บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 134

ลู่จิ้นยวนมองเห็นความเป็นห่วงจากสายตาเธอ ในใจก็รู้สึกหวั่นไหว

เวินหนิงเห็นว่าเขาไม่ตอบ เลยคิดว่าตัวเองลงมือหนักเกินไป แล้วทำให้เขาเจ็บ ก็เลยร้อนร้อน "ถ้างั้น ฉันเรียกพยาบาลกลับมาดีกว่า ฉัน……"

เธอไม่อยากซุ่มซ่ามแล้วทำให้เรื่องพัง

"ไม่ต้อง ทาต่อเลย"

ลู่จิ้นยวนจับข้อมือเธอไว้ อุณหภูมิที่อุ่นร้อนก็แผ่ไปบนร่างกายเธอด้วย จนทำให้เมื่อกี้ที่เธอยังร้อนรนก็สงบลงมาทันที

"ถ้าเจ็บก็รีบบอกฉันนะ"

พูดจบ เวินหนิงก็ทายาต่อ ทายาไปด้วย เธอก็มองสำรวจใบหน้าของผู้ชายไปด้วย

ปกติมองจนชินแล้วยังไม่รู้สึก แต่พอเข้าใกล้แบบนี้ เธอค่อยรู้ว่าผิวหน้าของลู่จิ้นยวนดีมาก ถ้าเทียบกับผู้หญิงที่บำรุงผิวหน้าอย่างดี อยู่ใกล้ขนาดนี้ก็ไม่เห็นรอยด่างอะไรเลย

บางคน เกิดมาก็ได้รับของขวัญอันพิเศษจากบนฟ้าแล้ว

ในใจเวินหนิงว้าวุ่นมาก โดยเฉพาะ ตอนที่สายตาของลู่จิ้นยวนมองมาที่ตัวเอง กว่าเธอจะทนรับความกดดันนี้แล้วทายาจนเสร็จ กำลังจะเก็บของ มือก็สั่น แล้วยาก็เลอะไปบริเวณอื่น

เมื่อเวินหนิงเห็นว่าบนหน้าผากของลู่จิ้นยวนเลอะ ก็อยากหัวเราะ แต่ก็รู้สึกกลัว แล้วจะรีบดึงทิชชู่มาเช็ดให้สะอาด

"ดูเหมือนว่าที่เธอบอกว่าเธอซุ่มซ่าม ไม่ใช่แค่ถ่อมตัว"

ลู่จิ้นยวนเห็นท่าทางที่ร้อนรนแล้วควานหาของเวินหนิง แต่ว่า ยิ่งใจร้อนก็ยิ่งหาไม่เจอ

ในใจเวินหนิงก็รู้สึกเอือมระอา เมื่อกี้ ถูกสายตาของเขามองจนเกร็ง ก็เลยทำผิดพลาดไปหน่อย

ถูกสายตาแบบนั้นจ้องอยู่ตลอดเวลา ถึงจะเป็นก้อนหินก็ต้องมีปฏิกิริยาอยู่แล้ว

"ฉันไม่ได้ตั้งใจ" เวินหนิงเอ่ยพึมพำ สุดท้ายก็หาทิชชู่เจอ แล้วเช็ดยาที่เลอะบนหน้าผากออก

เป็นเพราะรีบร้อน เธอไม่สังเกตุเห็นเลยว่าระยะห่างระหว่างทั้งสองคนจะใกล้ชิดขนาดนี้ ลู่จิ้นยวนรู้สึกแค่ว่าเส้นผมของเธอลอยผ่านไปผ่านมาตรงหน้าเขา ก็ทำให้ในใจรู้สึกอะไรบางอย่าง

เวินหนิงไม่ได้ใช้น้ำหอม ก็เลยไม่มีกลิ่นฉุนอะไร มีแค่กลิ่นหอมอ่อนๆโอบล้อมไว้

"ทำไมหรอ?" เวินหนิงเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร ก็คิดว่าตัวเองทำพลาดอะไรอีก พอมองไป ก็เหมือนกับว่าตกลงไปในมหาสมุทร

จากนั้น ใบหน้าที่หล่อเหลาก็โผล่มาตรงหน้า จนเวินหนิงรู้สึกว่าตัวเองสามารถได้ยินเสียงหายใจของเขา

ตามมาด้วย ริมฝีปากที่อุ่นร้อนของผู้ชายคนนั้น พร้อมกับความเอาแต่ใจแฝงมาด้วย

เวินหนิงตกใจไป อยากจะผลักลู่จิ้นยวนออก แต่มือก็ยังเลอะยาเมื่อกี้อยู่ ก็เลยต้องปล่อยให้ผู้ชายคนนี้เอาแต่ใจไป

สมองของเวินหนิงว่างเปล่ากับการจูบที่ฉับพลันนี้

ทำไมเขา……ถึงจูบ?

อากาศในปอดน้อยลงเรื่อยๆ สุดท้ายเวินหนิงก็ไม่สนอะไรมาก แล้วใช้มือยันไว้ที่หน้าอกของลู่จิ้นยวน

เธอจะหมดอากาศหายใจแล้ว

เห็นท่าทางเวินหนิงที่หายใจไม่ออก ลู่จิ้นยวนก็เลยยอมปล่อยเธอ

"ครั้งหน้า หายใจให้เป็นจังหวะด้วย"

เวินหนิงหน้าแดงอยู่แล้ว พอได้ยินคำพูดนี้ เลือดก็พุ่งขึ้นสมอง เธอตัวร้อนจนจะบ้าแล้ว

"ทำไมนาย……บ้าไปแล้วหรอ?"

เวินหนิงค่อยนึกขึ้นได้ว่าประตูห้องพักฟื้นไม่ได้ล็อก ถ้าบังเอิญมีคนเดินเข้ามาล่ะ?

ทำไมลู่จิ้นยวนถึงทำอะไรตามใจตัวเองขนาดนี้