บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 248

“ถ้าไม่ใช่เพื่อตัวของแก เพื่อตระกูลลู่ หรือว่าฉันจะเป็นคนเลวที่คิดทำแบบนี้งั้นเหรอ”

นายท่านลู่มองไปที่ลู่จิ้นยวนด้วยดวงตาที่มีประกายไฟแห่งความโกรธคุกรุ่นอยู่ “ถ้าวันนี้แกคิดอยากจะไป งั้นก็จงไปแล้วไปลับไม่ต้องกลับมา ตระกูลลู่ไม่ต้องการแก ไอ้หลานที่อกตัญญูแบบนี้! ”

ขณะที่พูดนายท่านลู่ก็ได้ไอไปด้วย เนื่องด้วยอายุที่มากแล้ว เมื่อถูกกระตุ้นให้ตื่นเต้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างกายก็ยากที่จะรับไหว

ลู่จิ้นยวนรีบเดินขึ้นหน้าไปช่วยพยุงทันที “ท่านปู่ อย่าอารมณ์ร้อนเกินไปสิครับ ผมไม่ได้.....ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น”

“ฉันก็พูดมาเสียขนาดนี้แล้ว การหมั้นในครั้งนี้เป็นเรื่องใหญ่หลวงนัก เกี่ยวพันธ์กับชื่อเสียงหน้าตาของตระกูลลู่ ถ้าแกคิดจะไป ก็ให้ไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ ฉันจะไม่ขัดขวางแกอีก แต่ว่านับจากนี้ต่อไป ถือว่าฉันไม่มีหลานแบบแกอีก และตัวแกเองก็ห้ามพูดอีกต่อไปว่าเป็นคนของตระกูลลู่”

ลู่จิ้นยวนไม่เคยนึกคิดมาก่อนเลยว่า ท่านปู่ที่ทะนุถนอมตัวเขาราวกับเป็นแก้วตาดวงใจ ท่านปู่ที่รักและเอ็นดูเข้าจะพูดออกมาเช่นนี้ มือของเขาชะงักค้างนิ่งไป ปรากฏภาพต่างๆ นานามากมาย

มีภาพที่อยู่กับเวินหนิงอย่างหอมหวานสงบสุข และยังมีภาพที่อยู่ข้างหลังท่านปู่คอยศึกษาเก็บเกี่ยวจนหมดแรงกาย ทั้งหมดนี้ ล้วนแต่เป็นสิ่งที่เขาจะปล่อยมือละทิ้งไปไม่ได้

ไม่ว่าจะเป็นสิ่งไหนก็ตาม ต่างก็เป็นสมบัติล้ำค่าที่ประเมิณค่าไม่ได้

“คิดเสร็จแล้วก็กลับไปกับฉัน”

นายท่านลู่ไอออกมาอีกหลายที เขาดันมือของลู่จิ้นยวนที่ช่วยพยุงตัวเองไว้ออก เดินจากไปอย่างช้าๆ และมั่นคง

ลู่จิ้นยวนจึงพึ่งสังเกตว่า ท่านปู่ที่เป็นแบบอย่างให้เขามาโดยตลอดนั้นได้แก่ตัวลงมากถึงเพียงนี้แล้ว แม้ว่าตัวเขาจะปฏิเสธในเรื่องของความแก่ชรา แต่เพราะแผ่นหลังที่โค้งงอและผมสีดอกเลานั้น ทำให้คนได้รับรู้ถึงความโหดร้ายของสิ่งที่เรียกว่าอายุ

“ท่านปู่......”

ลู่จิ้นยวนเดินเข้าไปหา สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่อาจที่จะทนเห็นภาพของท่านปู่ที่เดียวดายแบบนี้ไปได้ วีรบุรุษที่จำต้องเดินออกหลังม่านไปในช่วงบั้นปลายชีวิต ความรู้สึกนี้ทำให้คนรู้สึกปวดใจ

“รู้ว่าต้องกลับมาก็ดีแล้ว ไปเที่ยวเล่นข้างนอกมาเสียนาน ก็จำเอาไว้ด้วยว่าต้องกลับมาบ้านด้วย จิ้นยวน อย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ! ”

นายท่านลู่คว้าท่อนแขนของลู่จิ้นยวนเอาไว้ เพื่อตัวเขาแล้ว ปู่คนนี้ก็ไม่ต้องการที่จะเก็บศักดิ์ศรีเหี่ยวๆ แก่ๆ แบบนี้ไว้หรอก ได้ส่งมอบเรื่องของตระกูลลู่ไปให้ตระกูลหลินจัดการดูแล และตอนนี้ถึงขนาดที่ว่ายอมใช้วิธีขมขู่เสียด้วยซ้ำ

แต่ว่า เขาเองก็ไม่มีทางเลือกอื่น ขอเพียงให้ลู่จิ้นยวนนั้นสงบจิตสงบใจได้ เขาก็คิดว่าสิ่งเหล่านี้ที่ทำลงไปนั้นคุ้มค่าพอแล้ว

“ผม.........ผมเข้าใจแล้วครับ”

ลู่จิ้นยวนหลุบตามองลงต่ำ ตอนนี้ยั่วอารมณ์โกรธของท่านปู่ไปก็ดูจะไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดนัก อีกด้านหนึ่ง ตอนนี้คุณแม่ของเวินหนิงก็ยังคงอยู่ภายใต้การควบคุมของตระกูลหลิน ถ้าหากว่าเวินหนิงหายตัวไปล่ะก็ ไป๋หลินยวี่เองก็คงมีปัญหาแล้ว และเขาคงต้องรับความผิดนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้วจริงๆ

“ดี งั้นพวกเราไปกันเถอะ”

นายท่านลู่พยักหน้า ลู่จิ้นยวนไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ช่วยพยุงท่านปู่เดินออกไปจาก ณ ที่แห่งนั้น

………….

หลังจากที่เวินหนิงพลิกตัวไปมานอนไม่หลับอยู่ทั้งคืน ที่ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา

เธอเดินไปเปิดประตูออก ก็เห็นเย่หวานจิ้งยืนอยู่หน้าประตู เมื่อนำมาเปรียบเทียบกับเวินหนิง ณ ตอนนี้ที่เบ้าตาลึกโหลช้ำจนหมองคล้ำ ร่างทั้งร่างดูอ่อนโรยหน้าซีดเผือด ซ้ำยังกระเซอะกระเซิง เย่หวานจิ้งจึงดูสง่างามมากกว่า

เธอแทบจะไม่มีความรู้สึกผิด ละอายแก่ใจที่ได้ลักพาตัวหญิงท้องแก่มาเลยแม้แต่น้อย เห็นว่าเวินหนิงเดินออกมาเปิดประตูให้ ก็ถึงขั้นที่ว่ายิ้มออกมาให้เสียด้วย “ดูจากสีหน้าเธอแล้วก็ดูไม่ได้เป็นอะไรนะ แล้วก็สบายใจได้ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ไม่จำเป็นที่จะต้องพลิกตัวไปมานอนไม่หลับหรอกนะ”

คำพูดคำจาฉลาดหลักแหลม ในใจเวินหนิงแค่นยิ้มเย็นออกมา ท่าทีที่แสดงออกยังคงเย็นชา

ถือว่าเธอนั้นดูเย่หวานจิ้งออกทะลุปรุโปร่ง นอกจากคนจากตระกูลลู่แล้ว และก็บรรดาคนที่มีตำแหน่งอำนาจที่ควรค่าแก่การเคารพ คนอื่นนอกเหนือจากนี้ก็เป็นได้เพียงแค่มดปลวดเท่านั้น

เย่หวานจิ้งเดิมทีก็ไม่ต้องการให้ผู้อื่นรู้สึกเกรงกลัวอะไรนัก อีกทั้งยังไม่มีใครที่สามารถพอที่จะต่อกรอำนาจของเธอได้ ดังนั้นเมื่อประสงค์สิ่งใดก็จักต้องได้สิ่งนั้น

“ฉัน.........เข้าใจแล้ว..........”

เวินหนิงเปิดปากพูดออกมาด้วยความอัปยศ เย่หวานจิ้งจึงรู้สึกพึงพอใจ “งั้นก็ไปกันเถอะ”

เวินหนิงเดินตามหลังไปอย่างเชื่อฟัง แววตาที่อยู่ข้างในลึกๆ ไม่อาจสลัดความแค้นออกไปได้ หรือว่าก็จะกลายมาเป็นเครื่องผลิตลูกไปทั้งอย่างนี้กัน จะยอมเอาลูกตัวเองไปให้ตระกูลลู่เหรอ

เธอทำใจยอมรับไม่ได้จริงๆ แต่ว่าก็ไม่อาจที่จะทำอะไรได้เลย

เวินหนิงเดินขึ้นรถไปกับเย่หวานจิ้ง เธอไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกมาเลยตลอดทั้งทาง เย่หวานจิ้งเรียกสูตินรีแพทย์เฉพาะทางมาร่วมเดินทางเพื่อดูแลเธอไปด้วย คนที่ไม่รู้เรื่องราวอาจคิดไปได้ว่าเธอได้รับความใส่ใจมากถึงขนาดไหน

“ต่อไปนี้คนคนนี้จะดูแลเธอตลอด 24 ชั่วโมง เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านสูตินรีเวชที่ต่างประเทศนี้ ฉันหวังเอาไว้ว่าเธอคงจะเชื่อฟังคำของแพทย์คนนี้ เข้าใจไหม”

ได้ยินคำที่เย่หวานจิ้งพูดออกมาอย่างเรียบๆ เพื่อเป็นการรับรองความปลอดภัยและความครบถ้วนแข็งแรงสมบูรณ์ดีของเด็กที่อยู่ในท้องเวินหนิง เธอนั้นช่างรอบคอบไปเสียทุกด้าน

“เข้าใจแล้ว”

เวินหนิงไม่ได้ต่อต้านเลย เพียงแค่คิดถึงเรื่องที่เย่หวานจิ้งอาจทำได้ เธอก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรโดยไม่คิดเลยแม้แต่น้อย ที่สำคัญจะไปยั่วโมโหผู้หญิงคนนี้ไม่ได้โดยเด็ดขาด

“ดีมาก” เห็นเวินหนิงอยู่ในโอวาทแล้ว เย่หวานจิ้งก็วางใจลงไปไม่น้อย รถยนต์แล่นมาถึงสนามบินในระยะเวลาอันรวดเร็ว ที่แห่งนั้น เครื่องบินของตระกูลลู่ได้รออยู่มาเป็นเวลานานแล้ว

เวินหนิงลงจากรถไป เดินไปทีละก้าวๆ และทุกย่างก้าวที่เดินออกไปนั้นก็ราวกับมีคมมีดเสียดแทงเข้าไปที่หัวใจ เหมือนการรับโทษสถานหนักที่เจ็บปวดทรมานอย่างเกินที่จะรับไหว แต่ว่าเธอไม่มีทางอื่น ทำได้เพียงแต่ต้องเดินตามไป

จะมีใครไหม......ที่จะมาช่วยเธอได้

สายตาจับจ้องมองไปจนถึงตอนที่กำลังจะขึ้นเครื่องบิน เวินหนิงมองไปรอบๆ อย่างเคว้งคว้างและสิ้นหวัง ราวกับกำลังมองหาเชือกแห่งความหวังเส้นสุดท้ายที่จะสามารถช่วยชีวิตเธอได้อย่างไรอย่างนั้น ขณะนั้นเอง ร่างอันคุ้นเคยก็ทำให้ดวงตาของเธอเป็นประกายขึ้นมา