บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 198 หาคุณแม่เจอแล้ว

เวินหนิงนอนไปบนรถอีกสักครู่ ความเหนื่อยบนร่างกายก็ค่อยหายไป พอลืมตามา ก็เห็นว่าตัวเองลงจากเครื่องบินแล้ว

ดูไปอีกที เธอนอนอยู่บนตัวของลู่จิ้นยวน แล้วท่านอนน่ารังเกียจมาก น้ำลายก็ไหลออกมาจนทำให้เสื้อเชิ้ตของผู้ชายคนนี้เปียก

เวินหนิงหน้าแดงไปทันที แล้วรีบเช็ดปากอย่างเสียหน้า "ขอโทษนะ ฉัน……หลับเพลินไปหน่อย"

ลู่จิ้นยวนก็ไม่ได้พูดอะไร มองไปที่เสื้อผ้าที่เธอทำให้เปียก "ดูเหมือนว่าเธอจะหลับสบายมาก"

เวินหนิงรู้สึกทำตัวไม่ถูก เธอก็ไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่า……อ้อมกอดของลู่จิ้นยวนเหมือนคำโกหก อยู่ในนั้นเหมือนไม่ต้องกังวลว่าข้างนอกจะเป็นยังไง แล้วทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย เธอก็เลยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

ยังดี ลู่จิ้นยวนไม่ได้เยาะเย้ยความคิดของเธอ ทั้งสองคนนั่งรถไปอีกสักพัก รถก็แล่นไปจอดหน้าประตูสถานพักฟื้นแห่งหนึ่ง

เวินหนิงรู้สึกหายใจติดๆขัดๆทันที "ที่นี่หรอ?"

พอรู้สึกว่าจะได้เจอคุณแม่แล้ว ใจเวินหนิงก็เต้นแรงมาก เธออดใจรอไม่ไหวแล้ว

"ใช่ ที่นี่"

ลู่จิ้นยวนพยักหน้า ที่นี่ห่างไกลจากตัวเมืองมาก ก็ไม่ใช่เป็นสถานพักฟื้นที่เจริญอะไร อาจจะเป็นเพราะตระกูลเวินอยากจะประหยัดเงิน ก็เลยซ่อนตัวคุณแม่ของเวินหนิง จึงคิดวิธีนี้มา

ก็ว่าทำไมแต่ก่อนเวินหนิงตามหาไม่เจอ เพราะยังไง ที่แบบนี้ แม้แต่จดทะเบียนก็ยังไม่ได้จด เธอจะหาเจอได้ยังไง?

เวินหนิงรีบลงจากรถ พอเห็นสถานที่แห่งนี้ ในใจก็รู้สึกเสียใจแล้วก็โมโหด้วย สถานพักฟื้นที่ดูแย่ ทรุดโทรมมาก ไม่เห็นพนักงานที่ใส่เครื่องแบบเลยด้วยซ้ำ

ที่แบบนี้ จะดูแลคุณแม่ดีได้ยังไง?

เวินหนิงรู้สึกเกลียดเวินฉีโม่ สมบัติของตระกูลเวิน ยังไงครึ่งหนึ่งก็เป็นของคุณแม่ แต่พวกเขาก็ไม่ยอมแบ่ง แม้แต่พามารักษาตัวก็แค่ทำขอไปทีแบบนี้ ทำเกินไปมาก

"เข้าไปเถอะ" ลู่จิ้นยวนมองออกว่าเวินหนิงโมโห "ฉันจัดการสถานพักฟื้นที่ใหม่ให้แล้ว เดี๋ยวก็ส่งตัวคุณน้าไปได้เลย"

เมื่อเวินหนิงได้ยินลู่จิ้นยวนพูดแบบนี้ ก็รู้สึกแปลกใจ แต่ยิ่งไปกว่านั้นก็รู้สึกตื้นตันใจ ทำให้ความโมโหที่มีต่อเขาในใจ ตอนนี้ก็หายไปไม่น้อย

ในช่วงเวลาที่ไร้ความช่วยเหลือที่สุด เธอก็เพิ่งรู้ตัวว่าลู่จิ้นยวนเป็นตัวช่วยที่เธอขาดไม่ได้

ทั้งสองเดินเข้าไป มีคนที่แต่งตัวสุดโทรมเห็นก็อยากจะขวาง แต่ก็ถูกลู่จิ้นยวนมอง สายตาที่เยือกเย็นของผู้ชายคนนั้น ทำให้เธอไม่กล้าเอ่ยพูดอะไร แล้วเดินจากไป