บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 123

“เรื่องนั้นฉันรู้อยู่แล้ว แต่ถ้าเธออยากให้ฉันช่วยละก็ อย่างน้อยก็ต้องมีความจริงใจหน่อยมั้ย?”

หวี๋เฟยหมิงมองร่างกายของเวินหนิง เขายังไม่รู้เลยว่าผู้หญิงตรงหน้าเขานั้นมีรสชาติเป็นยังไง

“ขอฉันสิ แล้วฉันจะบอกเธอ”

เวินหนิงมองใบหน้าของหวี๋เฟยหมิง รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เลว รูปคนใจหมา คำที่พูดออกมาก็ไม่มีความเป็นคนอยู่สักนิด

ถึงแม้อยากเดินไปตบหน้าแล้วเดินออกไปแบบสวยๆ แต่ถ้าทำแบบนี้แล้วถึงจะทำให้เธอได้ข้อมูลมา งั้นเธอ......ก็ฝืนทนสักหน่อยก็ได้

ถ้าไม่ได้จริงๆ ถือว่าเป็นว่าการมองหมาตัวหนึ่งอยู่ละกัน

“ถ้าอย่างงั้นเราออกไปหาที่ๆหนึ่ง ค่อยๆคุยกัน”

เวินหนิงถอนหายใจอย่างโล่งอก ใบหน้าของหวี๋เฟยหมิงแวบผ่านความได้ใจ

ดูเอาเถอะ ถึงเวินหนิงนั้นจะทำเป็นเย็นชาแค่ไหน ยังไงเธอก็ต้องสยบอยู่ใต้กางเกงของเขาอยู่ดีไม่ใช่หรอ?

......

หลังจากที่ลู่จิ้นยวนออกมาจากบริษัทของไป๋ซินอวี๋แล้วก็ไปหาหยางเฉิน

หยางเฉินนั้นก็ได้นัดวงเหล้าที่ห้องวีไอพีของร้านเหล้า ทันทีที่เปิดประตู ลู่จิ้นยวนก็เห็นคนที่นั่งขนาบข้างซ้ายขวาของหยางเฉิน แล้วเจ้าตัวก็นั่งอยู่ตรงกลาง

ชีวิตของหยางเฉินก็คือต้องมีความสุขไว้ก่อน ส่วนความรู้สึกเขาคิดว่าตัวเองไม่มีความสามารถที่จะรักใครได้ ยังคงอยู่ในทัศนคติที่เล่นสนุกไปเสมอ

สมัยก่อนลู่จิ้นยวนรับไม่ได้อย่างมากกับการทำตัวแบบนี้ของหยางเฉิน แต่ตอนนี้ดูแล้วก็รู้สึกไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น อย่างน้อยก็อิสระมากพอ ไม่ต้องไปปวดหัวกับเรื่องความรักอะไรนั่น

“เกิดอะไรขึ้นล่ะ?”

หยางเฉินที่เห็นลู่จิ้นยวนมาแล้วนั้นก็ตบไหล่ของสาวบริการสุดเซ็กซี่สองคน เป็นการบอกให้หลีกทางออกไป

ต้องรู้ว่าลู่จิ้นยวนเป็นแขกหายาก สถานที่แบบนี้ปกติเขาไม่มีวันมาหรอก

“ไม่มีอะไร”

กับเรื่องที่เกิดขึ้นช่วงนี้ ลู่จิ้นยวนก็ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง

การกลับมาอย่างกะทันหันของมู่เยียนหราน ทำให้ชีวิตของเขาวุ่นวายไปหมด แล้วยิ่งทำให้เขานั้นวุ่นวายใจมากขึ้นด้วย

เดิมที่คิดว่าหลังจากจบความรักในวัยรุ่นที่แสนฝังใจนั่น อาจจะทำให้เขานั้นไม่อาจชอบผู้หญิงคนไหนได้อีก แต่สุดท้าย เขาก็รู้สึกต่อเวินหนิงจนได้

มันเป็นความรู้สึกที่มู่เยียนหรานตอนนี้ก็มีให้ไม่ได้

“เพราะมู่เยียนหรานกลับมาหรือเปล่า?”

หยางเฉินที่นึกถึงตอนนั้น สิ่งต่างๆที่มู่เยียนหรานทำ ก็ได้แต่ส่ายหัว ในใจก็คิดว่าเธอนั้นไร้สาระไปเอง

ความรู้สึกมันบังคับมาไม่ได้หรอก หลายสิ่งหลายอย่างถ้าพลาดไปแล้วก็จะเป็นทั้งชีวิต ไม่สามารถที่จะมีโอกาสเอากลับมาได้อีก

“กับเธอ ฉันรู้ดีว่าเราสองคนได้จบกันไปแล้ว”

ลู่จิ้นยวนเปิดเบียร์ขวดนึงแล้วยกกรอกเข้าปาก รสชาติที่ขมฝาดนั่นทำให้เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน แต่ก็ทำให้รู้สึกสะใจไปอีกแบบ

“แล้วสีหน้านายตอนนี้คือ......ทำไม เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นในครั้งนั้น?”

หยางเฉินเข้าใจกับกุญแจหลักของเรื่องนี้ เขามองไปยังลู่จิ้นยวน รู้สึกว่าไม่ได้ดั่งใจเอาสะเลย

ครั้งนั้นที่ลู่จิ้นยวนพาเธอมาที่เขานั้น หยางเฉินเองก็รู้สึกถึงไม่ปกติระหว่างสองคนนี้