บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 102

"ปล่อยฉันนะ ฉันเป็นเพื่อนร่วมงานของน้องสาวนาย นายทำแบบนี้ไม่กลัวว่าจะมีเรื่องหรอ?"

"เธอนั่นแหละที่ให้ผมมา เธอบอกว่าเธอชอบอะไรแบบนี้"

หลิวเมิ่งเซวี่ยจงใจบอกเขาว่า ความจริงเวินหนิงรู้สึกสนใจเขา กับผู้หญิงแบบก็จำเป็นต้องทำอะไรที่พิเศษ ถ้าจัดการผู้หญิงคนนี้ได้ เธอก็จะหลงรักคนนั้นหัวปักหัวปำ

เพราะฉะนั้นเขาก็เลยเตรียมของดีมาด้วย

เมื่อเวินหนิงได้ยิน ในใจก็รู้สึกสั่นกลัว

เธอพูดจากใจได้เลยว่าช่วงเวลาที่อยู่บริษัท เธอจริงใจกับหลิวเมิ่งเซวี่ยตลอด ถ้าช่วยอะไรได้เธอก็จะทำเต็มที่

ก็ถือว่าชดใช้ให้กับหลิวเมิ่งเซวี่ยที่สร้างปัญหาให้ที่โรงแรมนั่น

แต่ผลที่ได้กลับมากลับเป็นแบบนี้

……

ลู่จิ้นยวนเลิกงาน กำลังจะขับรถออกไป แต่สายตาก็หยุดลงบนรถคันสีขาวที่จอดอยู่ไม่ห่างบริษัทมากนัก

รถคันนั้นธรรมดามาก แต่ว่า ก็มีอะไรบางอย่างที่ไม่ธรรมดา

จากนั้น ผู้ชายก็ยิ้มอย่างไม่แยแส ฟ้ายังไม่มืดก็อดทนไม่ไหวแล้ว เปิดเผยมากเลยสินะ

กำลังจะขับรถจากไป อยู่ๆลู่จิ้นยวนก็ขมวดคิ้ว รู้สึกว่ารถคันนั้นคุ้นตามาก เหมือนรถคันที่ส่งเวินหนิงกลับมาวันก่อนเป๊ะ

ลู่จิ้นยวนคิดไปคิดมา ก็ยื่นมือไปถอดกุญแจรถออก แล้วเดินไป ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยลอยออกมาจากในนั้น

"ไสหัวไป! แกกำลังทำผิดกฎหมาย!"

"แกรีบปล่อยฉันออกไปดีกว่า ไม่งั้นฉันจะฟ้องแกแน่"

คำพูดที่คุ้นเคย ก็เรียกความทรงจำของลู่จิ้นยวน

ทำไมเสียงนี้ ถึงได้เหมือนกับเสียงของผู้หญิงที่เอาแต่ขอร้องความช่วยเหลือคืนนั้น

หลิวเมิ่งเซวี่ยอยู่ในนั้น?

เวินหนิงดิ้นรนสุดชีวิต แต่ว่า แรงของเธอก็สู้ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ แล้วอีกอย่างตอนนี้ก็โดนฤทธิ์ยาควบคุมไว้ด้วย

พอเห็นว่าสถานการณ์กำลังจะหลุดการควบคุม ทันใดนั้น ก็มีคนเคาะประตูรถ "เกิดอะไรขึ้น?"

เมื่อเวินหนิงเห็นว่ามีคนสนใจ ก็รีบตะโกนทันที "คุณผู้ชาย ขอร้องคุณช่วยโทรแจ้งตำรวจด้วย คนคนนี้กำลังลวนลามฉัน!"

"ลวนลามอะไร? แฟนกันทำอะไรหน่อยก็จะยุ่งเหรอ?"

หลิวยวนเทาถูกขัดจังหวะ ก็ตะคอกกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์

สีหน้าลู่จิ้นยวนนิ่งไป ถึงแม้เขาจะไม่รู้สึกอะไรกับหลิวเมิ่งเซวี่ย แต่ก็ทนดูไม่ได้ที่เธอจะถูกลวนลามแบบนี้ "ตอนนี้ ลงมาจากรถ ไม่งั้น แกรับผิดชอบกรรมเอง"

"ใครกลัวใคร แค่แสแสร้งใครจะไม่เป็น? กูจะรอดูว่ามึงจะทำอะไรกูได้? กูจะทำอะไรกับแฟนบนรถตำรวจจะยุ่งยังไง?"

ลู่จิ้นยวนรู้สึกโดนกระตุกต่อมอารมณ์ นานแล้วที่ไม่มีใครกล้ายั่วยุเขาแบบนี้ คนคนนี้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ

พูดไปด้วย ก็เดินตรงกลับไปที่รถของตัวเองที่จอดอยู่ข้างหลัง

เวินหนิงได้ยินเสียงฝีเท้าเดินไกลออกไป ในใจก็สิ้นหวังมาก เขาเชื่อคำพูดบ้าๆของหลิวยวนเทาเหรอ แต่ว่าเธอไม่ใช่แฟนของเขา

เวินหนิงฟังคำด่าของหลิวยวนเทาด้วยใบหน้าซีดขาว แล้วจับเสื้อบนตัวไว้แน่น เพราะอยู่บนรถของลู่จิ้นยวน เธอก็ไม่ได้กลัวเหมือนเมื่อกี้แล้ว แต่ว่า ก็หักห้ามความโกรธไว้ไม่อยู่

ทำไมหลิวเมิ่งเซวี่ยต้องพูดแบบนั้น? เธอทำอะไรให้เธอ ถึงต้องโดนอะไรแบบนี้?

อาจจะเป็นเพราะอารมณ์ขึ้น หรือว่าเพราะฤทธิ์ยา เวินหนิงก็รู้สึกปวดท้องน้อยมาก แล้วเหงื่อก็ไหลไม่หยุด

ลู่จิ้นยวนเห็นสีหน้าเธอแย่มาก ก็เลยรีบเรียกยามมา แล้วลากตัวหลิวยวนเทาไปที่สถานีตำรวจ

"เวินหนิง เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?"

"ฉันปวดท้อง รีบส่งฉัน……ไปโรงพยาบาล"

ลู่จิ้นยวนไม่เสียเวลาอีก แล้วรีบส่งเธอไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

เวินหนิงถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน สีหน้าเธอซีดขาวแล้วจับเสื้อกาวน์ของคุณหมอไว้ "คุณหมอ ต้องรักษาลูกของฉันไว้"

ลู่จิ้นยวนรออยู่ข้างนอก เขารู้สึกตลกตัวเองมาก เด็กในท้องเวินหนิงไม่ใช่ลูกเขา ทำไมเขาต้องร้อนรนด้วย

เห็นท่าทางที่ทรมานของเธอ ก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ยอมฝ่าไฟแดงแล้วส่งตัวเธอมา

ไม่เหมือนเขาเลย เขาดีกับเวินหนิง มากไปหรือเปล่า?

ขณะที่สมองกำลังตีกันวุ่น คุณหมอก็เดินออกมา "ยังดีที่ส่งมาทัน คนไม่เป็นอะไร เด็กก็ไม่เป็นอะไร แต่ว่า ทำไมถึงใช้ยาแบบนั่นกับคนท้อง? อันตรายมาก!"

เมื่อลู่จิ้นยวนได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็ตึงทันที นึกถึงท่าทางผู้ชายที่เอาแต่ด่าว่าตรงหน้า เขากล้าใช้วิธีสกปรกแบบนี้?

จากนั้นก็โทรหาทนายทันที "ไปช่วยผมจัดการคดี ให้คนชั่วนั่นเข้าคุก ยิ่งนานยิ่งดี"