บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 27 ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น
“ทำไมเหรอ?” เธอพึมพำ
“เธอหาเรื่องใส่ตัวเองนะ” อาจะเพราะเธอดื่มเข้าไปมาก ลู่จิ้นยวนพลิกตัวขึ้นคร่อมอีกคน
เขามองใบหน้าที่แดงก่ำ รอบฝีปากบางของเธอภายใต้แสงไฟ กลิ่นหอมละมุนของไวน์แดงทำให้เขารู้สึกมึน
ลู่จิ้นยวนโน้มศีรษะลงหวังจะลิ้มลองแต่จู่ๆเวินหนิงก็ขยับปากพูดขึ้น “เวินฉีโม่ แก…แกมันไม่ใช่คน”
จู่ๆชื่อของผู้ชายก็ถูกพูดขึ้น ลู่จิ้นยวนก็เหมือนถูกน้ำสาดเข้าที่หน้า
เขาบีบแก้มอีกคน “เมื่อกี้เธอเรียกใคร?”
เมื่อถูกบีบอย่างนั้นเวินหนิงก็พูดได้เพียงไม่กี่คำ ลู่จิ้นยวนที่หมดความอดทนก็ผละออกแล้วเดินจากห้องไป
เวินหนิงรู้สึกไม่ดีก็ด่ายวี๋เฟยหมิงจนเผลอหลับไป
ลู่จิ้นยวนเข้าห้องน้ำด้วยใบหน้าเย็นชา
ผู้หญิงบ้าอะไร เมื่อกี้เธอไม่ได้เรียกไป๋อี้อัน หรือเธอจะแอบไปคบกับใคร
ออกมาไม่ถึงเดือน ก็เปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้า เขานี่นับถือเลยจริงๆ
น้ำเย็นที่ไหลลงมาทำให้อุณหภูมิร่างกายลดลงก็จริงแต่สายตากลับเย็นกว่าร่างกายเสียอีก
……
เมื่อเวินหนิงตื่นขึ้นก็ตกใจ เพราะว่าเธอนอนอยู่ที่ห้องนอนใหญ่น่ะสิ
โชคดีที่บนเตียงไม่มีร่องรอยคนอื่นเข้ามานอน แสดงว่าเมื่อคืนลู่จิ้นยวนก็คงไม่ได้กลับเข้ามา
เวินหนิงที่รู้สึกผิดก็รีบเก็บขวดไวน์และทำความสะอาดห้อง
หลังจากเสร็จก็เก็บข้าวของเตรียมไปทำงาน พอกำลังจะออกจากบ้านลู่จิ้นยวนก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ
“กำลังจะทำอะไร?”
เวินหนิงมองเขาด้วยความประหลาดใจ “แน่นอนว่าฉันต้องไปทำงานน่ะสิ”
เดิมที่เขาก็ไม่ได้สนใจว่าเธอจะใช้ชีวิตยังไงทำไมวันนี้ถึงได้ถามล่ะ
ลู่จิ้นยวนพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง “ตระกูลลู่ไม่ได้ขาด แล้วก็ไม่ใช่ว่าไม่ให้เงินคุณ ตั้งแต่วันนี้ไป คุณไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น อยู่บ้านเฉยๆก็พอ”
เวินหนิงได้ยินอย่างนั้นก็กังวล
ถึงงานเธอจะไม่ได้เงินเยอะ แต่ไป๋อี้อันก็ใส่ใจจัดการให้ เธอยังตัดสินใจไม่ได้ แล้วก็ต้องยืนหยัดในสังคมด้วยมือทั้งสองด้วย
ลู่จิ้นยวนจะให้เธออยู่แต่บ้าน เห็นเธอเป็นของเล่นงั้นเหรอ?
“ไม่เอา ฉันจะไปทำงาน ฉันต้องใช้เงินเลี้ยงตัวเอง”
“ใครจะไปรู้เธอไปทำงานหรือแอบไปเจอผู้ชายคนอื่นกัน?” ลู่จิ้นยวนปลายตามองอีกคน “ตระกูลลู่ไม่ได้ขาดคน”
เวินหนิงที่ได้ยินอีกคนยกยอปอปั้นตระกูลตัวเองก็เริ่มหงุดหงิด
“คำก็ตระกูลลู่สองคำก็ตระกูลลู่ ถ้าฉันเป็นขอทานแล้วตระกูลลู่จะยังสนใจอยู่ไหม”
“ฉันไม่เหมือนคุณผู้ชายหรอกนะ ลืมตาขึ้นมาก็มีคนคอนรับใช้ ตอนนี้ฉันเลี้ยงดูตัวเองแล้วมันผิดตรงไหน ฉันมีงานทำอย่างน้อยพอโดนคุณไล่ฉันก็จะได้ไม่ลำบาก”
พอพูดจบเวินหนิงก็เดินจากไปโดยไม่นึกถึงสีหน้าอีกคน
เธอจะไม่ยอมปล่อยงานไปแน่ ให้วันๆอยู่แต่บ้านแล้วเมื่อไรเธอจะหาเงินเพื่อไปหาแม่ของเธอล่ะ
ลู่จิ้นยวนมองตามหลังอีกคนที่เดินจากไป แววตาไม่ได้บ่งบอกอะไร
เวินหนิงกลั้นความโมโหจนมาถึงบริษัท ก่อนที่เธอจะเข้าไปก็ได้ยินเสียงคนข้างในกำลังคุยกัน
“เวินหนิงเหมือนจะจบแค่มัธยมปลายแต่ทำไมถึงมีแบ็คอัพดีขนาดนั้น”
“เมื่อกี้ได้ยินมาว่า เหมือนว่าเธอจะมีเสี่ยเลี้ยงน่ะสิ ก็เลยใช้เส้นเข้ามาได้”
“ได้ยินมาว่าเธอเคยติดคุกด้วยนะ!”
พอได้ยินคำนั้น ใบหน้าเธอก็ซีดเผือก เธออยากจะรักษาโอกาสการทำงานของเธอไว้
เพราะรู้ว่าเธอยังไม่ค่อยเข้าใจแถมยังใช้เส้นเข้ามาอีก เลี่ยงไม่ได้ที่จะโดนคนอื่นนินทา เพราะงั้นก็เลยพยายามทำตัวให้ดี คนอื่นใช้ให้ทำอะไรเธอก็ทำอย่างตั้งใจ
แต่พอตอนนี้ ความตั้งใจของเธอดูเหมือนจะกลายเป็นเรื่องตลกไปแล้ว
ใครจะเกลียดเธอได้ขนาดนี้
เธอแค่อยากจะปักหลักใช้ชีวิตเรียบง่ายธรรมดา ทำไมถึงไม่ได้สักทีนะ
เวินหนิงคิดไปถึงคำพูดขอลู่จิ้นหยวน เขาเหรอ?
ใบหน้าของเธอซีดเซียวกำหมัดแน่น
“เธอมายืนอะไรตรงนี้” ขณะนั้นก็มีคนเข้ามาเห็นว่าเธอไม่เข้าห้องสักทีเลยถามออกไป
จากนั้นเสียงในห้องก็เงียบลง พอพูดถึงคนนั้น คนนั้นก็มาบทสนทนาเลยเงียบลง
ทันใดนั้นก็มีเสียงพูดขึ้น “เห็นแกติก็เป็นคนธรรมดา ไม่คิดว่าจะไร้ยางอายขนาดนั้น ก็นะ โบราณว่า รู้หน้าไม่รู้ใจเห็นจะจริง”
เวินหนิงแสร้งไม่ได้ยินและเปิดเอกสาร ปากกาในมือก็พร้อมจะเขียนแต่มันกับสั่นจนไม่สามารถเขียนได้
……
วันทั้งวันไม่รู้ว่าเวินหนิงจะผ่านมันไปได้ยังไง ห้องทำงานก็ใหญ่แต่คำนินทาก็เหมือนจะลอยมากับอากาศ สักพักคนคงรู้กันทั่ว
ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนก็มักจะเจอคนแบบนี้ ใช้สายตาเหยียดหยามดูถูกอย่ากับเธอเป็นโรคร้ายและน่ารังเกียจไม่ว่าจะไปที่ไหนก็จะมีแต่เรื่องไม่ดีเกิดขึ้น
หลังจากเลิกงาน เวินหนิงกลับบ้านก็เจอลู่จิ้นยวนดื่มกาแฟที่บ้านอย่างหรูหรา แค่ท่าทางสบายๆ ก็เหมือนว่าเธอจะไม่เคยเห็น
อ่าน บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 27 ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น - มังงะที่ดีที่สุดของปี 2020
จาก ชิวเซิง เรื่องราวที่ฉันเคยอ่านบางทีสิ่งที่น่าประทับใจที่สุดคือ บ่วงแค้นแสนรัก เรื่องดีเกินไปทิ้งให้ฉันมีข้อสงสัยมากมาย ขณะนี้มังงะได้รับการแปลเป็น บทที่ 27 ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น แล้ว มาอ่านเรื่อง บ่วงแค้นแสนรัก ชิวเซิง ของผู้แต่งที่นี่