บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 32

เหอจื่ออันอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนเขาจะนึกขึ้นได้ จากนั้นก็กระแอม จิบน้ำเพื่อลดความประหม่า

เนื่องจากทั้งสองคุยกันอย่างเก่กังๆ จากนั้นเหอจื่ออันก็ได้รับการติดต่อให้ออกไปข้างนอก เวินหนิงก็ถือโอกาสลุกขึ้นเพื่อจากไป

"ฉันจะไปส่งคุณเอง" เหอจื่ออันหยิบกุญแจรถพร้อมเสนอเพื่อที่จะส่งเธอกลับบ้าน

เวินหนิงส่ายหัว "คุณมีสิ่งที่ต้องทำ ไม่ต้องไปส่งฉันหรอกค่ะ"

นอกจากนี้ เธอไม่ต้องการให้รู้ว่า เธออาศัยอยู่ในบ้านของลู่จิ้นยวนด้วยเพราะมันจะอธิบายค่อนข้างยาก

เหอจื่ออันเห็นเธอเก็บของอย่างรวดเร็วแล้วหันกลับมากล่าวอำลา ผู้หญิงอย่างเวินหนิงที่ไม่ถ่อมตัวหรือเอาแต่ใจนั้นสำหรับเขานั้นหายาก

เขาค่อนข้างอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับเธอ

เวินหนิงรอรถประจำทางที่ป้ายรถเมล์ สักพักรถสปอร์ตคันหรูก็มาหยุดตรงหน้าเธอ “มาเถอะ ฉันไม่รีบ ไม่รู้ว่าเธอต้องรออีกนานแค่ไหน”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวรถก็มาแล้ว คุณไปทำงานของคุณเถอะค่ะ”

เมื่อเห็นเธอยืน เหอจื่ออันก็ลงจากรถ คว้าข้อมือเวินหนิงบังคับให้เธอขึ้นรถ “ มันผิดหลักการของฉันที่เติบโตมาโดยไม่ไปส่งผู้หญิงกลับบ้านน่ะสิ ไปเถอะ ฉันไปส่งคุณ……”

"ปี๊นนนน"

ระหว่างที่เขากับลังดึงอีกคน ก็มีเสียงบีบแตรรถทำให้เหอจื่ออันหยุด

เหอจื่ออันขมวดคิ้วและมองไปเห็นรถสปอร์ตที่โฉบเฉี่ยวกว่าที่เขาขับในวันนี้มาจอดอยู่ตรงหน้าเขา

Rolls-Royce Phantom Global Limited Edition ในเมืองเจียงคงมีไม่กี่คัน แต่ฉันไม่คิดว่าจะได้พบที่นี่

เวินหนิงก็สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงที่บีบแตรดังมา เธอหันหน้าไปมองคนที่นั่งคนขับ พลันก็ตกใจกลัว

ลู่จิ้นยวน?

เขามาที่นี่ได้ยังไง?

ท่าทางลุกลี้ลุกลนของเวินหนิงตกอยู่ในสายตาของลู่จิ้นยวนและคงมีเพียงไม่กี่คำเท่านั้นที่สามารถอธิบายได้ นั่นคือความรู้สึกผิด

เขาลดหน้าต่างลงด้วยใบหน้านิ่ง "ขอโทษที รถของคุณดูเหมือนจะจอดในที่ที่ไม่ควรอยู่"

เหอจื่ออันขมวดคิ้วเมื่อเห็นลู่จิ้นยวน ดวงตาของเขาฉายแววไม่พอใจเมื่อเห็นพฤติกรรมนี้ที่ไม่ไว้หน้าเขาต่อหน้าผู้หญิง

ลู่จิ้นยวนและเขากำลังพยักหน้าให้ ทั้งสองคนรู้จักและเคยพบกันหลายครั้ง

"ไปเถอะ ฉันจะส่งคุณกลับเอง"

แน่นอนว่าเวินหนิงยิ่งไม่อยากขึ้นรถ ดวงตาของลู่จิ้นยวนหยุดที่เธอ ราวกับมีดที่คอยทิ่งแทง "ไม่ดีกว่าค่ะ คุณรีบไปเถอะค่ะ"

เมื่อเห็นคนทั้งสองยังชักช้า ลู่จิ้นยวนก็พูดอย่างเย็นชา "คุณ คนอื่นไม่เต็มใจแล้วทำไมคุณดื้อดึง?"

ตอนนี้เหอจื่ออันเริ่มชักสีหน้าเล็กน้อย “ตอนนี้ฉันขับรถไปด้านหลัง เวินหนิงรอฉันแปปนะ”

หลังจากพูดจบเหอจื่ออันก็เคลื่อนรถออกไป แต่จากนั้นลู่จิ้นยวนก็เหยียบคันเร่งชนรถอีกคัน

“นี่คุณบ้าไปแล้วเหรอ?” เวินหนิงผงะ แม้ว่าจะไม่มีมีใครเป็นอะไร แต่รถสองคันนี้ก็เป็นรถหรู ชนนิดเดียวคงหมดไปหลายหมื่น

เห็นได้ชัดว่าเหอจื่ออันไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ เขาลงจากรถ ขมวดคิ้วมองไปยังตำแหน่งที่โดนชน ลู่จินหยวนพูดอย่างเย็นชาว่า "ชนแค่เล็กน้อย แต่คนที่คุณเหอไม่ควรเข้าใกล้นี่สิเรื่องใหญ่ "

เหอจื่ออันที่ได้อย่างนั้นก็ถาม "คุณหมายความว่ายังไง"

เวินหนิงใบหน้าเริ่มซีด เธอไม่ต้องการให้ลู่จิ้นยวนพูดอะไรที่ไม่ดีต่อหน้าเหอจื่ออัน

เธอไม่ต้องการคนที่ยอมรับเธอให้กำลังใจเธอมาเกลียดตัวเองแบบนี้