บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 33

เวินหนิงเข้าใจเรื่องทั้งของลู่จิ้นยวนอย่างชัดเจน

คนอย่างเขา จะต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่คู่ควรแน่นอน ถึงคนอื่นจะมีความรู้สึกดีๆให้มากแค่ไหนก็จะเจ็บปวดมากเท่านั้น

"ใช่ สักวันฉันจะไปจากตระกูลลู่ แต่ถ้าวันนั้นมาถึง คุณจะมีโอกาสเหรอ ฉันหวังว่าคุณจะไม่ทำสิ่งที่ไร้สาระออกไป"

เวินหนิงพูดอย่างใจเย็น ไม่สนว่าเซี่ยเหลียนจะฟังหรือเปล่า แล้วเดินกลับไปที่ห้อง

เซี่ยเหลียนมองตามหลังเธอ กระทืบอยากเจ็บเจ็บ ทำไมถึงดูถูกเธอแบบี้ ผู้หญิงที่ติดคุกกล้ามาสั่งสอนเธอได้ด้วย?

วันหนึ่งเธอต้องนั่งในตำแหน่งคุณผู้หญิงของตระกูลลู่ และทำให้ทุกคนที่ดูถูกเธอต้องเสียใจ

...

ไม่นานหลังจากที่เวินหนิงกลับมาถึงห้องก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

เมื่อเธอเดินไปเปิดประตู เวินหนิงก็เห็นเป็นนายท่าน เธอประหลาดใจเล็กน้อย "ลู่จิ้นยวนไม่อยู่ที่นี่ค่ะ นายท่านมาหาเขาเหรอคะ”

เขาส่ายหัว "เปล่า ฉันมาหาเธอน่ะ"

เวินหนิงรู้สึกประหม่าเล็กน้อย หรือเขาต้องการคุยกับเธอเรื่องการหย่า

“ฉันเพิ่งรู้ว่าจิ้นยวนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เล็กน้อยน่ะ”

นายท่านขมวดคิ้ว เนื่องจากอุบัติเหตุของลู่จิ้นยวน ทำเขาตึงเครียด

เขาไม่สามารถทนกับความเจ็บปวดได้เป็นครั้งที่สอง

เวินหนิงไม่ได้พูดอะไร รู้สึกหมดหนทาง อุบัติเหตุทางรถยนต์ ... เป็นสิ่งที่เลี่ยงได้แต่ลู่จิ่นยวนนี่สิเป็นบ้า

แค่มองไปที่ท่าทางกังวลของเขา เวินหนิงก็นึกถึงปู่ย่าของเธอ ไม่รู้จะพูดอะไรได้เธอจึงทำได้แค่ปลอบ

“เอางี้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอไปทำงานเป็นผู้ช่วยของจิ้นยวน ไปทำงานกับเขาทุกวันอย่าปล่อยให้เขาขับรถไปคนเดียว”

นี่เป็นวิธีแก้ปัญหาของเขา ยังไงเวินหนิงก็เป็นคนของลู่จิ้นยวนอยู่แล้ว

มีเธออยู่ ต้องทำให้ลู่จิ้นยวนเป็นคนที่ดีขึ้นได้แน่

"นายท่านคะ ฉันว่าจะไม่ได้ผล" เวินหนิงตกใจและปฏิเสธโดยทันที ตอนนี้เธอเจอลู่จิ้นยวนแค่ไม่กี่วันต่อครั้งยังรู้สึกเหนื่อยล้าขนาดนี้

ถ้าทำงานเป็นผู้ช่วยเขา อยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน จะไม่ตายเลยเหรอ?

ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังมีงานของตัวเอง ไม่ต้องการให้ความสำคัญกับผู้ชายคนนั้น

"ฉันยังมีงานอื่นอยู่ค่ะ อีกอย่างคุณผู้ชาย เขาไม่ชอบฉันด้วย ถ้าฉันไปเกรงว่าจะทำให้เขาจะโกรธ"

"นี่เป็นการตัดสินใจของฉัน เด็กคนนั้นไม่กล้าพูดอะไรหรอก ฉันไปถามเกี่ยวกับงานของเธอมาแล้ว ฉันจะให้เงินเดือนเธอสามเท่า จากนั้นเมื่อเธอออกจากตระกูลลู่ก็จะจัดงานที่มีรายได้สูงและมั่นคงให้ แบบนี้ก็ได้แล้วใช่ไหมล่ะ”

เขาไม่สนใจคำปฏิเสธของเหวินหนิงเลย

เมื่อเห็นเป็นแบบนี้ เวินหนิงก็ทำอะไรไม่ถูก นิสัยดื้อรั้นของลู่จิ้นยวนคงมาจากชายที่อยู่ตรงหน้าเธอนี่เอง

เธอเข้าใจดี ว่าหากเธอปฏิเสธข้อเสนอนี้อีก เขาคงรำคาญ พอถึงเวลานั้น คนที่ทนทุกข์ก็เป็นตัวเธอเอง

เพราะงั้นเลยทำได้แต่พยักหน้า

“อืม เธอตกลงก็ดี เอางี้ พรุ่งนี้เธอไปทำงานกับจินหยวน จำไว้ว่าระหว่างทางเธอต้องคอยดูเขา อย่าทำให้เขาโกรธ”

เวินหนิงตอบกลับ นายท่านก็จากไปด้วยความพึงพอใจ

หลังจากส่งเขาไปแล้ว เวินหนิงก็ทรุดตัวนั่งลงบนเตียงด้วยความรู้สึกอึดอัดเมื่อคิดว่าจะต้องคุยกับลู่จิ้นยวนทุกวัน