บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 34

หลังจากนั้นไม่นาน ลู่จิ้นยวนก็หยุดรถ

"คุณเดินจากนี่ไปบริษัทแล้วกัน"

เวินหนิงลงจากรถและมองไปรอบๆ ที่นี่ดูไม่เหมือนใจกลางเมือง ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่เห็นอาคารที่เป็นของตระกูลลู่เลย

"เดี๋ยวก่อน ที่นี่... " เวินหนิงกำลังจะถาม แต่ลู่จิ้นยวนกลับเพิกเฉยแล้วเหยียบคันเร่งจากไป

ช่างเป็นผู้ชายที่น่ารังเกียจจริงๆ

เวินหนิงพูดไม่ออก หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเปิดระบบนำทาง แล้วพบว่าลู่จิ่นหยวนโยนเธอลงที่นี่นั้นยังห่างจากบริษัทหลายกิโล

... ชายคนนี้ชั่งระวังตัวดีจริง

ถนนที่ลู่จิ่นหยวนจอดให้ลง อยู่ในช่วงการก่อสร้างและมีรถวิ่งผ่านไปมาน้อยมาก แต่เธอทำอะไรไม่ได้ ได้แต่สาปแช่งเขาในใจแล้วเดินไปตามทาง

เมื่อเวินหนิงเดินมาถึงบริษัทก็เลยเวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว

เสื้อผ้าบนร่างกายของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและด้วยความกังวลเธอจึงเดินไปตามทางเล็กๆ เสื้อผ้าที่เลอะฝุ่นทำให้ดูน่าอับอายมากขึ้น

"ขออภัย คุณผู้หญิง เราไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้าและออกได้"

เมื่อเห็นเวินหนิงกำลังจะเข้าประตูอาคาร เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็เข้ามาห้ามเธอ

เวินหนิงขมวดคิ้ว “ฉันเป็นผู้ช่วยคนใหม่ของประธานลู่ค่ะ”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหลือบมองเธอด้วยความไม่เชื่อ ลู่กรุ๊ปเป็นบริษัทขนาดใหญ่ที่สุดในเมืองเจียง มาตรฐานสมัครพนักงานก็สูงมากต้องมีวุฒิการศึกษาสูงเท่านั้น และมีมารยาทและคุณสมบัติที่ดีพออีกด้วย

สำหรับคนที่อยู่รอบข้างประธานยิ่งไม่ต้องพูดถึง

และภาพสกปรกและเหงื่อของเวินหนิงชั่งแตกต่างจากภาพของผู้ช่วยประธานในความประทับใจของเขามาก

ขณะนั้นเอง ผู้จัดการของแผนกบุคคลก็ปรากฏตัวขึ้น ฟังเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเขาก็มองไปที่เวินหนิงดวงตาก็ฉายแววรังเกียจ

"ขออภัย คุณผู้หญิง ฉันรู้แค่ว่ามีอันเฉินแนเป็นผู้ช่วยของประธานคนเดียว ถ้าคุณต้องการเข้าหาประธานลู่ด้วยวิธีนี้ เห็นทีจะไม่ได้"

เวินหนิงสังเกตว่าเธอไม่สนใจในสิ่งที่เธอพูดและพูดออกมาอย่างไม่ถ่อมตัว "งั้นคุณทีไปถามดีไหม ฉันคงไม่จะเป็นต้องมาแกล้งเป็นผู้ช่วยของท่านประธานหรอกค่ะ"

"ฮิฮิ ดูเหมือนว่าฉันจะสุภาพเกินไป เธอเลยฟังภาษาคนไม่เข้าใจ"

“ถ้ามีแต่คนแบบคุณแล้วเราโทรไปถามเพื่อให้จัดการพวกหลอกลวงอย่าง คุณท่านประธานวันวันคงไม่ต้องทำอะไรแล้ว”

"รปภ.ไม่ต้องพูดเยอะ ไล่เธอออกไป"

ผู้จัดการฝ่ายบุคคลไม่มีท่าทีสุภาพและสั่งให้รปภ. ไล่เวินหนิงออกไป

รปภ. ร่างสูงสองสามคนเดินเข้ามา "เร็วเข้า ถ้าไม่ไปเราก็คงต้องไล่ ออกไป!"

แน่นอนว่าเวินหนิงไม่สามารถจากไปได้ นี่เป็นวันแรกของเธอในการทำงาน ถ้านายท่านรู้ว่าเธอถูกไล่ออกเช่นนี้คงจะโกรธและถูกลงโทษอย่างแน่นอน

เมื่อเวินหนิงให้ความร่วมมือ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนก็โกรธและอุ้มเธอขึ้นเพื่อโยนเธอออกไปข้างนอก

ในขณะนั้นเองก็มีเสียงดังขึ้น "หยุดแล้วปล่อยซะ"

เวินหนิงถูกวางลง

กันกลับไปก็พบว่าคือลู่จิ้นยวนที่เดินออกมา

“วันหลังไม่ต้องห้ามเธอ ให้เธอเข้ามา”

เวินหนิงมองไปที่สายตาของชายคนนั้น แล้วหยุดมอง

"ถึงเธอจะถูกคุณปู่ให้เข้ามา แต่อย่าคิดว่าตัวเองใหญ่แล้วกัน ฉันเกลียดคนที่ไม่มีความสามารถและใช้เส้นเข้ามา ถ้าคุณทำสิ่งที่ฉันขอไม่ได้ ก็ไปให้พ้นสายตา”

เวินหนิงฟังน้ำเสียงเย็นชาของชายคนนั้นก่อนพูด “ฉันเข้าใจแล้ว”

ไม่ใช่ทำงาน? เวินหนิงต้องทำได้ดีเพื่อทำให้ผู้ชายคนนี้เสียใจกับความหยิ่งยโสของเขาในวันนี้

ลิฟต์มาถึงชั้นบนสุดอย่างรวดเร็ว

ชั้นนี้เป็นพื้นที่ส่วนตัวของลู่จิ้นยวน เวินหนิงเดินตามหลังเขาและอดไม่ได้ที่จะชื่นชมอีกคน

มีเงินนี่ดีจริงๆ อยากได้อะไรก็ได้ ตั้งแต่ชั้นแรกก็ดูคู่ควรกับตระกูลลู่

"เก็บสายตาที่เหมือนกับไม่เคยเห็นโลกมาก่อนซะ" ลู่จิ้นยวนพูดผ่านกระจก เมื่อเห็นสายตาชื่นชมและความประหลาดใจบนใบหน้าของเวินหนิง

เวินหนิงมีใบหน้าที่เคร่งขรึมและไม่ได้มองต่อ ในที่สุดเธอก็รู้ว่าทำไมลู่จิ้นยวนและคนรอบตัวเขาถึงมีใบหน้าที่เหมือนเป็นคนอัมพาต

ชายคนนี้จะต้องสามารถมองทะลุความคิดของคนอื่นแล้วเป่าหูพวกเขาแน่

“อันเฉิน คุณจัดหางานให้เธอ อย่าให้เธอแตะต้องอะไรที่สำคัญ” ลู่จิ้นยวนจะมีการประชุมในอีกไม่นาน เขาจึงส่งเวินหนิงให้ผู้ช่วยของเขา

อันเฉินตอบอย่างรวดเร็วและครุ่นคิดอยู่สักพัก "งั้นเอาแบบนี้ เธอไปจัดชั้นหนังสือตรงนั้นให้เป็นระเบียบ จัดเรียงหนังสือตามชื่อแล้วก็ปี เสร็จแล้วเช็ดกระจกให้สะอาดนะ"

ลู่จิ้นยวนรักความสะอาดมาก อันเฉินก็ไม่กล้าที่จะให้เวินหนิงไปที่ห้องทำงานของเขา เพราะงั้นจึงทำได้เพียงหาธุระที่ไม่สำคัญมาให้

"รับทราบค่ะ" เวินหนิงเหลือบมองไปที่ชั้นหนังสือขนาดใหญ่และเดินไปโดยไม่มีอิดออด

ในเวลานั้นเองโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้นและเมื่อเธอมองไปที่ชื่อนั้นเวินหนิงก็ขมวดคิ้ว