บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 243 เอาเด็กออก?

เวินหนิงถูกเอามืออุดปากแล้วพาลงมาจากชั้นบน เธอดิ้นขัดขืนมาตลอดทั้งทาง พยายามดิ้นสะบัดตัวไปมาแต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

คนพวกนี้ล้วนแล้วแต่เป็นคนที่ผ่านการฝึกฝนมาแล้วทั้งนั้น การที่ให้มาจัดการผู้หญิงที่ไร้ซึ่งกำลังแบบนี้ ช่างเป็นเรื่องที่ง่ายดายเสียเหลือเกิน

เวินหนิงดิ้นไม่หลุดจริงๆ จึงกลับกลายเป็นว่าเงียบลงแทนทันที เธอพยายามทำใจให้สงบลง ตอนนี้เธอจะฝืนดิ้นอย่างไม่มีแผนไม่ได้ เพราะถ้าหากว่าเธอขัดขืนอย่างสิ้นสติ ก็จะเป็นการปิดโอกาสทางหนีมากยิ่งขึ้นไปอีก

เมื่อเห็นว่าในที่สุดเธอก็ตัดสินใจหยุดดิ้นแล้ว คนทั้งกลุ่มก็สบายใจลงไปไม่น้อย ในเมื่อผู้หญิงคนนี้ท้องแก่เสียขนาดนี้ อีกทั้งนายใหญ่ยังออกคำสั่งมาว่าห้ามให้กระทบไปถึงตัวเด็กที่อยู่ในท้องโดยเด็ดขาด จะให้ควบคุมในเรื่องนี้นั้นไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลย

“คุณหนูเวิน สงบสติอารมณ์ลงได้ถือว่าเป็นการดีที่สุดแล้วครับ พวกเราเองก็ไม่อยากทำให้คุณลำบาก ถ้าคุณมากับพวกเราเสียดีๆ ก็จะไม่ได้รับบาดเจ็บครับ”

จะไม่ได้รับบาดเจ็บอย่างงั้นเหรอ

เวินหนิงฟังแล้วก็อยากจะหัวเราะ มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละถึงจะเชื่อคำพูดตอแหลของพวกมัน เมื่อเห็นว่าพวกมันดูจะระวังเกี่ยวกับท้องของเธอมาก ก็รู้ว่าจุดประสงค์หลักของคนคนนั้นก็คือตัวเด็ก

ตระลู่รู้ได้อย่างไรกัน............

ความคิดที่อยู่ในหัวของเวินหนิงตีกันยุ่ง เธอหลับตาลงไม่อยากที่จะเห็นคนพวกนี้ จึงทำได้เพียงใช้สมองครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว คิดว่าจะหนีออกไปได้อย่างไร

ถ้าหากว่าเธอไม่ได้กำลังท้องอยู่ หรือว่าสามารถที่จะเสี่ยงดวงทุ่มสุดกำลังกระโดดลงไปจากบนรถได้ และลุ้นดูว่าจะสามารถหลุดพ้นออกไปได้ไหม แต่ว่าตอนนี้ เธอจะเสี่ยงอันตรายไม่ได้ ถ้าตอนนี้ทำแบบนั้นก็จะเป็นการสละทั้งสองชีวิตไป

ที่อยู่เบื้องหน้าเธอนั้น ราวกับว่ามีเพียงแต่ทางตันอันมืดบอดแล้ว..........

เล็บจึงจิกลงไปบนเนื้อ ทำให้ผิวหนังที่อยู่บนมือเป็นแผลลึก แต่ก็ราวกับว่าเวินหนิงจะไม่รู้สึกตัวเลย มองไปที่เย่หวานจิ้งที่อยู่ข้างหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย

เมื่อกลุ่มคนได้ยินคำที่เย่หวานจิ้งพูดก็พากันถอยออกไป ขาของเวินหนิงอ่อนแรง แต่ว่า เธอก็รีดเค้นพลังของตนเองไม่ให้แสดงท่าทีอ่อนแอออกไป การเผชิญหน้าอยู่กับผู้หญิงคนนี้ เธอไม่อยากที่จะแสดงตนว่าทนไม่ไหวแล้ว

“นั่งลงเถอะ” เย่หวานจิ้งชี้ไปที่โซฟา “เธออย่าไปใส่ใจมากนักเลย ฉันไม่ได้จะให้เธอนั่งหรอก ฉันทำเพื่อเด็กที่อยู่ในท้องเธอต่างหาก”

เวินหนิงกัดฟันกรอด แต่ก็นั่งลงไป เธอถูกทำให้ตกใจหวาดผวามาโดยตลอด ซ้ำยังถูกเบียดในรถที่เล็กแคบมาเป็นเวลานาน ตอนนี้เป็นการยากเกินไปที่จะสามารถยืนให้ได้อย่างมั่นคง

“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่” เวินหนิงจ้องไปที่ใบหน้าของเย่หวานจิ้งตรงๆ สงบสติให้ใจเย็นลง และทำท่าทีแข็งกร้าวเผชิญหน้าต่อกรกับเธอ

“แน่นอน........ก็ต้องการที่จะจัดการเด็กที่อยู่ในท้องเธอไง”

จัดการ?

หมายความว่าอะไรกัน

หรือว่าเธอต้องการที่จะกำจัดเด็กทิ้ง

เย่หวานจิ้งเห็นท่าทางที่ตกใจของเวินหนิงก็ยิ้มออกมา “ฉันก็เคยคิดที่จะกำจัดเด็กที่อยู่ในท้องเธอไปเหมือนกัน แต่ว่า..........ตอนนี้ก็น่าจะถือว่าเป็นสิ่งมีชีวิตแล้วใช่ไหม ถ้าจะเอาออก ไม่ใช่ว่าจะเป็นการฆ่าลูกของลูกชายด้วยน้ำมือของตัวเองอย่างงั้นเหรอ”