บ่วงแค้นแสนรัก บทที่262 หนีออกจากเกาะร้าง

จำคำพูดของแกเอาไว้ ถ้าเกิดว่าฉันเห็นแกกับผู้หญิงคนนี้มาโผล่ต่อหน้าตระกูลลู่อีก

ของที่ทำให้คนขยะแขยงขนาดนั้น ผมเองก็ไม่อยากจะเห็นอีกแล้วเหมือนกัน

เหอจื่ออันมองเย่หวานจิ้งด้วยสายตาเย็นชา คำที่พูดออกไป ทำให้เธอโกรธจัด

เย่หวานจิ้งรู้สึกเหมือนได้เห็นหน้าแม่ของเหอจื่ออัน คนที่แย่งสามีของเธอไป

สุดท้ายก็เป็นเด็กที่คลอดออกมาโดยผู้หญิงชั้นต่ำ การกระทำต่างๆ ทำให้คนรังเกียจ

"จื่ออัน เด็ก......"

เวินหนิงรู้สึกได้ว่าตัวเธอกำลังถูกพาออกไปจากที่นี่ ในขณะที่เธอได้ออกจากรงขัง ความรู้สึกรุนแรงบางอย่างก็รุมล้อมเข้ามา

ลูกของเธออยู่ที่นี่......

เวินหนิงมีความคิดที่ไม่อาจจะเป็นความจริงได้ ยังไงเหอจื่ออันก็มาแล้ว อย่างนั้นสามารถที่จะพาลูกเธอไปด้วยได้ไหม?

"ขอโทษด้วย ผมพาไปได้แค่คุณเท่านั้น......ขอโทษ......"

เหอจื่ออันมองมื่อที่เต็มไปด้วยบาดแผลของเวินหนิงที่กำลังเกาะเสื้อเชิ้ตของตัวเองอยู่ นอกจากปวดใจ ก็คือรู้สึกผิด

ถึงแม้ว่าเขาจใช้ข้อตกลงแลกตัวเวินหนิงออกมา แต่สุดท้าย ก็ไม่สามารถพาเด็กที่เธอให้ความสำคัญขนาดนั้นออกมาด้วยได้

"ลูก......"

เธออยากจะดูหน้าเด็กทารกที่ได้พบเพียงแค่หนเดียวอีกครั้ง แต่ยังไงก็ไม่สามารถที่จะทนได้อีก

เหอจื่ออันไม่ได้รีรออีก รีบขึ้นไปนั่งบนเฮลิคอปเตอร์ ถามเมืองที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วมุ่งหน้าไป

"เหอะ ในที่สุดคนขวางหูขวางตาสองหนก็หายไปได้เสียที"

เย่หวานจิ้งเห็นว่าทั้งสองคนไปแล้ว ขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ แล้วก็หันไปมองห้องที่เต็มไปด้วยเลือดนั่น "รีบทำความสะอาดที่นี่ ลางร้าย"

พูดจบ เธอก็ขึ้นไปด้านบน ไปดูหลานชายที่เพิ่งจะคลอดออกมา

ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยพอใจแม่ของเด็ก แต่ว่ายังไงเสียนี่ก็เป็นลูกคนแรกของลู่จิ้นยวน เธอก็จะทำดีกับเขา

เย่หวานจิ้งขึ้นมาด้านบน ในตอนนี้ ทารกน้องก็ได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับว่าเขานั้นรู้ได้ว่าแม่กำลังจากไปไกลแล้ว ร้องไห้ออกมาไม่หยุด มือเล็กกำเข้าหากันแน่น โบกหมัดเล็กๆนั่นไปมา ถีบขาเล็กๆทั้งสองข้าง เหมือนกับว่าต้องการออกห่างจากคนที่กำลังอุ้มตัวเองอยู่ตอนนี้

เย่หวานจิ้งรีบอุ้มตัวเขาขึ้นมา มองแล้วก็มอง ตอนนี้เด็กนั้นตัวเล็กเกินไป มองไม่ออกว่าเหมือนใคร แต่ว่า พอคิดว่านี่เป็นสายเลือดของลู่จิ้นยวน เธอก็อุ้มเอาไว้ด้วยความยินดี

"หืม ไม่เลวเลย ดูแล้วมีชีวิตชีวาพอตัวเลย หนุ่มน้อย ต่อไปเธอก็คือหลายคนโตของตระกูลลู่"

เย่หวานจิ้งพูดขึ้นด้วยความพอใจ แต่ว่า ทารกไม่ได้สนใจเลยสักนิด หลังจากที่เห็นเธอ ก็ร้องไห้ออกมาหนักขึ้น เหมือนกับรู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้านี้ก็คือคนที่รังแกแม่ของตัวเองอย่างไรอย่างนั้น

......

"อาการของคนไข้น่าเป็นห่วงมาก เตรียมการผ่าตัดเดี๋ยวนี้"

"ทำไมถึงปล่อยให้อาการหนักขนาดนี้แล้วค่อยพามาส่งที่โรงพยาบาล เร็วเข้า ช่วยชีวิต!"

"เตรียมเกล็ดเลือดให้พร้อม แล้วก็ยาสลบด้วย!"

เสียงดังวุ่นวาย ดังอยู่ข้างๆหูไม่หยุด

เวินหนิงอยากจะรีบให้ตัวเองจมลงไปอยู่ในน้ำที่เย็นยะเยือก เธออยากจะหลับไป แต่ว่า เสียงที่กำลังดังรบกวนพวกนั้น ทำให้เธอไม่สามารถหลับได้