บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 262

เหอจื่ออัน!

ด้านหลังตัวเขา ยังมีเย่หวานจิ้ง

เย่หวานจิ้งมีสีหน้ารังเกียจ แต่ว่า ยังคงอดทนไว้ได้

เธอเองก็ไม่รู้ว่าไอ้เดนเหอจื่ออันนี่มันไปพูดอะไรกับนายท่าน ถึงได้ยินยอมให้เขามาหาผู้หญิงคนนี้

"เพราะฉะนั้น แกก็พาเธอไป จากนั้น ก็อย่าให้เธอโผล่หน้ามาเจอลู่จิ้นยวนอีก"

เย่หวานจิ้งพูดขึ้นเบาๆ แค่ไม่กี่ประโยค ก็ตัดสินอนาคตของเวินหนิง

"ถูกต้อง เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน คุณจะต้องระกาศต่อคนด้านนอกว่า เวินหนิงได้ตายไปแล้ว!"

เหอจื่ออันมองภาพที่ยุ่งเหยิงตรงหน้า กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งทำให้อยากจะอุดจมูกของตัวเองเอาไว้ เย่หวานจิ้งได้ทำแบบนั้นไปแล้ว แต่ว่า เขาเปล่า

มองเห็นเลือดสดๆที่ยังแดงฉาน แล้วก็เลือดที่แห้งกรังไปแล้ว เขาก็เข้าใจ ตกลงแล้วเวินหนิงได้เจอกับอะไร

"พวกคุณ......กำลังพูดอะไรกัน?"

เวินหนิงขัดขืน ในตอนนี้ สมองของเธอนั้นไม่แล่นแล้ว เธออยากจะรู้ให้แน่ชัดว่าตกลงแล้วทั้งสองคนทำข้อตกลงอะไรกัน แต่ว่า เธอได้ยินอะไรไม่ชัดเลย

"ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร ไม่มีใครมาทำร้ายคุณอีกแล้ว"

เหอจื่ออันก้าวไปด้านหน้า ไม่ได้มองเย่หวานจิ้งอีก อุ้มเวินหนิงที่อยู่บนเตียงขึ้นมา

เลือดสดๆบนตัวเธอ ย้อมสีสูทของเขาให้กลายเป็นสีแดง แต่เหอจื่ออันเหมือนกับว่าไม่ได้รู้ตัวเลย อุ้มเธอเดินออกไปทางด้านนอก

เธอจำเป็นที่จะต้องได้รับการรักษาที่ดีกว่านี้ คนตระกูลลู่ไม่ได้คิดเรื่องที่จะรักษาเธอให้ดีด้วยซ้ำ ถ้ายังรั้งรอแบบนี้ต่อไป เธอจะต้องตายแน่!

"เหอจื่ออัน จำคำพูดของแกเอาไว้ ถ้าเกิดว่าฉันเห็นแกกับผู้หญิงคนนี้มาโผล่ต่อหน้าตระกูลลู่อีก ฉันจะ....."

"วางใจเถอะ ของที่ทำให้คนขยะแขยงขนาดนั้น ผมเองก็ไม่อยากจะเห็นอีกแล้วเหมือนกัน โดยเฉพาะใบหน้าที่ชวนอาเจียนของคุณ......"

เหอจื่ออันมองเย่หวานจิ้งด้วยสายตาเย็นชา คำที่พูดออกไป ทำให้เธอโกรธจัด

ในวินาทีนั้น เย่หวานจิ้งรู้สึกเหมือนได้เห็นหน้าแม่ของเหอจื่ออัน คนที่แย่งสามีของเธอไป ผู้หญิงที่ทำให้เธอกลายเป็นแม่หม้าย

สุดท้ายก็เป็นเด็กที่คลอดออกมาโดยผู้หญิงชั้นต่ำ การกระทำต่างๆ ทำให้คนรังเกียจ

"จื่ออัน เด็ก......"

เวินหนิงรู้สึกได้ว่าตัวเธอกำลังถูกพาออกไปจากที่นี่ ในขณะที่เธอได้ออกจากรงขัง ความรู้สึกรุนแรงบางอย่างก็รุมล้อมเข้ามา

ลูกของเธออยู่ที่นี่......

เวินหนิงมีความคิดที่ไม่อาจจะเป็นความจริงได้ ยังไงเหอจื่ออันก็มาแล้ว อย่างนั้นสามารถที่จะพาลูกเธอไปด้วยได้ไหม?

"ขอโทษด้วย ผมพาไปได้แค่คุณเท่านั้น......ขอโทษ......"

เหอจื่ออันมองมื่อที่เต็มไปด้วยบาดแผลของเวินหนิงที่กำลังเกาะเสื้อเชิ้ตของตัวเองอยู่ นอกจากปวดใจ ก็คือรู้สึกผิด

ถึงแม้ว่าเขาจใช้ข้อตกลงแลกตัวเวินหนิงออกมา แต่สุดท้าย ก็ไม่สามารถพาเด็กที่เธอให้ความสำคัญขนาดนั้นออกมาด้วยได้

"ลูก......"

เวินหนิงพึมพำอยู่สองสามคำ เธออยากจะดูหน้าเด็กทารกที่ได้พบเพียงแค่หนเดียวอีกครั้ง แต่ยังไงก็ไม่สามารถที่จะทนได้อีก หมดสติไป

เหอจื่ออันไม่ได้รีรออีก รีบขึ้นไปนั่งบนเฮลิคอปเตอร์ ถามเมืองที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วมุ่งหน้าไป

"เหอะ ในที่สุดคนขวางหูขวางตาสองหนก็หายไปได้เสียที"

เย่หวานจิ้งเห็นว่าทั้งสองคนไปแล้ว ขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ แล้วก็หันไปมองห้องที่เต็มไปด้วยเลือดนั่น "รีบทำความสะอาดที่นี่ ลางร้าย"

พูดจบ เธอก็ขึ้นไปด้านบน ไปดูหลานชายที่เพิ่งจะคลอดออกมา

ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยพอใจแม่ของเด็ก แต่ว่ายังไงเสียนี่ก็เป็นลูกคนแรกของลู่จิ้นยวน เธอก็จะทำดีกับเขา

เย่หวานจิ้งขึ้นมาด้านบน ในตอนนี้ ทารกน้องก็ได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับว่าเขานั้นรู้ได้ว่าแม่กำลังจากไปไกลแล้ว ร้องไห้ออกมาไม่หยุด มือเล็กกำเข้าหากันแน่น โบกหมัดเล็กๆนั่นไปมา ถีบขาเล็กๆทั้งสองข้าง เหมือนกับว่าต้องการออกห่างจากคนที่กำลังอุ้มตัวเองอยู่ตอนนี้

เย่หวานจิ้งรีบอุ้มตัวเขาขึ้นมา มองแล้วก็มอง ตอนนี้เด็กนั้นตัวเล็กเกินไป มองไม่ออกว่าเหมือนใคร แต่ว่า พอคิดว่านี่เป็นสายเลือดของลู่จิ้นยวน เธอก็อุ้มเอาไว้ด้วยความยินดี