาอีกแล้ว

"เมื่อวานซืนเป็นหวัด ตอนนี้เริ่มเป็นไข้ค่ะ"

ตอนแรก พวกคนที่คอยดูแลเวินหนิงไม่ได้นึกว่าเรื่องราวจะวุ่นวายขนาดนี้ และก็ไม่กล้าที่จะไปรบกวรลู่จิ้นยวนตามอำเภอใจ เลยก็แค่ให้เธอกินยาตามปกติ คิดว่าไม่นานก็คงจะดีขึ้น

คิดไม่ถึงว่าตอนนี้อาการจะหนักขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้น จึงทำได้เพียงติดต่อลู่จิ้นยวน กันไม่ให้เรื่องราวมันแย่ไปมากกว่านี้

"ทำไมไม่รีบบอก?"

ลู่จิ้นยวนกวาดงานในมือไปกองด้านข้าง หยิบกุญแจรถแล้วสาวเท้าก้าวยาวๆออกไป นวดขมับขมับเล็กน้อย ดวงตามีแววหงุดหงิด รีบขับรถไปที่ๆเวินหนิงอยู่

เดินเข้าไปในห้อง เวินหนิงกำลังนอนอยู่บนเตียงพอดี คุณหนูที่ตอนแรกใบหน้าก็เล็กแค่ฝ่ามืออยู่แล้ว ช่วงนี้ยิ่งเปลี่ยนเป็นเล็กลงไปอีก พวกเนื้อที่เพิ่มขึ้นมาเพราะว่ากำลังท้องในตอนแรกก็หายไปแล้ว มองแล้วดูน่าสงสาร

ลู่จิ้นยวนมองดวงตาคู่นั้นที่ปิดอยู่ของหญิงสาว นี่เธอกำลังประท้วงเขาอยู่หรือเปล่านะ?

เพราะว่าเขาไม่อนุญาตให้เธอไปจากที่นี่ ก็เลยทำให้ตัวเองกลายเป็นแบบนี้แทน?

"ยาล่ะ? ลู่จิ้นยวนอารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างมาก "สั่งให้พวกแกดูแลเธอให้ดีๆ ดูแลกันจนเป็นแบบนี้เหรอ?"

ทุกๆคนโดนสั่งสอนเสียหนึ่งยก ต่างไม่มีใครกล้าส่งเสียง มีเพียงแค่หญิงรับใช้ที่ดูแลเวินหนิงที่ใกล้ชิดที่สุดค่อยๆพูดขึ้นเบาๆ "คุณชาย เพียงแต่.......เป็นโรคหัวใจก็ต้องใช้ยารักษาโรคหัวใจ คุณหนูเวินหดหู่อยู่ตลอด พวกเราพูดด้วยตั้งหลายครั้ง ก็หมดหนทาง ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ คนเราจะต้องรับไม่ไหวแน่ๆ"

ลู่จิ้นยวนฟังคำพูดนี้จบ ก็หงุดหงิดมากยิ่งขึ้น "แล้วพวกแกคิดวิธีที่จะทำให้เธอมีความสุขขึ้นมาไม่ได้เลยหรือยังไง? ออกไป ต่อไปถ้ายังเกินเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก ก็ออกไปให้หมดเลย"

ลู่จิ้นยวนพูดจบ ทุกๆคนก็รีบวิ่งออกไปราวกับได้รับการนิรโทษกรรม กลัวว่าถ้าเกิดเดินช้าอาจจะโดนลูกหลงได้

ลู่จิ้นยวนเองก็รู้ว่าเขากำลังโมโหแล้วพาล ทำไมเวินหนิงถึงมีความรู้สึกแย่ๆ ถึงขนาดที่ว่ามีผลกระทบต่อร่างกาย เหตุผลนั้นเขารู้แจ้งยิ่งกว่าใคร แต่ว่า เขาจำเป็นที่จะต้องปล่อยมืออย่างนั้นเหรอ?

มองใบหน้าเงียบสงบนั้นของเวินหนิง ชายหนุ่มก็กำหมัดแน่น "เวินหนิง คุณไม่อยากอยู่ข้างๆผมขนาดนี้เลยเหรอ?"

คิดก็ส่วนคิด ลู่จิ้นยวนกลับนั่งลงตรงบริเวณหัวเตียง ดูแลเวินหนิง ตอนนี้ คุณหมอไม่กล้าที่จะใช้ยามั่วๆ ดังนั้นก็เลยใช้แค่เพียงวิธีลดอุณหภูมิของร่างกายด้วยวิธีกายภาพเท่านั้น หวังว่าจะลดอุณหภูมิของเธอลงได้

ลู่จิ้นยวนนั่งอยู่ที่ตรงนั้น เอาผ้าที่ร้อนเพราะอุณหภูมิร่างกายของเวินหนิงมาซักด้วยน้ำเย็นเสร็จแล้วก็เอากลับไปวางที่หน้าผากด้วยตัวเอง