บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 110

เวินหนิงก็แค่คิดไปครู่เดียว ลู่จิ้นยวนก็กลับมาแล้ว "จัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว เตรียมของเสร็จหรือยัง?"

เวินหนิงพยักหน้า เธอก็ไม่รู้ว่าจะเตรียมของอะไร ที่นี่เป็นห้องพักฟื้นวีไอพีที่ลู่จิ้นยวนจัดการให้ ของใช้ทุกอย่างก็ครบถ้วน ประหยัดเวลามาก เธอแค่เอาชุดที่จะเปลี่ยนมาก็เท่านั้น

"งั้นไปเถอะ" ลู่จิ้นยวนพยักหน้า แล้วรับถุงในมือเวินหนิงไปด้วย

การกระทำอย่างไม่รู้ตัวของเขาแบบนี้ ก็ทำให้เวินหนิงอบอุ่นใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดของพยาบาลเมื่อกี้หรือเปล่า เธอก็เลยเรียกลู่จิ้นยวนไว้ "ลู่จิ้นยวน ฉัน……ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย"

ลู่จิ้นยวนหันกลับมา พยักหน้าให้เธอพูด แต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดูตัวหนังสือบนนั้น ก็ทำให้เขาขมวดคิ้ว

มู่เยียนหรานโทรมา

"ผมไปรับโทรศัพท์ก่อน เดี๋ยวค่อยคุยกัน"

พูดไปด้วย ลู่จิ้นยวนก็เดินออกไปด้วย

เมื่อกี้เวินหนิงยืนใกล้ลู่จิ้นยวนมาก เพราะฉะนั้น เธอก็เลยเห็นตัวหนังสือบนโทรศัพท์ได้อย่างชัดเจน

มู่เยียนหราน……

คุ้นหูมาก เธอนึกย้อนไปด้วย ก็จำได้อย่างรวดเร็วว่าคือใคร

คงจะเป็น คนที่เคยคบกับลู่จิ้นยวน ผู้หญิงที่อยู่ต่างประเทศมั้ง

มือเวินหนิงที่วางอยู่บนท้องน้อยก็กำแน่นขึ้น เมื่อกี้มีวินาทีหนึ่ง เธออยากจะพูดเรื่องเด็กคนนี้ออกมา แต่ว่า……

พอนึกถึงชื่อนั้น แล้วนึกถึงท่าทางที่คนรอบข้างลู่จิ้นยวน ล้อเขาเล่น เวินหนิงก็ล้มเลิกความคิดนี้ทันที

เธอดูเหมือน หลงตัวเองเกินไป ยังดี ที่เธอยังไม่ได้พูดอะไรออกมา

……

ลู่จิ้นยวนรับโทรศัพท์ของมู่เยียนหรานข้างนอก ครั้งก่อนที่ไปจากเธอที่นั่น ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ค่อยๆอ่อนลง

ลู่จิ้นยวนเคยให้คนส่งของขวัญราคาแพงให้มู่เยียนหราน ก็ถือว่าเป็นคำขอโทษที่ไปกระทันหันวันนั้น แต่เธอก็ไม่เคยติดต่อตัวเองเลย

ด้วยนิสัยของลู่จิ้นยวน ในเมื่อขอโทษคนอื่นแล้วแต่คนอื่นไม่รับ เขาก็ไม่หน้าด้านแล้วทำอะไรอีก

ไม่คิดเลยว่า สุดท้ายมู่เยียนหรานก็ยอมอ่อนข้อให้

"จิ้นยวน คืนนี้ฉันกลับประเทศ นายไปรับฉันหน่อย ได้ไหม"

มู่เยียนหรานเอ่ยด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง ถ้าเป็นแต่ก่อน คงจินตนาการไม่ออกว่าเธอจะพูดแบบนี้กับลู่จิ้นยวน

แต่ก่อนลู่จิ้นยวนเอาใจเธอมาก ถ้าเธอจะเอาดาวบนฟ้า เขาก็จะพยายามแล้วเอาดาวมาให้

แต่ตอนนี้……

ตอนนั้น มู่เยียนหรานได้รับของขวัญของลู่จิ้นยวน ในใจก็รู้สึกหงุดหงิด เขาทิ้งตัวเองไว้คนเดียวอย่างนั้น แม้แต่การแสดงตอนงานวันจบของเธอก็ไม่ได้ดู แค่ของขวัญชิ้นเดียวแบบนี้ ดูไม่ใส่ใจเลย

มู่เยียนหรานคิดไว้ว่า จะต้องรอคำขอโทษจากลู่จิ้นยวนให้ได้ จากนั้นก็พูดอะไรที่น่าฟังแล้วให้อภัยเขา แต่ไม่คิดเลยว่าหลังจากวันนั้นลู่จิ้นยวนก็ไม่เคยติดต่อเธอเลย

เธอค่อยรู้ตัว ผ่านช่วงเวลาที่ห่างกันนานขนาดนี้ ลู่จิ้นยวนไม่ใช่ผู้ชายที่เห็นว่าเธอสำคัญกว่าชีวิตตัวเองแล้ว เธอจะเอาแต่ใจอีกไม่ได้ ถ้าเธออยากจะได้หัวใจของเขากลับมา ก็ต้องเป็นฝ่ายเข้าหาก่อน

เพราะฉะนั้น พอเรียนจบ มู่เยียนหรานก็ตัดสินใจกลับประเทศเลย

นี่ก็ถือว่าเป็นการรุกเข้าหาก่อนไม่ใช่หรอ? ความรู้สึกของพวกเขานานขนาดนั้น ขอแค่เธอยอมอ่อนข้อให้ ลู่จิ้นยวนก็ไม่มีทางปฏิเสธ

"จิ้นยวน ฉันกลับมาคนเดียว ดึกขนาดนั้น……แล้วในสนามบินก็กว้างขนาดนั้น ฉัน……ฉันกลัว"

ลู่จิ้นยวนเงียบไปสักพัก แล้วคิด "ได้ เดี๋ยวผมไปรับ"