บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 96 ที่แท้เขาก็ชอบผู้หญิงแบบนี้

และหลิวเมิ่งเซวี่ยเองก็รู้อยู่แก่ใจว่า ผู้หญิงในวันนั้นคือเวินหนิง

ดังนั้น พอเห็นเธอที่นี่ หลิวเมิ่งเซวี่ยจึงเกิดความหวาดหวั่นขึ้นมาในใจ

เวินเหนิงขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย เธอก็อยู่ที่มาตลอดนะ หลิวเมิ่งเซวี่ยแหละมาทำงานที่บริษัทตระกูลลู่ได้ไง โลกกลมอะไรขนาดนี้

"ฉันก็ทำงานอยู่ที่นี่อยู่แล้ว เธอเพิ่งมาสมัครงานเหรอ?"

หลิวเมิ่งเซวี่ยพยักหน้ารัวๆ ตอนแรกเธอนึกอยากถามเวินหนิงว่ารู้เรื่องที่มีอะไรกับลู่จิ้นยวนมั้ย แต่ก็กลัวว่าจะไปเตือนความทรงจำของเวินหนิงเข้า แล้วจะทำให้ตัวเองต้องตกที่นั่งลำบาก เธอจึงเลือกที่จะปิดปากตัวเองไว้แน่นจนหน้าแดงก่ำ

"ทำไมเหรอ? มีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะ"

เวินหนิงเห็นเธอดูแปลกๆ จึงถามขึ้น

"เธอ......วันนั้นเธอทำอะไรกันแน่? ห้องนั้นถึงได้เละเทะไปหมด ฉันเกือบตายเพราะเธอแล้ว"

พอได้ยินแบบนั้น ใบหน้าเวินหนิงก็ซีดขาวลงทันที ผ่านมานานหลายวันขนาดนี้แล้ว เธอคิดว่าตัวเองได้เลืมเรื่องในวันนั้นไปหมดแล้ว แต่พอถูกถามขึ้นมาแบบนี้ เธอก็รู้สึกสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

ภาพความทรงจำที่มืดมน ทำให้เธอหายใจอึดอัดขึ้นมา

"เรื่องในวันนั้น มีแค่เธอและฉันที่รู้ อย่าพูดถึงมันอีกเลย!"

หลิวเมิ่งเซวี่ยก็ไม่อยากให้เธอพูดถึงเรื่องนี้อยู่แล้ว จึงรีบพยักหน้าตอบ "งั้นเธอก็ต้องเก็บไว้เป็นความลับด้วยนะ ถ้าคนอื่นรู้เข้า ฉันตายแน่"

เวินหนิงพยักหน้ารับ เธอไม่ได้คิดอะไรมาก แค่รู้สึกว่าหลิวเมิ่งเซวี่ยคงจะกลัว ไม่อย่าให้ตัวเดือดร้อน

พอเวินหนิงรับปาก หลิวเมิ่งเซวี่ยก็สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย ที่สำคัญคือ เธอมั่นใจว่าเวินหนิงไม่รู้ว่าผู้ชายในวันนั้นคือใคร

ถ้าเวินหนิงรู้ว่าคนที่นอนกับเธอวันนั้นคือลู่จิ้นยวน เวินหนิงคงไม่ตื่นตกใจแบบนั้น คงจะดีใจมากว่า เห็นได้ชัดว่าคนที่รู้ความจริงตอนนี้มีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น

คิดได้เช่นนั้น หลิวเมิ่งเซวี่ยก็ยิ้มขึ้นอย่างมั่นใจ ผู้หญิงในคืนนั้นไม่ใช่เธอแล้วไง ขอแค่เธอสามารถมีอะไรกับลู่จิ้นยวนได้อีกครั้ง แล้วมีลูกให้เขาสักคน แค่นี้ปัญหาทุกอย่างก็จะหมดไป

.........

หลังจากที่เวินหนิงมาบริษัทฯติดต่อกันอยู่หลายวัน เธอก็เริ่มจะทนไม่ไหว

ลู่จิ้นยวนบอกให้เธอกลับมาส่งมอบงานให้เสร็จ แต่เธอแทบไม่ได้ส่งมอบงานอะไรเลย เธอยังคงทำงานที่ไม่ได้สำคัญอะไรเหมือนเดิมทุกวัน

ถึงแม้ว่าเธอยังได้รับเงินเดือนครบถ้วน แต่ให้เธออยู่กับคนอย่างลู่จิ้นยวนที่เหมือนระเบิดเวลาแบบนี้ เธอไม่สบายใจเลยซะนิด

"ลู่จิ้นยวน ฉันจะลาออกจากบริษัทฯได้เมื่อไหร่?"

เวินหนิงอดไม่ได้ที่ถามขึ้นอีกครั้ง ขณะที่ชงกาแฟเข้ามาให้เขา

"อยากไปมากขนาดนั้นเลยเหรอ?" ลู่จิ้นยวนค่อยๆดื่มกาแฟที่เธอชงให้ ดวงตาเข้มขึ้นเล็กน้อย

ให้เธอไปอยู่กับไอ้เหอจื่ออันอย่างมีความสุขเหรอ? เขาไม่ได้โง่ขนาดนั้น เพราะฉะนั้นไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เขาก็จะไม่มีวันปล่อยเธอไป

"ฉันอยู่ที่นี่มันมีความหมายอะไรเหรอ? คุณเห็นหน้าฉันแล้วไม่รู้สึกรำคาญใจเลยหรือไง?" เวินหนิงเหนื่ยอหน่ายถึงขีดสุด

ทั้งๆที่ลู่จิ้นยวนเกลียดเธอมาก ยิ่งเกลียดลูกในท้องเธอมากกว่า ต่อไปถ้าลูกเธอโตขึ้นจะยิ่งดูออกมากขึ้น ใครจะไปรู้ว่าตอนนั้นเขาจะเป็นยังไง?

"ฉันบอกแล้วว่า ให้เธอกลับมาส่งมอบงานจนกว่าฉันจะพอใจ เธอถึงจะไปได้? หรือเธออยากให้ในประวัติการทำงานเธอมีข้อความว่าไม่มีความรับผิดชอบในหน้าที่เพิ่มขึ้นมา?"