บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 197

ไม่รู้ว่ารอไปนานแค่ไหน ไฟที่ห้องฉุกเฉินก็ดับลง จากนั้นเย่หวานจิ้งก็ถูกเข็นออกมา

ลู่จิ้นยวนรีบไปดูอาการของท่าน แต่กลับถูกเถ้าแก่ใช้ไม้เท้ากันไว้ "ตอนนี้แกจะไปดูแม่แก เพื่อที่จะทำให้เธออารมณ์เสียอีกเหรอ?"

ลู่จิ้นยวนเงียบ จากนั้นเถ้าแก่ก็มองไปที่เขา "ถ้าแกยังไม่จัดการเรื่องของเวินหนิงให้เสร็จ ที่แม่แก ก็ไม่จำเป็นต้องมาเสแสร้ง ครั้งนี้ ฉันจะจับตาดูแกไว้"

เถ้าแก่รู้สึกเจ็บปวดใจมาก เห็นสีหน้าที่ทรุดโทรมของลูกสะใภ้ตัวเอง ก็รู้สึกโมโหมาก ก็แค่ผู้หญิงที่ไม่สำคัญ ทำไมถึงทำให้แม่ลูกทะเลาะกันจนถึงขั้นนี้ได้?

"ครั้งนี้ ฉันจะสั่งคนไปสืบเรื่องเวินหนิงเอง แกอย่าคิดว่าจะปกปิดได้อีก!"

เมื่อเถ้าแก่พูดจบ ก็ตามคุณหมอเข้าไปในห้องพักฟื้น

ลู่จิ้นยวนมองเห็นเตียงที่ถูกเข็นไป ในใจก็รู้สึกเสียใจมาก

ตั้งแต่เด็กจนโต คุณพ่อของเขาเสียไปตั้งแต่เด็กแล้ว มีแค่คุณแม่ที่อยู่ข้างตัวเขา ผู้หญิงคนเดียวเลี้ยงลูกมาด้วยตัวเอง ยังมีญาติที่เห็นแก่ตัวคอยจับตามองอยู่ ผ่านอะไรที่ยากลำบากมาไม่น้อย

ลู่จิ้นยวนจับลูกบิดประตูไว้ ในสายตาก็มีความรู้สึกผิดกับความเสียใจ

พ่อบ้านเห็นว่าเขาเป็นแบบนี้ก็เดินมาหา "คุณชาย เรื่องนี้ คุณทำผิดจริงๆ คุณหญิงทำเพื่อคุณมาตั้งหลายปีก็ยากลำบากแล้ว เมื่อกี้คุณหมอก็พูดแล้ว ท่านจะอารมณ์ขึ้นอีกไม่ได้ ถ้ามีอีกครั้ง……"

แต่ละคำพูดของพ่อบ้าน ก็แทงทะลุเข้ามาในใจของลู่จิ้นยวน

เขามองเห็นคุณแม่ที่นอนอยู่บนเตียง สายตาก็หม่นหมอง แล้วน้ำเสียงก็เศร้ามากด้วย "ผมรู้แล้วครับ"

เผชิญหน้ากับความเป็นความตาย เขายังจะเลือกอะไรได้อีก?

ลู่จิ้นยวนออกไปจากโรงพยาบาล แล้วไปที่บริษัทเลย เอาข้อมูลที่ยวี๋เฟยหมิงให้เขาออกมา

พอในมือเขามีจุดอ่อนยวี๋เฟยหมิง เขาของก็บอกเบาะแสมาเรื่อยๆ ตอนนี้ หาที่อยู่ของคุณแม่เวินหนิงเจอแล้ว

หรือว่า ถึงเวลาที่จะต้องสะสางแล้ว อย่างน้อย ก็ควรจะส่งตัวเวินหนิงไปจากที่นี่ก่อน

……

เวินหนิงอยู่ในนี้รู้สึกเบื่อมาก ตอนนี้ เธอไม่มีความคิดที่จะหนี แล้วเอาแต่ทำตัวว่างเปล่าอยู่ที่นี่

ขณะที่เธอกำลังเหม่อดูทีวี ก็มีเสียงรถยนต์ดังขึ้น เวินหนิงเดินไป ก็เห็นรถของลู่จิ้นยวนจอดอยู่ข้างนอก

พอมองเวลา เวินหนิงก็รู้สึกสงสัย เวลานี้ทำไมลู่จิ้นยวนถึงมาที่นี่ ถึงแม้ช่วงเวลานี้ เขาจะมาบ่อยมาก แต่ก็จะไม่มาในเวลางาน เพราะยังไง ลู่จิ้นยวนก็เป็นคนที่ตั้งใจทำงานอยู่แล้ว

ในใจเวินหนิงก็มีลางสังหรณ์อะไรไม่ดีบางอย่าง กลั้นหายใจไว้ ไม่นาน ลู่จิ้นยวนก็เดินขึ้นมา แล้วเปิดประตูเข้ามา

เวินหนิงมองไปที่เขา ไม่เอ่ยพูดอะไร ลู่จิ้นยวนมองไปที่เธอ สายตาแบบนั้นทำให้เธอมองไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

เขาเป็นอะไร? เวินหนิงไม่เคยเห็นลู่จิ้นยวนเป็นแบบนี้มาก่อน สายตาเขาเป็นความเสียใจกับเจ็บปวดที่เธอไม่สามารถรู้สึกได้ ให้คนมองรู้สึกถึงแรงกดดันมาก

ทั้งสองสบตากันเงียบๆไปสักพัก ลู่จิ้นยวนค่อยเอ่ยพูดเสียงแหบ "เวินหนิง ตามหาคุณแม่เธอเจอแล้ว"

เวินหนิงเบิกตากว้างทันที "คุณแม่ หาเจอแล้ว?"

ข่าวนี้ ทำให้เธอสงบสติไม่ได้อีก แล้วรู้สึกแสบตาทันที เธอไม่ได้เจอคุณแม่มาสามปีแล้ว ถึงแม้จะไม่เคยยอมแพ้ที่จะตามหาท่าน แต่ระหว่างนั้น ก็ยากลำบากมาก

"ท่านอยู่ที่ไหน? ฉันจะไปเจอท่าน!"