บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 27

“ทำไมเหรอ?” เธอพึมพำ

“เธอหาเรื่องใส่ตัวเองนะ” อาจะเพราะเธอดื่มเข้าไปมาก ลู่จิ้นยวนพลิกตัวขึ้นคร่อมอีกคน

เขามองใบหน้าที่แดงก่ำ รอบฝีปากบางของเธอภายใต้แสงไฟ กลิ่นหอมละมุนของไวน์แดงทำให้เขารู้สึกมึน

ลู่จิ้นยวนโน้มศีรษะลงหวังจะลิ้มลองแต่จู่ๆเวินหนิงก็ขยับปากพูดขึ้น “เวินฉีโม่ แก…แกมันไม่ใช่คน”

จู่ๆชื่อของผู้ชายก็ถูกพูดขึ้น ลู่จิ้นยวนก็เหมือนถูกน้ำสาดเข้าที่หน้า

เขาบีบแก้มอีกคน “เมื่อกี้เธอเรียกใคร?”

เมื่อถูกบีบอย่างนั้นเวินหนิงก็พูดได้เพียงไม่กี่คำ ลู่จิ้นยวนที่หมดความอดทนก็ผละออกแล้วเดินจากห้องไป

เวินหนิงรู้สึกไม่ดีก็ด่ายวี๋เฟยหมิงจนเผลอหลับไป

ลู่จิ้นยวนเข้าห้องน้ำด้วยใบหน้าเย็นชา

ผู้หญิงบ้าอะไร เมื่อกี้เธอไม่ได้เรียกไป๋อี้อัน หรือเธอจะแอบไปคบกับใคร

ออกมาไม่ถึงเดือน ก็เปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้า เขานี่นับถือเลยจริงๆ

น้ำเย็นที่ไหลลงมาทำให้อุณหภูมิร่างกายลดลงก็จริงแต่สายตากลับเย็นกว่าร่างกายเสียอีก

……

เมื่อเวินหนิงตื่นขึ้นก็ตกใจ เพราะว่าเธอนอนอยู่ที่ห้องนอนใหญ่น่ะสิ

โชคดีที่บนเตียงไม่มีร่องรอยคนอื่นเข้ามานอน แสดงว่าเมื่อคืนลู่จิ้นยวนก็คงไม่ได้กลับเข้ามา

เวินหนิงที่รู้สึกผิดก็รีบเก็บขวดไวน์และทำความสะอาดห้อง

หลังจากเสร็จก็เก็บข้าวของเตรียมไปทำงาน พอกำลังจะออกจากบ้านลู่จิ้นยวนก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ

“กำลังจะทำอะไร?”

เวินหนิงมองเขาด้วยความประหลาดใจ “แน่นอนว่าฉันต้องไปทำงานน่ะสิ”

เดิมที่เขาก็ไม่ได้สนใจว่าเธอจะใช้ชีวิตยังไงทำไมวันนี้ถึงได้ถามล่ะ

ลู่จิ้นยวนพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง “ตระกูลลู่ไม่ได้ขาด แล้วก็ไม่ใช่ว่าไม่ให้เงินคุณ ตั้งแต่วันนี้ไป คุณไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น อยู่บ้านเฉยๆก็พอ”

เวินหนิงได้ยินอย่างนั้นก็กังวล

ถึงงานเธอจะไม่ได้เงินเยอะ แต่ไป๋อี้อันก็ใส่ใจจัดการให้ เธอยังตัดสินใจไม่ได้ แล้วก็ต้องยืนหยัดในสังคมด้วยมือทั้งสองด้วย

ลู่จิ้นยวนจะให้เธออยู่แต่บ้าน เห็นเธอเป็นของเล่นงั้นเหรอ?

“ไม่เอา ฉันจะไปทำงาน ฉันต้องใช้เงินเลี้ยงตัวเอง”

“ใครจะไปรู้เธอไปทำงานหรือแอบไปเจอผู้ชายคนอื่นกัน?” ลู่จิ้นยวนปลายตามองอีกคน “ตระกูลลู่ไม่ได้ขาดคน”

เวินหนิงที่ได้ยินอีกคนยกยอปอปั้นตระกูลตัวเองก็เริ่มหงุดหงิด

“คำก็ตระกูลลู่สองคำก็ตระกูลลู่ ถ้าฉันเป็นขอทานแล้วตระกูลลู่จะยังสนใจอยู่ไหม”

“ฉันไม่เหมือนคุณผู้ชายหรอกนะ ลืมตาขึ้นมาก็มีคนคอนรับใช้ ตอนนี้ฉันเลี้ยงดูตัวเองแล้วมันผิดตรงไหน ฉันมีงานทำอย่างน้อยพอโดนคุณไล่ฉันก็จะได้ไม่ลำบาก”

พอพูดจบเวินหนิงก็เดินจากไปโดยไม่นึกถึงสีหน้าอีกคน

เธอจะไม่ยอมปล่อยงานไปแน่ ให้วันๆอยู่แต่บ้านแล้วเมื่อไรเธอจะหาเงินเพื่อไปหาแม่ของเธอล่ะ

วันทั้งวันไม่รู้ว่าเวินหนิงจะผ่านมันไปได้ยังไง ห้องทำงานก็ใหญ่แต่คำนินทาก็เหมือนจะลอยมากับอากาศ สักพักคนคงรู้กันทั่ว

ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนก็มักจะเจอคนแบบนี้ ใช้สายตาเหยียดหยามดูถูกอย่ากับเธอเป็นโรคร้ายและน่ารังเกียจไม่ว่าจะไปที่ไหนก็จะมีแต่เรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

หลังจากเลิกงาน เวินหนิงกลับบ้านก็เจอลู่จิ้นยวนดื่มกาแฟที่บ้านอย่างหรูหรา แค่ท่าทางสบายๆ ก็เหมือนว่าเธอจะไม่เคยเห็น

“ทำไมวันนี้ถึงทำแบบนั้น” เวินหนิงถามออกไปอย่างเหลืออด

ผู้ชายอย่างลู่จิ้นยวนทำไมต้องมีปัญหากับคนอย่างเธอด้วย เหยียบย่ำเธอคงสนุกมากใช่ไหม

“อะไร?” ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว มองไปทางเวินหนิงอย่างโกรธเกรี้ยว ใบหน้าของเธอแดงก่ำ เหงื่อซึมตามไรผลดูเหมือนว่าเธอกำลังโกรธมาก

“อย่ามาทำเป็นเสแสร้ง ไม่ใช่คุณเหรอที่ไม่อยากให้ฉันทำงานที่นั่น” เวินหนิงรู้สึกว่าเรื่องที่เขาทำเป็นเรื่องน่าขัน “ฉันไม่ยอมหรอก ยังไงฉันก็ไม่ออกจากที่ทำงานแน่ คอยดูแล้วกัน”

พูดจบก็สะบัดหน้าเดินกลับไป ลู่จิ้นยวนดูถูกเธอแบบนี้ พูดแบบนั้นแบบนี้ เธอจึงจะยอมไม่ได้

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วก่อนวางแก้กาแฟลง

ผู้หญิงคนนั้นกำลังเล่นตลกอะไรอยู่

……

ไม่กี่วันถัดมา เวินหนิงก็ตื่นเช้าทุกวัน เธอคิดว่า เพื่อนร่วมงานกำลังเข้าใจผิด เพราะงั้นเธอต้องแสดงความจริงใจ

เธอเชื่อว่า การกระทำของเธอจะช่วยลดข่าวลือลงได้

แต่สถานการณ์ก็ไม่ได้ดีขึ้นอย่างที่เธอคิด หลายคนที่รู้อดีตของเธอก็รับไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้น แค่ทำแบบฟอร์มแค่นี้ก็ทำไม่ได้เหรอ หรือว่าทำเรื่องอย่าว่าเป็นอย่างเดียว?”