บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 104

เวินหนิงถึงขั้นยืนนิ่งกับที่ แล้วดูข้อความนั้น เหมือนเห็นอะไรบางอย่างที่น่ากลัวมาก

เรื่องนั้น นอกจากเห่อจื่ออันกับคนวันนั้น คนอื่นไม่มีทางรู้

เพราะฉะนั้น ข้อความ ผู้ชายคนนั้นส่งมา?

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องมืดสนิทนั้น ร่างกายเวินหนิงก็สั่นไป เหมือนเลือดไหลมากองที่สมอง จนสมองเธอไม่แล่น

เขา จะทำอะไรกันแน่?

โทรศัพท์ไม่ได้ดังขึ้นอีก เวินหนิงมองโทรศัพท์เหมือนระเบิดเวลาอย่างงั้น

เธอควรจะไปเจอคนคนนั้น แล้วจับตัวเขา หรือว่า……แกล้งว่ามองไม่เห็น?

ตอนนี้ในสมองเธอตีกันวุ่นไปหมด

ผ่านไปสักพัก ขณะที่หัวเวินหนิงกำลังจะระเบิด ก็มีข้อความส่งมาอีก

"ที่ร้านกาแฟโต๊ะมุมซ้ายสุดข้างล่างบริษัท มาคนเดียว ฉันจะรอเธอเลิกงาน"

เวินหนิงสะดุ้งตกใจ คนนี้ไม่แค่รู้เบอร์เธอ ยังรู้ว่าเธอทำงานที่ไหน ช่วงเวลานี้ เขาอยู่ที่ไหน แอบจับตาดูเธอ?

เวินหนิงรู้สึกหวาดกลัว ความรู้สึกที่ถูกจับตามองอยู่ที่มืด มันน่ากลัวมาก

……

ส่งข้อความเสร็จ หลิวเมิ่งเซวี่ยก็นั่งนิ่งอยู่ในรถ

"เฮียหลง ปล่อยฉันได้หรือยัง?"

วันนั้นพอออกจากโรงพยาบาล เธอก็ถูกคนพวกนี้ลักพาตัว บอกว่ามีความแค้นกับลู่จิ้นยวน เพราะว่าเธอเคยอวดว่าเป็นผู้หญิงของลู่จิ้นยวน ก็เลย ตกเป็นเป้าหมายของพวกเขา

หลิวเมิ่งเซวี่ยเกือบจะโดนเอาตัวไปขู่ลู่จิ้นยวน ยังดีที่เธอฉลาดเลยนึกถึงเวินหนิง แล้วรีบบอกเรื่องที่เธอท้องลูกของลู่จิ้นยวน เธอเลยรอดตัว

"รอให้เธอถึงมือเราก่อนค่อยว่ากัน"

คนที่หลิวเมิ่งเซวี่ยเรียกว่าเฮียหลงเอ่ย หลิวเมิ่งเซวี่ยก็จำใจเดินไปร้านกาแฟ แล้วรอเวินหนิงมา

……

เวินหนิงลังเลอยู่ในบริษัทนานมาก ดูเวลากำลังเดินผ่านไป เธอเลยตัดสินใจว่าจะลงไปดู

ถ้าพลาดโอกาสครั้งนี้ ใครจะรู้ว่าเขาจะทำอะไรอีก?

แต่ว่า เวินหนิงก็กลัวว่าคนคนนี้จะทำอะไรไม่ดี ก็เลยให้เพื่อนร่วมงานไปด้วย เพราะคนนั้นบอกให้เธอไปคนเดียว เวินหนิงเลยวอนให้เพื่อนร่วมงานรออยู่ข้างนอก

ถ้าเกิดเธอไม่ออกมา จะได้มีคนแจ้งตำรวจ

เมื่อเตรียมตัวเสร็จ เวินหนิงก็เดินลงไป มองเห็นเลขในลิฟต์ค่อยๆลดลง ใจเธอก็เต้นเร็วกว่าเดิม จนสุดท้าย เธอเกือบหายใจไม่ออก

"ฉันไปก่อนนะ รบกวนเธอด้วย" เวินหนิงยิ้มกับเพื่อนร่วมงาน จากนั้นก็เดินเข้าไปในร้านกาแฟ

จากบนข้อความนั่น เวินหนิงก็ตั้งใจมองไปรอบๆ พอหาที่นั่งมุมซ้ายสุดเจอ แต่ที่นั่นถือว่าเป็นจุดบอด

ต้องไปถึงที่ ค่อยดูออกว่าคนคนนั้นเป็นใคร

เวินหนิงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินตรงไป พอเห็นคนที่นั่งอยู่ที่นั่น ก็รู้สึกอึ้งไป

หลิวเมิ่งเซวี่ยนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในมือจับช้อนคนกาแฟไว้ ดูเหมือนกำลังรอใครบางคน

"หลิวเมิ่งเซวี่ย ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?" เวินหนิงตกใจ

"ทำไม แปลกใจเหรอ?"

หลิวเมิ่งเซวี่ยยิ้มอย่างมีเลศนัย "เธอยังเดาไม่ออกเหรอ?"