บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 186

เวินหนิงคิดไม่ออกว่าทำไมเขาต้องมา ส่วนชายหนุ่มเองก็ดูเหมือนว่าจะไม่อธิบายให้เธอฟังดีๆ

ดังนั้น เธอเลยยอมถอยหนึ่งก้าว "ขอโทษค่ะ ฉันเพิ่งจะหลับเลยมึนๆไป"

ฟังน้ำเสียงขึ้นจมูกของเวินหนิง แถมยังทำท่าเหมือนว่าต้องการจะขีดเส้นแบ่งชัด อยู่ๆลู่จิ้นยวนก็คิดว่าผู้หญิงคนนี้เกรงว่าเวลาหลับค่อนข้างจะน่ารักกว่า อย่างน้อย คงไม่เหมือนตอนนี้ที่ทำตัวระแวดระวังเขา

เพียงแต่ เพราะว่าตอนนี้เวินหนิงยังป่วยอยู่ เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ทำเสียงหึเบาๆ "ไม่สบายได้ยังไง?"

เวินหนิงก็ไม่อยากตอบ ไม่กี่วันมานี้แป๊บๆเธอก็ออกไปเดินเล่น อยากเห็นว่ามีคนเห็นข้อความขอความช่วยเหลือของตัวเองไหม แต่ว่าคำตอบที่ได้รับกลับเป็นความผิดหวังเป็นครั้งๆไป

จำนวนครั้งมากขึ้น ความรู้สึกก็ได้รับผลกระทบ ร่างกายก็เลยเกิดปัญหาไปด้วย

แถมคนที่เป็นคนที่ทำให้เกิดเรื่องพวกนี้ขึ้น ยังจะมาถามเธออีกว่าทำไม.......

เวินหนิงเองก็ไม่ได้พูดอะไร ลุกขึ้นไปเปิดไฟ "ฉันไม่ได้เป็นอะไร คุณไปเถอะค่ะ"

อารมณ์ของลู่จิ้นยวนที่ตอนแรกก็นับได้ว่าสงบมากๆก็โดนเธอยั่วให้โมโห "พอตื่นขึ้นมาก็ไล่ฉันไปเลยนะ ลืมแล้วเหรอว่าเมื่อกี้ใครที่เป็นคนจับมือฉันเอาไว้ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมปล่อย?"

เวินหนิงหน้าแดง "เมื่อกี้......ก็แค่การกระทำที่ไม่รู้สึกตัว ฉันก็ไม่ได้รู้สักหน่อยว่าเป็นคุณ......"

"ไม่ใช่ผม คุณหวังให้เป็นใคร?" ลู่จิ้นยวนกลับไม่พอใจกับคำพูดแบบนี้ของเธอ อย่าบอกนะว่าตอนที่เธอกำลังฝัน ในฝันนั้นเป็นผู้ชายอีกคนหนึ่ง?

กล้ามากจริงๆนะ

ในความฝันของเวินหนิง แน่นอนว่าต้องเป็นลู่จิ้นยวน เพียงแต่ที่ไม่เหมือนกับชีวิตจริงก็คือ ในฝันลู่จิ้นยวนเชื่อคำพูดของเธอ พวกเขารอให้ลูกเกิดมาอย่างมีความสุข ไม่ทะเลาะ ไม่เคลือบแคลง

ส่วนชีวิตจริง........

แน่นอนว่าห่างกันไกลมาก

"ฉันไม่ได้คิดอะไรมากขนาดนั้น คงเพราะว่าเหนื่อยเกินไป คุณงานยุ่งขนาดนั้น ไม่อย่างนั้นก็ไปเถอะค่ะ อย่าเสียเวลาเพราะฉันเลย"

เวินหนิงไม่มีอารมณ์จะทะเลาะอะไรกับลู่จิ้นยวน ตอนนี้เธอยังคงรู้สึกไม่สบายตัว ถึงแม้ว่าหลับไปตื่นหนึ่งอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง แต่เพราะว่าสองสามวันมานี้ไม่อยากอาหาร ไม่ได้กินข้าวดีๆ ตอนนี้เธอรู้สึกว่าสมองยังมึนๆเบลอๆ

ลู่จิ้นยวนมองเธอยกมือขยี้หัวอย่างไม่รู้ตัว "ผมดูคุณกินยาเสร็จแล้วค่อยไป"

เวินหนิงเอามือลง หัวเราะเยาะกับตัวเอง เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าลู่จิ้นยวนอยากทำอะไร

ทุกครั้งในตอนที่เธอนึกว่าเขานั้นขยะแขยงตัวเอง ลู่จิ้นยวนมักจะทำอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอเข้าใจผิด ดูแล้วเหมือนกับว่าเป็นห่วงเธอจริงๆ

แต่รอจนเธอเชื่อว่าใจของเขามีเธอแล้วจริงๆ เขาก็เริ่มเปลี่ยนไปอีกครั้ง สงสัยขึ้นมาอีกครั้ง

การเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแบบนี้ เธอนั้นทนมามากแล้วจริงๆ

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกินยาเองได้ ฉันไม่มีทางแกล้งป่วยเพื่อขู่คุณหรอก ไม่จำเป็นที่จะต้องให้คุณชายลู่ที่กำลังงานยุ่งมาเป็นห่วง"

ความเป็นห่วงของลู่จิ้นยวน ก็เหมือนกับการดื่มยาพิษดับกระหาย เธอไม่อยากจะจมลงไปไม่อยากจะโดนหลอก เพราะฉะนั้น ยอมที่จะปฏิเสธไปตรงๆ

สีหน้าของลู่จิ้นยวนเคร่งขรึมขึ้นมา เขาจำเป็นที่จะต้องยอมรับ ผู้หญิงคนนี้มีความสามารถที่พูดไม่กี่คำแล้วทำให้เขานั้นโมโหขึ้นมาได้

"เวินหนิง คำพูดที่ผมบอก ไม่จำเป็นให้คุณมาสอนว่าต้องทำยังไง คุณแค่ฟังก็พอแล้ว"

พูดไป ลู่จิ้นยวนก็ลุกขึ้น "อีกเดี๋ยวผมจะเรียกให้คนเอายามาให้ คุณกินยาเข้าไปดีๆ อย่าสร้างปัญหา"

พูดจบ ชายหนุ่มก็เดินออกไป

เวินหนิงมองแผ่นหลังของเขา ไม่พูดอะไรทั้งนั้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง ลู่จิ้นยวนถือยากลับมา เพราะว่าตอนนี้เวินหนิงกำลังท้อง เป็นสถานการณ์พิเศษ ยาที่กินได้ก็น้อยมากๆ คุณหมอบอกว่าทำได้เพียงแค่การลดอุณหภูมิจากทางกายภาพเท่านั้น ดังนั้น เขาก็เลยหยิบมาแค่วิตามินซีแบบเม็ดกลับมาสองสามแบบ