บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 196

เมื่อไป๋ซินอวี๋รู้ว่าบริษัทของเห่อจื่ออันเกิดเรื่อง ในใจก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์อะไรไม่ดีบางอย่าง

ปัญหาพวกนี้เข้ามาอย่างกะทันหัน หรือว่า……ลู่จิ้นยวนรู้อะไรแล้ว? แผนของพวกเขา สำเร็จแล้ว?

ไป๋ซินอวี๋ติดต่อเห่อจื่ออันทันที

เห่อจื่ออันกำลังหลับอยู่ เจนนี่ก็นั่งอยู่ข้างเตียง ใช้มือลูบหน้าเขาเบามือ ความหลงไหลในสายตาดูเหมือนโรคจิตมาก

เมื่อกี้เธอพยายามห้ามไม่ให้เห่อจื่ออันไปหาเวินหนิง เธอเลยใช้ยา จนตอนนี้เขาหลับไป

มีแค่อย่างนี้ เธอถึงสบายใจ มีแค่อย่างนี้ พวกเขาจึงจะสามารถปกป้องธุรกิจที่พวกเขาพยายามทำมาได้

ไป๋ซินอวี๋โทรมา เธอเป็นคนรับ ได้ยินคำพูดของฝ่ายตรงข้าม เธอก็เลิกมุมปากขึ้น "คุณผู้ชายคนนี้ ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่ว่า คุณเอาแต่หลบอยู่หลังจื่ออันแล้วจะลงมือกับเวินหนิง วางแผนได้ไม่เลวเลย ฉันบอกคุณก็ได้ เวินหนิง ถูกลู่จิ้นยวนพาตัวกลับไปแล้ว เรื่องของพวกคุณ อีกหน่อยเราจะไม่ยุ่งอีก อย่ามายุ่งกับจื่ออันอีก"

พูดจบ เจนนี่ก็ตัดสายทันที

ไป๋ซินอวี๋โกรธจนอยากจะโยนโทรศัพท์ทิ้ง ทีแรกคิดว่าเห่อจื่ออันพาตัวเวินหนิงไป ก็จะมีแสงสว่างส่องเข้าไประหว่างมู่เยียนหรานกับลู่จิ้นยวน แต่ไม่คิดเลยว่า จะล้มเหลวอีกแล้ว……

ผู้หญิงคนนั้น สำคัญกับลู่จิ้นยวนขนาดนี้เลย?

มู่เยียนหรานเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วเห็นสีหน้าไป๋ซินอวี๋ไม่ค่อยดีนัก ก็เลยขมวดคิ้ว "เกิดอะไรขึ้น ซินอวี๋ หรือว่า……เรื่องนั้นไม่ราบรื่น?"

ตอนนั้นเพื่อปลอบใจมู่เยียนหราน ไป๋ซินอวี๋ก็เลยบอกเรื่องทุกอย่างกับเธอ ตอนนี้เรื่องไม่ค่อยราบรื่น สีหน้าเธอก็ย่ำแย่มาก มือก็วางลงบนอกแล้วหายใจเสียงดัง ก็เพื่อที่จะสงบสติอารมณ์ไว้

เธอจะโกรธไม่ได้ ห้ามโกรธ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสุขภาพจิตหรือเปล่า ตอนนี้เธอแค่โมโหหรือว่าโกรธ ก็จะทำให้ร่างกายรู้สึกทรมานมาก

"ซินอวี๋ เรื่องนี้ ฉันจัดการเอง นายอย่าไปยุ่ง เดี๋ยวจะทำให้นายผิดใจกับลู่จิ้นยวน"

มู่เยียนหรานสงบสติอารมณ์ ไป๋ซินอวี๋เป็นเพื่อนรักของลู่จิ้นยวน แล้วช่วยเหลือตัวเองขนาดนั้น แต่ถ้าพวกเขาจะแตกหักกันเพราะเวินหนิง อีกหน่อยเธอจะอยู่ข้างกายลู่จิ้นยวนก็จะยิ่งลำบากไปกว่าเดิม

เพราะฉะนั้น มู่เยียนหรานไม่ได้ขอให้ไป๋ซินอวี๋ทำอะไรเพื่อเธออีก แต่กลับโทรไปหาเย่หวานจิ้ง

เย่หวานจิ้งกำลังเสริมสวยอยู่ที่คลีนิกความงาม พอเห็นมู่เยียนหรานโทรมา ก็กดรับ "เยียนหราน มีอะไรหรือเปล่า? น้ากำลังเสริมสวยอยู่ หนูจะมาทำด้วยกันไหม?"

"คุณน้า ขอโทษที่รบกวนนะคะ แต่ว่า หนูมีคำพูดหนึ่งไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือเปล่า……แต่ยังไง หนูรู้สึกกังวลใจมากเลยค่ะ"

น้ำเสียงของมู่เยียนหรานดูน่าสงสารมาก พอเย่หวานจิ้งได้ยินก็รู้สึกเกร็งทันที "เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

"หนู……เหมือนจะเห็นเวินหนิง จิ้นยวนไม่ได้ส่งตัวเธอไป แต่ว่า……ให้อยู่ต่อที่ในเมืองเจียงเฉิง อยู่ในที่ที่พวกเราไม่รู้ หรือว่า เขาอาจจะจริงจังกับเธอ ถ้าเป็นแบบนั้น หนูก็ยอม……"

มู่เยียนหรานพูดไปด้วย น้ำเสียงก็เริ่มสั่นคลอ ฟังดูแล้วก็ไม่เหมือนว่าเต็มใจที่จะยอมปล่อยมือ ปล่อยให้คนที่ตัวเองรักสมหวังกับผู้หญิงคนอื่น

"อะไรนะ?" เมื่อเย่หวานจิ้งได้ยินคำพูดแบบนี้ ก็ไม่มีอารมณ์ทำอีกเลย ลู่จิ้นยวนไม่ส่งตัวเวินหนิงไปที่อื่น แต่ซ่อนเธอไว้ เขาบ้าไปแล้วหรอ?

"หนูแน่ใจเหรอว่าไม่ได้ตาฝาด?"

เย่หวานจิ้งสูดหายใจเข้า เพื่อที่จะควบคุมสติตัวเองไว้

"ไม่ค่ะ หนูจะตาฝาดได้ยังไงคะ แล้วอีกอย่าง พวกเขาเหมือนซื้ออยู่ที่บ้านหลังที่ว่างอยู่ของตระกูลลู่"