บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 119

เวินหนิงยอมรับว่ามู่เยียนหรานเป็นผู้หญิงที่โดดเด่นมาก แต่ท่าทางสูงส่งของเธอ มันทำให้เธออารมณ์เสียจริงๆ

หรือเธอแน่ใจขนาดนั้นว่าลู่จิ้นยวนต้องคลุมเครือกับคนอื่นเพราะเธอ?

ความมั่นใจในตัวเองแบบนี้พูดไม่ออกจริงๆ

คิดๆ แล้ว เวินหนิงก็วางแก้วในมือลง “ในเมื่อคุณหนูมู่คิดแบบนี้ ทำไมต้องมาพูดเรื่องพวกนี้กับฉันด้วยล่ะ? ฉันเป็นแค่พนักงานตัวเล็กๆ ไม่สำคัญอะไรของบริษัทตระกูลลู่ ไม่คุ้มค่าที่จะให้ความสนใจแบบนี้”

มู่เยียนหรานมองใบหน้าสงบนิ่งของเวินหนิง เมื่อครู่นี้เธอดูถูกผู้หญิงคนนี้ ถึงจะดูอ่อนแอไม่มีพิษมีภัย แต่พอพูดแล้วแทงใจตรงๆ

“ฉันแค่เตือนด้วยความหวังดีเท่านั้น ยังไงแล้วสามปีก่อนตอนที่ฉันจากไป ก็ยังเป็นคู่หมั้นของลู่จิ้นยวนอยู่ ถึงแม้ตอนนี้สัญญางานแต่งงานยังไม่บรรลุ แต่ถ้าให้พูด พวกเราก็ยังไม่เคยพูดถึงการเลิกรา ถ้าจิ้นยวนไม่ประสบอุบัติเหตุ เกรงว่าตอนนี้เราคงแต่งงานกันไปแล้ว ตอนนี้รู้ความสัมพันธ์นี้แล้วยังสอดแทรก ถ้าพูดแย่หน่อยก็คือเป็นมือที่สาม”

เวินหนิงได้ยินมู่เยียนหรานพูดถึงอุบัติเหตุรถยนต์ ดวงตาก็ผลุบลงเล็กน้อย

ที่แท้ ตอนนั้นที่ลู่จิ้นยวนประสบอุบัติเหตุรถยนต์เพราะไปตามผู้หญิงตรงหน้านี้สินะ ถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุครั้งนั้น พวกเขาคงไม่แยกกัน

ไม่คิดว่า อุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งหนึ่งไม่เพียงแต่ทำลายสามปีของเธอ แต่ยังแยกคู่รักที่เคยรักกันด้วย

ถึงแม้เรื่องนี้จะไม่เกี่ยวอะไรกับเวินหนิงโดยแท้ แต่เธอยังรู้สึกถึงความหมดหนทางของโชคชะตา

บางทีเธอไม่เคยเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับสองคนนี้ ตามหาความจริงให้เร็วที่สุด จากนั้นก็ออกมา การคืนทุกอย่างสู่จุดเริ่มต้น เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

มู่เยียนหรานเห็นสีหน้าเยือกเย็นของเวินหนิง คิดว่าสิ่งที่ตัวเองพูดได้ผล จึงลุกขึ้นมาอย่างพอใจ “ในเมื่อเธอฟังแล้ว งั้นก็คิดให้ดีนะ ฉันยังมีธุระ ฉันไปก่อนนะ”

ขณะที่พูด ก็วางธนบัตรไว้สองใบ แล้วจากไปอย่างสง่างาม

เวินหนิงนั่งที่เดิมสักพักหนึ่ง ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงพุ่งเข้ามา ทำให้เธอรู้สึกหมดหนทาง

จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าเกลียดเวินหลานมาก ช่วงนี้เธอไม่ได้มากระโดดโลดเต้นต่อหน้าตน เวินหนิงนึกถึงคนคนนี้น้อยครั้งมาก แต่วันนี้เธอก็รู้สึกว่าทุกอย่างที่เวินหลานทำ มันทำให้เธอมีส่วนร่วมอย่างสมบูรณ์ในกระแสน้ำวนนี้

เธอไร้เรี่ยวแรงจะดิ้นรน แค่ล่องลอยไปกับการไหล อยู่ในความเมตตาของโชคชะตา

เวินหนิงกัดปากแน่น

ความรู้สึกนี้ มันแย่มากจริงๆ

อยู่ตรงนั้นสักพักหนึ่ง เวินหนิงก็ไม่มีอารมณ์จะดื่มชายามบ่ายที่นี่ ก็กลับไปที่บริษัทอีกครั้ง

ลู่จิ้นยวนกลับมาแล้ว อันเฉินเห็นเธอ “ไปช่วยbossชงกาแฟหน่อย”

หลังจากเวินหนิงตอบรับ ก็เดินไปอย่างเงียบๆ

แค่เหม่อลอยอย่างสมบูรณ์

ในหัวสมอง ยังมีคำพูดเหล่านั้นของมู่เยียนหรานดังก้องตลอดเวลา

คู่หมั้นสามีภรรยาที่ยังไม่บอกว่าเลิกกัน น่าจะยังเป็นคู่รักล่ะมั้ง อย่างไรก็ตาม ก็ใกล้ชิดมากกว่าอดีตภรรยาที่เสื่อมเสียชื่อเสียงอย่างเธอคนนี้

เธอควรออกไปจากที่นี่โดยเร็วจริงๆ ใช่ไหม?

คำพูดของมู่เยียนหราน มีการสนับสนุนจากคนในครอบครัวลู่จิ้นยวน ก็เหมือนไป๋ซินอวี๋ที่มีมิตรภาพที่ดีกับลู่จิ้นยวน ไม่ว่าจะมองอย่างไร เธอก็ไม่มีอะไรเทียบหล่อนได้เลย

ในใจเวินหนิงสับสนมาก เมื่อตระหนักขึ้นมา กาแฟในมือก็มีน้ำตาลเยอะมากๆ

รสชาติปากของลู่จิ้นยวนไม่เหมือนใคร เขาชอบรสขมของกาแฟไม่เพิ่มน้ำตาล เมื่อครู่นี้เธอเหม่อลอย ไม่คิดว่าจะใส่น้ำตาลเข้าไปเยอะมาก

เวินหนิงอารมณ์เสีย กำลังจะเททิ้งแล้วทำใหม่ คิดแล้วคิดอีก แทนที่จะยุ่งเกี่ยวกับสองคนนี้ ให้ลู่จิ้นยวนโกรธจนไล่เธอออกดีกว่า

เวินหนิงจึงไม่ทำใหม่ ยกแก้วกาแฟที่หวานเลี่ยนนี้เข้าไปในห้องทำงาน ลู่จิ้นยวนเห็นเธอ ก็รับกาแฟมาแล้วชิมหนึ่งจิบ รสชาติหวานทำให้เขาขมวดคิ้วทันที