บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 115

เวินหนิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง เมื่อวานจนถึงตอนนี้ เธอคิดเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา บอกว่าไม่สนใจ นั่นก็โกหก

เธอ……เคยใจเต้นกับสิ่งเหล่านั้นที่ลู่จิ้นยวนเคยทำกับเธอจริงๆ แต่มันหยุดเพียงแค่นั้น

ตอนนี้พวกเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอไม่มีสิทธิหึง ไม่ใช่เหรอ?

“เปล่า แค่รู้สึกว่าคุณพูดเรื่องพวกนี้มันน่าเบื่อ ถ้าไม่ใช่เรื่องงาน งั้นฉันวางแล้วนะ”

เวินหนิงพูดจบแล้วอย่างแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง ลู่จิ้นยวนก็หายใจเข้าลึกๆ “เมื่อก่อนฉันเคยคบกับมู่เยียนหรานจริงๆ แต่ตอนนี้ไม่ได้คบแล้ว”

ฟังถึงตรงนี้ เวินหนิงก็หัวเราะเยาะตัวเอง ไม่แปลกใจเลยที่เสียงผู้หญิงเมื่อวานจะคุ้นเคยและนุ่มนวลขนาดนั้น ที่แท้ก็คนเคยรักกันมาก่อน มีความใกล้ชิดมากกว่าคนธรรมอยู่แล้ว

ผู้ชาย มักจะลืมแฟนเก่าตัวเองไม่ลงอยู่เสมอ

“เมื่อคืนจู่ๆ หล่อนก็กลับประเทศต้องการให้ฉันไปรับหล่อน ฉันทิ้งหล่อนอยู่ข้างนอกคนเดียวไม่ได้ ส่วนเรื่องเสื้อผ้า เพราะหล่อนกลับมาจากต่างประเทศ สั่นเพราะความหนาว ฉันเลยให้หล่อนไป”

ลู่จิ้นยวนไม่รู้ว่าทำไมต้องอธิบายเยอะขนาดนี้ด้วย แต่เมื่อได้ยินเสียงเซ็งๆ ของเวินหนิง เขาก็พูดออกไปโดยไม่รู้ตัว

“อืม” เวินหนิงตอบรับเรียบๆ ต้องบอกว่าคำพูดของลู่จิ้นยวน ทำให้ความหงุดหงิดในใจเธอน้อยลงบ้าง

“ไม่กี่วันนี้ เธอตั้งใจพักผ่อนที่บ้าน อย่าคิดมากเกินไป” ลู่จิ้นยวนได้ยินคำตอบเสียงเบาของเวินหนิง คิ้วที่ขมวดแน่นก็คลายลงบ้าง

วางสายไป เวินหนิงทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ก็จะไปซื้อของข้างนอก ลู่จิ้นยวนก็เริ่มทำงานทั้งวัน

กำลังอ่านข้อเสนอในมือ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ไป๋ซินอวี๋โทรมา

“ฮัลโหล นายเกินไปหรือเปล่า เยียนหรานกลับมาแล้ว นายไปรับด้วยตัวเอง แต่ดันไม่บอกพวกเราสักคำ”

ไป๋ซินอวี๋ไม่พอใจอย่างมาก เขาในฐานะเพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมต้นจนถึงปัจจุบัน มู่เยียนหรานกลับมา แต่ไม่มีใครบอกเขาสักคำ แถมรู้เรื่องนี้จากข่าวซุบซิบในหนังสือพิมพ์อีก

“นายควรไปถามเธอนะ ไม่ใช่มาถามฉัน”

ลู่จิ้นยวนไม่เกรงใจสักนิด เขาก็เพิ่งรู้เมื่อคืนว่ามู่เยียนหรานกลับประเทศก่อนกำหนด รับมือไม่ทันเหมือนกัน จะเอาเวลาไหนไปบอกคนอื่น?

“เชอะ” ไป๋ซินอวี๋เบ้ปาก “เมื่อกี้ฉันโทรหาเธอแล้ว ดีเลยนี่เป็นโอกาสที่หายาก ไหนๆ เยียนหรานก็กลับมาแล้วครั้งนี้ออกมารวมตัวกันเถอะ”

ลู่จิ้นยวนมองงานในมือ รวมถึงเขาไม่ชอบเข้าร่วมงานครึกครื้นแบบนี้ กำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธ ไป๋ซินอวี๋ก็เหมือนรู้ว่าเขากำลังจะพูดอะไร

“นายอย่าพูดว่านายไม่อยากมานะ นายไม่เคยมางานรวมตัวของเพื่อนร่วมชั้นเลย ตอนนี้เยียนหรานกลับมาแล้ว ยังชวนเทพเจ้าอย่างนายไม่ได้อีกเหรอ? มันเป็นงานเลี้ยงด้วยนะ ถ้าไม่มาก็ไม่ให้เกียรติเกินไปแล้ว”

ลู่จิ้นยวนคิด มู่เยียนหรานกลับมา ก็ควรต้อนรับเธอที่มาจากแดนไกลจริงๆ ในเมื่อมีคนยินยอมที่จะจัดขึ้น เขาไปสักครั้งก็คงไม่เสียหายอะไร

ดังนั้นจึงพยักหน้า “ได้ พวกนายกำหนดเวลาและสถานที่นะ ถึงเวลาแล้วแจ้งฉัน”

ไป๋ซินอวี๋เห็นลู่จิ้นยวนเห็นด้วย ก็วางสายไปอย่างมีความสุข

……

เวินหนิงไปซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่เพื่อซื้อของบางอย่างสำหรับทารกก่อน อย่างไรแล้วก็ว่างมาก ซื้อของเสร็จแล้ว เธอจำได้ว่าอาหารเสริมที่ตัวเองทานปกติเหมือนจะทานหมดแล้ว จึงเดินเข้าไปร้านขายยาแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล

“ฉันเอา……”

ขณะที่เวินหนิงกำลังคุยกับพนักงานขาย ในตอนนี้ เย่หวานจิ้งคุณแม่ของลู่จิ้นยวนก็มาซื้อของพอดี แวบเดียวก็เห็นเธอยืนตรงเคาน์เตอร์ไม่ไกล

เวินหนิง?