บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 11

“อร้าย พี่หมิง ทำไมใจร้อนจัง”

หน้าของเวินหนิง เปลี่ยนเป็นซีดเผือก เพราะว่าเธอฟังออกว่าเสียงผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ไม่ใช่ใครที่ไหน คือ....เวินหลานนั่นเอง!

“ไม่ใช่เธอรึไงปีศาจน้อยที่มาหาฉันก่อน ” ยวี๋เฟยหมิงกอดเวินหลานไว้

ขนตาของเวินหนิงเริ่มสั่น ไม่อยากจะเชื่อว่า ผู้ชายที่อยู่บนรถ จะเป็นสามีในอนาคตของเธอ ที่มีความเป็นสุภาพบุรุษ

ตอนนั้น บ้านของแม่อยู่ที่เมืองเจียงเฉิง ซึ่งถือว่ายังมีความล้าหลังห่างไกลความเจริญ ตอนยังเล็กเธอถูกจับหมั้นหมาย ซึ่งก็คือตระกูลที่มีชื่อเสียงอย่างตระกูลยวี๋

เวินหนิงกับยวี๋เฟยหมิงคบหาเหมือนคนทั่วไปก่อนที่จะแต่งงาน เดิมทีหลังจากเวินหนิงอายุ18ปี บริบูรณ์ ก็ต้องจัดงานแต่งตามที่ตกลงกันไว้. แต่ทว่าเธอได้เข้าไปอยู่ในคุกก่อน เรื่องงานแต่งก็ถูกลืมไม่มีใครเอ่ยถึงอีกเลย

ยวี๋เฟยหมิงเป็นแฟนคนแรกและคนเดียวของเวินหนิง เธอคิดมาตลอดว่าเขาจะเป็นคู่ชีวิตของเธอ แต่ว่าช่วงเวลาสามปีที่อยู่ในคุก ยวี๋เฟยหมิงไม่เคยย่างก้าวเข้าไปเยี่ยมเธอเลย เธอคิดว่าอาจถูกกดดันจากตระกูลลู่ยวี๋เฟยหมิงเลยไม่เคยมาที่นี่ แต่ตอนนี้ดูแล้วคงจะไม่ใช่ เพราะว่ายวี๋เฟยหมิงมั่วอยู่กับเวินหลาน เขาลืมเวินหนิงไปตั้งนานแล้ว

เวินหนิงเคยคิดว่ายวี๋เฟยหมิงอาจจะมีผู้หญิงอื่นไปแล้ว สำหรับคนที่เคยรักมาก่อน เธอก็พร้อมจะอวยพรให้เขามีความสุข แต่ทำไมต้องเป็นเวินหลานด้วย

เมื่อสมหวังดั่งใจคิด ยวี๋เฟยหมิงเดินลงจากรถด้วยความพอใจ มองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตู เขาก็ตกใจ แต่ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

“เวินหนิงหรอ เธอออกมาได้ยังไง”

คำพูดแบบเดิม เวินหนิงมองหน้าของยวี๋เฟยหมิง เหมือนกับที่เธอนั้นจินตนาการไว้เลยว่าหล่อเหลา แต่ว่าแววตาข้างในนั้นไม่หลงความความอ่อนโยนแล้ว มีแต่เพียงแววตารังเกียจ

“ทำไมต้องเป็นเธอด้วย” เวินหนิงพึมพำเอ่ยถาม

ตอนนี้ เวินหนิงไม่ได้ใช้แรงเยอะอะไร เวินหลานก็กระเด็นไปนั่งกับพื้น เจ็บจนร้องออกมา “โอ๊ย ขาฉัน เจ็บจังเลย!”

“เธอทำอะไรของเธอ !”ยวี๋เฟยหมิงพอเห็นเวินหลันถูกรังแก ก็พลักเวินหนิงออก ด้วยแรงของเขาเยอะทำให้เวินหนิงที่ถูกผลักล้มลง มือที่ค้ำไว้ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาทันที

เวินหลานถูกพยุงขึ้นมา “ ฉันไม่เป็นไร แค่ไม่ทันระวัง พี่สาวไม่เป็นไรใช่ไหม”

เสียงของเธอยังคงนุ่มนวล ทำให้ยวี๋เฟยหมิงที่ได้ยินถึงกับใจอ่อนระทวย “นังตัวซวย ยังทนอยู่อีก เขาผลักเธอกระเด็นจนล้มขนาดนี้แล้ว แต่ก็ช่างเถอะ อย่าไปสนใจเธอเลย ฉันจะไปทายาให้เธอที่บ้านดีกว่า”

ชายหนุ่มก็อุ้มเวินหลานขึ้น “เวินหนิง รู้หน่อยก็ดีนะว่าเธอควรจะรีบไปจากที่นี่ซะ ไม่งั้น จะมียามมาไล่เธอออกไป เธอตัดสินใจเองละกัน”

เวินหลานยิ้มเย้ยหยันให้เวินหนิงในตอนที่ยวี๋เฟยหมิงมองไม่เห็น แล้วทำปากโดยไม่มีเสียงพูดว่า“ชาตินี้เธอไม่มีวันชนะฉันหรอก”