บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 111

ลู่จิ้นยวนส่งเวินหนิงกลับบ้าน แล้วกลับไปที่บริษัททำงานต่อ

เวินหนิงเปิดโทรศัพท์หาร้านอาหารถูกและดีไม่กี่ร้านที่เมื่อก่อนเธอไปบ่อยๆ อย่างจริงจัง

เธอในอดีต เป็นนักชิมที่ไร้ความกังวล ชื่นชอบที่สุดในการตามหาอาหารอันโอชะเหล่านี้ที่ไม่มีใครเคยพบ

มองเนื้อหาเหล่านั้นในโทรศัพท์ เวินหนิงก็ยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ขมขื่นนิดหน่อย

น่าเสียดาย เธอถูกความจริงที่โหดร้ายเปลี่ยนแปลงอย่างสิ้นเชิงไปตั้งนานแล้ว

แต่เวินหนิงก็พบร้านอาหารดีๆ แห่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว ดูเมนูอาหารออนไลน์แล้ว เธอก็วางแผนอย่างจริงจังว่าจะพาลู่จิ้นยวนไปทานอะไรดีเมื่อถึงเวลา

……

หนึ่งวันผ่านไปรวดเร็วมาก

ลู่จิ้นยวนเลิกงาน ก็ไปรับที่บ้านพักเวินหนิง

เวินหนิงก็จองร้านอาหารไว้แล้ว ส่งที่อยู่ให้กับเขา ทั้งสองคนขับรถตรงไปที่นั่น

ระหว่างทาง ลู่จิ้นยวนอารมณ์ดี

ไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงสถานที่ นั่นเป็นร้านอาหารเล็กมากแห่งหนึ่ง

ลู่จิ้นยวนมอง อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ปกติเขามาที่แบบนี้น้อยมาก

เวินหนิงเห็นสีหน้าเขาก็ยิ้ม “ไม่ต้องเป็นห่วง ถึงที่นี่จะเล็ก แต่สะอาดมาก ไม่ทำให้คุณกินแล้วเกิดปัญหาอะไรแน่นอน”

ลู่จิ้นยวนพยักหน้า เดินตามเวินหนิงเข้าไป

เวินหนิงมองร้านอาหารเล็กๆ ที่คุ้นเคยนี้ ความทรงจำในอดีตค่อยๆ หลั่งไหลเข้ามา

สถานที่ที่เธอเรียนมัธยมปลายห่างจากที่นี่ไม่ไกล ทุกครั้งที่หิวหลังจากเลิกเรียน ไป๋อี้อันก็จะพาเธอมาที่นี่เพื่อทานของว่าง ถือเป็นการปลอบประโลมร่างกายที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน

ความทรงจำเหล่านั้น มันห่างไกลสำหรับเธอมาก แต่ก็ยังมีคุณค่า

ลู่จิ้นยวนเห็นความคิดถึงจางๆ ในดวงตาเธอ ก็ไม่ได้ส่งเสียงขัดจังหวะเธอ

“ทั้งสองท่าน ต้องการสั่งอะไรดีคะ? ”

ในตอนนี้ เถ้าแก่เนี้ยเดินมา เห็นเวินหนิง เธอก็ประหลาดใจเล็กน้อย “เธอคือ……สาวน้อยที่เมื่อก่อนเคยมากินอาหารที่นี่บ่อยๆ ใช่ไหม? ”

เมื่อก่อนเวินหนิงหน้าตาสวย เป็นสาวสวยสมัยมัธยมปลาย มีเด็กผู้ชายไม่น้อยมาเอาอกเอาใจเธอตอนเธอทานอาหารที่นี่ ตอนนั้นเถ้าแก่ยังพูดติดตลกว่าเป็นสัญลักษณ์ที่มีชีวิตชีวาในร้านอาหารพวกเขา

เวินหนิงก็ประหลาดใจเช่นกัน เธอไม่ได้มาที่นี่มาสามปีแล้ว ไม่คิดว่าเถ้าแก่เนี้ยยังจำเธอได้?

เธอพยักหน้า “ฉันเองค่ะ ไม่ได้มานานมากเลย”

เถ้าแก่เนี้ยดึงเวินหนิงมาพูดไม่กี่ประโยค ทันใดนั้นก็หันสายตามาทางลู่จิ้นยวน เห็นท่าทางสง่างามนั้นของผู้ชาย แล้วมองชุดสูทอันมีค่าอย่างยิ่งบนตัวเขา เธอก็อดไม่ได้ที่จะตบบ่าเวินหนิง

“ดีนะ หาแฟนที่หนุ่มและมีอนาคตแบบนี้ได้ เธอโชคดีจริงๆ ”

เวินหนิงกระอักกระอ่วนเล็กน้อย แฟนเหรอ ถึงแม้พวกเขาจะแต่งงานกันจริงๆ แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด

“เรา……”

เวินหนิงกำลังจะเอ่ยปากอธิบาย จู่ๆ ลู่จิ้นยวนก็ขัดคำพูดเธอ “เถ้าแก่เนี้ย ไม่เสียหายที่จะแนะนำจานเด็ดในร้านให้สักหน่อย”

คำอธิบายของเวินหนิงจบลงอย่างกะทันหัน