บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 113

ลู่จิ้นยวนสะบัดแขนมู่เยียนหรานทันที “ไม่หรอก แค่มารับเอง จะลำบากได้ยังไง”

มู่เยียนหรานถูกสะบัดออกก็หดหู่นิดหน่อย แต่ทันใดนั้นก็รีบระงับเอาไว้ “งั้นก็ดี ฉันกังวลว่าคุณจะไม่พอใจที่จู่ๆ ฉันก็กลับมาก่อนกำหนด”

ลู่จิ้นยวนส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง ไม่ได้พูดอะไรอีก มู่เยียนหรานก็เป็นเพื่อนเขา เขาไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น

ทั้งสองขึ้นรถแล้ว ลู่จิ้นยวนก็เอ่ยปาก “เธอกลับมา วางแผนจะพักที่ไหน? ”

ตระกูลมู่ย้ายธุรกิจครอบครัวออกไปหลังจากมู่เยียนหรานไปต่างประเทศได้ไม่นาน

“ฉันรอคุณเตรียมการน่ะ” มู่เยียนหรานยิ้ม ถ้าไม่ใช่เพราะลู่จิ้นยวน เธออาจจะไม่กลับมา

“โอเค” ลู่จิ้นยวนก็ไม่ได้พูดอะไร บริษัทตระกูลลู่มีโรงแรมระดับไฮเอนด์ในเครือไม่น้อย มู่เยียนหรานอยากไปพักก็ได้แน่นอน

“ฉันจะไปส่งเธอที่โรงแรม”

ลู่จิ้นยวนให้อันเฉินจองโรงแรมห้าดาวสุดหรูห้องหนึ่งอย่างรวดเร็ว

มู่เยียนหรานไม่ค่อยดีใจนัก แต่ใบหน้ามองไม่ค่อยออก “ฉันคิดว่าคุณจะพาฉันไปเยี่ยมท่านปู่กับป้าสะใภ้ที่บ้านคุณซะอีก”

เมื่อก่อนตอนทั้งสองคบกัน เธอมักจะไปเยี่ยมตระกูลลู่บ่อยๆ เธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้อาวุโส

“ตอนนี้ดึกเกินไป ไว้วันหลังแล้วกัน”

ลู่จิ้นยวนไม่ได้คิดเรื่องนี้มาก่อน ตอนนี้พวกเขาไม่ได้เป็นคู่รักอย่างที่เคยเป็นกันอีกแล้ว พามู่เยียนหรานกลับบ้านตอนดึกขนาดนี้ มันจะคลุมเครือเกินไป

เห็นลู่จิ้นยวนไม่ได้ตั้งใจทำแบบนี้ มู่เยียนหรานก็หงุดหงิดเล็กน้อย เดินทางมาอย่างเหนื่อยล้า ไม่นานเธอก็หลับไปที่เบาะนั่ง

……

สามทุ่ม

เวินหนิงมองนาฬิกา ต้องการฟังเพลงก่อนคลอดเพื่อผ่อนคลายสักหน่อยก่อนเข้านอน แต่ร่างลู่จิ้นยวน และคำพูดของเถ้าแก่เนี้ยที่พูดกับเธอในวันนี้ยังวนเวียนในสมองตลอดเวลา

และไม่รู้ว่าตอนนี้ผู้ชายคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่

เวินหนิงฝืนความฟุ้งซ่านของตัวเองแล้วนอนสักพัก สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาลู่จิ้นยวน

ก็……ก็ถือว่าเธอใส่ใจการทำงานของผู้ชายคนนี้แล้วกัน

เวินหนิงหาเหตุผลที่ดีในการปฏิบัติของตัวเอง จากนั้นก็กดเบอร์

ลู่จิ้นยวนกำลังขับรถอยู่ ได้ยินโทรศัพท์ดังขึ้น มู่เยียนหรานซึ่งกำลังสะลึมสะลือจะหลับได้ยินเสียงก็พึมพำสองที เหมือนจะไม่พอใจที่เสียงดังเกินไป

ลู่จิ้นยวนกวาดมองชื่อด้านบน เห็นว่าเป็นเวินหนิง จึงกดรับสาย

“ว่าไง? ”

“อืม……ฉันถึงบ้านแล้ว จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ คุณบอกว่ามีเรื่องด่วน ตอนนี้เป็นไปด้วยดีไหม? ”

เวินหนิงรู้สึกอายกับคำถามเล็กน้อย ขณะที่พูด ใบหน้าก็แดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง

ลู่จิ้นยวนมีรอยยิ้มที่มุมปากโดยไม่รู้ตัว “ทุกอย่างปกติดี ไม่ต้องเป็นห่วง”

ใบหน้าเวินหนิงเริ่มร้อนผ่าวขึ้น “ฉันแค่กลัว……ว่าคุณจะมีปัญหาอะไร ในเมื่อไม่มีงั้นก็วางแล้วนะ”

จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าที่ตนโทรมานี้ มันคือความในใจซือหม่าเจา แม้คนผ่านทางยังล่วงรู้แท้ๆ เลย……

ลู่จิ้นยวนกำลังจะพูดอะไร มู่เยียนหรานก็ลืมตาขึ้นมา เห็นรอยยิ้มที่มุมปากนั้น ผู้ชายที่มีสายตาอ่อนโยน ในใจก็เกิดสัญญาณเตือน